«Οι εξελίξεις στο διεθνή χώρο και ιδιαιτέρως οι συζητήσεις στα πλαίσια του ΠΟΕ, του ΟΟΣΑ, της UNESCO, αλλά και της ίδιας της ΕΕ, καθώς και οι πρωτοβουλίες της Μπολόνια, της Πράγας, του Βερολίνου, του Μπέργκεν και η συνέχειά τους αποτελούν μια διαρκή πρόκληση για το ελληνικό πανεπιστήμιο».

Με τα παραπάνω λόγια περιγράφουν γλαφυρά τους στόχους τους οι δυνάμεις (ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ) που συγκροτούν την ηγεσία της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού (ΠΟΣΔΕΠ) στις «ολοκληρωμένες» θέσεις και τον προγραμματισμό δράσης της Ομοσπονδίας για την επόμενη διετία, τις οποίες έδωσαν χτες στη δημοσιότητα. Και τα παραπάνω λόγια δεν είναι παρά η επιβεβαίωση ότι η ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ τάσσεται στο πλευρό της πλουτοκρατίας, δηλώνει ότι είναι πρόθυμη να εφαρμόσει τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις που στοχεύουν στη λειτουργία των δημόσιων πανεπιστημίων με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.

Για το λόγο αυτό και υπογραμμίζει ότι θα πρέπει «ταχύτατα να προωθηθεί η πλήρης οικονομική και διοικητική αυτοτέλεια των πανεπιστημίων ώστε να μπορέσουν να προγραμματίσουν την ανάπτυξή τους, μέσα από τις διαδικασίες της αξιολόγησης και του στρατηγικού σχεδιασμού», καθώς σήμερα «η διαμόρφωση στρατηγικής (σ.σ. εκ μέρους των Διοικήσεων των Πανεπιστημίων) έστω και βραχυπρόθεσμης, προσκρούει στην αδυναμία ευέλικτης χρήσης των διαθέσιμων πόρων και ορθολογικής αξιοποίησης του υπάρχοντος ανθρώπινου δυναμικού». Βέβαια, οικονομική και διοικητική αυτοτέλεια των πανεπιστημίων σημαίνει ότι μόνα τους αναζητούν τους πόρους τους, θα διαχειρίζονται το έμψυχο δυναμικό και την «περιουσία» τους, με τα δικά τους κριτήρια... Δηλαδή, θα λειτουργούν σαν τις επιχειρήσεις.

Σ' αυτή τη λογική, είναι επόμενο η ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ να επικροτεί το θεσμό των συμβασιούχων και των ευέλικτων μορφών απασχόλησης (ζητάει και θέσπιση θέσεων «μεταδιδακτορικών ερευνητών» στα ΑΕΙ)...

«Τα πανεπιστήμιά μας είναι αναγκαίο να ανταποκριθούν στο κοινωνικό αίτημα για σύνδεση με την αγορά εργασίας, με προγράμματα σπουδών που δεν ταυτίζονται μονοσήμαντα με τμήματα, αλλά μπορεί να οργανώνονται μεταξύ τμημάτων (διατμηματικά προγράμματα) ή να οργανώνονται διαφορετικά προγράμματα εντός τμημάτων που καλλιεργούν πολλαπλές επιστήμες», σημειώνει η ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ, για να επαναλάβει ουσιαστικά το κύριο αίτημα του κεφαλαίου και της ΕΕ να προσαρμόζονται τα προγράμματα σπουδών στις ανάγκες των επιχειρήσεων, να διασπώνται επιστημονικά αντικείμενα, να δημιουργούνται σχολές και τμήματα «σούπα» με μόνο στόχο την εξυπηρέτηση των εφήμερων αναγκών του κεφαλαίου.

Στο πνεύμα του πανεπιστημίου που λειτουργεί με μοχλό την ανταγωνιστικότητα, η ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ σημειώνει πως «εκτιμούμε ότι για να κατακτήσει μια διακριτή ταυτότητα το ελληνικό ακαδημαϊκό σύστημα στο διεθνή χώρο, θα πρέπει σε ορισμένους προσεκτικά επιλεγμένους τομείς της επιστήμης και της τεχνολογίας να αποκτήσει την πρωτοπορία σε διεθνές επίπεδο. Η δημιουργία Κέντρων Εξαιρετικής Εκπαίδευσης (κέντρων Αριστείας) - ίσως σε πρώτη φάση στο επίπεδο των μεταπτυχιακών σπουδών - μπορεί να απαντήσει στο ζητούμενο αυτό». Αυτό όμως σημαίνει μηχανισμούς ελέγχου και κατάταξης των σχολών και των προγραμμάτων σπουδών σε «άριστες» και «κατώτερες» με βάση προφανώς τα κριτήρια της αγοράς, σημαίνει ότι σε κάποιες επιστήμες θα «επενδύσουμε» και κάποιες άλλες ...θα τις θάψουμε! Προφανώς και γι' αυτό απαιτούν «να λειτουργήσει πλήρως η αξιολόγηση ως αναπόσπαστο μέρος της λειτουργίας των πανεπιστημίων».

Ακριβώς επειδή η ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ τάσσεται υπέρ του δημόσιου πανεπιστημίου που λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, υπερασπίζεται την κοινοτική οδηγία 36/05 - που εξισώνει τα επαγγελματικά προσόντα των αποφοίτων των διαφόρων ιδιωτικών ψευτοκολεγίων με εκείνα των πτυχιούχων των δημόσιων πανεπιστημίων - και αναλαμβάνει ρόλο υπερασπιστή των «μικρών» επιχειρήσεων - ΚΕΣ, σημειώνοντας πως ο νόμος για τα κολέγια «στην ουσία ρυθμίζει κάποια θέματα που αφορούν κυρίως 40-50 κολέγια, ενώ ελάχιστα αναφέρεται στα υπόλοιπα περίπου 2.500 ΚΕΣ».

Και επακόλουθο των παραπάνω είναι ότι σε ένα πανεπιστήμιο που λειτουργεί σαν επιχείρηση δεν έχουν θέση οι αγώνες, ενώ για τους πανεπιστημιακούς που πρέπει να είναι και λίγο πλασιέ της δουλειάς τους στις επιχειρήσεις (για να πάρουν τις χορηγίες) ο αγώνας είναι λέξη άγνωστη. Οπως λέει χαρακτηριστικά η ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ, «η λύση της αποχής από τα εκπαιδευτικά καθήκοντα ή της "απεργίας" είναι η πλέον ανέξοδη για μας "επαναστατική πράξη", αλλά συγκροτεί μια κατάσταση ιδιαίτερα αρνητική για τη λειτουργία της ακαδημαϊκής κοινότητας»! Και σε συνέχεια αυτής της αντίληψης για το συνδικαλισμό, ζητούν η Ομοσπονδία να λειτουργεί με εσωτερικό κανονισμό, ανάλογο με εκείνους που στήνονται στα πανεπιστήμια για να καταργήσουν τις όποιες δημοκρατικές ελευθερίες.