Παπαγεωργίου Βασίλης

Με διάφορους τρόπους, φρόντισαν πάλι, να παίζει διαρκώς το δίπολο «βία» και «ανάγκη μέτρων». Το πρώτο σκέλος του δίπολου, άλλοι το ονομάζουν εγκληματικότητα, άλλοι το πλασάρουν ως κίνημα. Δεν είναι τίποτα από δύο. Είναι στην πραγματικότητα το άλλοθι, είναι μια καλή δικαιολογία για να ακολουθήσει το δεύτερο μέρος του δίπολου, η ένταση της καταστολής. Από το Δεκέμβρη μέχρι τώρα έχουμε ήδη δει αποφάσεις για περιπολίες της αστυνομίας με σκυλιά, νέο σώμα («ομάδα Δ») καταδίωξης με μηχανάκια, ποινικοποίηση της κουκούλας, αίτημα για πλήρη λειτουργία και αξιοποίηση του υλικού των καμερών παρακολούθησης κ.ά.

Μπορεί όλα τα κομμάτια του παζλ να μην έχουν τοποθετηθεί ακόμα στη θέση τους, η εικόνα όμως έχει αρχίσει να σχηματίζεται.

Για παράδειγμα, ακόμα κι αν δεν είναι κανείς υποψιασμένος περί της καθημερινότητας στο εσωτερικό των πανεπιστημίων, μπορεί να ψυλλιαστεί το στημένο του πράγματος στο ΑΠΘ, παρακολουθώντας την αλληλουχία των γεγονότων:

Ενα συνονθύλευμα ομάδων (λεγόμενοι «αντιεξουσιαστές», μαζί με φοιτητές από ΕΑΑΚ και ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) κάνουν κατάληψη για 15 μέρες περίπου στο κτίριο διοίκησης του ιδρύματος, χωρίς καμιά απόφαση συλλογικού οργάνου και προσπαθούν να αντλήσουν νομιμοποίηση, λέγοντας ότι δήθεν κινητοποιούνται για τα προβλήματα των εργαζομένων στο ίδρυμα μέσω εργολάβων.

Η πρυτανεία δίνει ένα τελεσίγραφο για τη λήξη της κατάληψης μέχρι την Τρίτη, αφήνοντας να εννοηθεί ότι μπορεί να προχωρήσει και σε πρόσκληση του εισαγγελέα και των δυνάμεων καταστολής για να τερματίσει την κατάληψη.

Τελικά, σε ανοιχτή Σύγκλητο την Τρίτη το συνονθύλευμα και η πρυτανεία τα βρίσκουν, καταλήγοντας σε μια - δυο προτάσεις που διαιωνίζουν το πρόβλημα των εργολαβικών εργαζομένων.

Την Τετάρτη, τα συγκροτήματα του Τύπου μέμφονται την πρυτανεία, γιατί δεν κατέφυγε σε δραστικά μέτρα καταστολής, μιλούν για «δειλία» κ.ο.κ.

Και... όλως τυχαίως, εμφανίζεται μια άλλη ομάδα «κουκουλοφόρων» να μπαίνει στο χώρο που στεγάζεται το δίκτυο των υπολογιστών του ιδρύματος και να τα κάνει γυαλιά - καρφιά! Ετσι. Για να υπάρχει πάντα η δικαιολογία των «εκτρόπων», για να μένει «ζεστό», «ανοιχτό», το ενδεχόμενο της επέμβασης και καταστολής. Για να γίνει σε λίγο έως και λαϊκό αίτημα, του «φορολογούμενου» που του καταστρέφουν τη «δημόσια περιουσία», το... «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω»!

Κι ανάμεσα σε όλα αυτά πλανιέται μια λέξη: Ασυλο. Κι ένας στόχος της άρχουσας τάξης: Να ξεμπερδεύουμε με αυτό.

Το πανεπιστημιακό άσυλο είναι μια κατάκτηση που συνοδεύει τα πανεπιστήμια από την περίοδο της γέννησής τους. Κατοχυρώνει την ελεύθερη διακίνηση ιδεών, την ελευθερία της επιστημονικής αναζήτησης και έρευνας και την προστασία των ιδρυμάτων από τις επιβουλές της εξουσίας. Ακριβώς γι' αυτό βρισκόταν πάντα στο στόχαστρο της άρχουσας τάξης.

Σήμερα, αυτοί που κραυγάζουν για το άσυλο ως ελεύθερη διακίνηση ιδεών - τι ειρωνεία! - είναι αυτοί ακριβώς που το έχουν τσαλακώσει. Η κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ, η ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ (στην οποία συμμετέχουν δυνάμεις του δικομματισμού και του ΣΥΝ), βάζουν στις πρώτες θέσεις της ατζέντας τους για την ανώτατη εκπαίδευση το ζήτημα του ασύλου, ζητώντας την αποφασιστική εφαρμογή του νόμου - πλαισίου. Μιλούν για ελεύθερη διακίνηση ιδεών, οι δυνάμεις εκείνες που έστρωσαν το κόκκινο χαλί, για να μπαινοβγαίνουν οι εταιρείες μέσα στις σχολές και να παραγγέλνουν έρευνα, σπουδές και αποφοίτους σύμφωνα με τα συμφέροντά τους.

Πώς συνάδει, αλήθεια, το άσυλο, με τα συμβόλαια που υπογράφονται ανάμεσα σε πανεπιστήμια και επιχειρήσεις, για απόκρυψη των αποτελεσμάτων μιας έρευνας, αν αυτά δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα της επιχείρησης; Κι αυτό δεν είναι ένα μακρινό φαινόμενο, συμβαίνει και στη χώρα μας (βλέπε αποκάλυψη ενός τέτοιου συμβολαίου ανάμεσα στην εταιρεία Friesland και τα πανεπιστήμια Κρήτης και Χαροκόπειο, «Ρ» 30/9/2005). Κι ακόμα, πώς συνάδει άραγε το άσυλο με την εκκωφαντική μονοφωνία του περιεχομένου σπουδών, απ' όπου έχει εξοβελιστεί η μαρξιστική σκέψη και κάθε ίχνος διαλεκτικής; Πώς συνάδει το άσυλο με το ΝΑΤΟ να αλωνίζει στα Πανεπιστήμια με διάφορα προγράμματα δικά του και με αναζήτηση φοιτητών για να μπουν στη δούλεψή του; Ο «Ρ» έχει αποκαλύψει ανάλογα παραδείγματα και από το ΑΠΘ και από το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.

Αν αναλογιστούμε αυτά, καταλαβαίνουμε καλύτερα τις χαρακτηριστικές, ωμές ομολογίες αυτής της κατάστασης από τα χείλη βουλευτών του ΛΑ.Ο.Σ. και συγκροτήματα του Τύπου ότι τάχα το άσυλο είναι μια ελληνική πρωτοτυπία και δεν υπάρχει σε κανένα πανεπιστήμιο της Ευρώπης ή του κόσμου...

Στη χώρα μας το άσυλο - αν και υπήρχε ως αξία, θεσμός κατοχυρωμένος στο ακαδημαϊκό περιβάλλον σε όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα - συνδέθηκε στη λαϊκή συνείδηση ως λαϊκή κατάκτηση του κινήματος με την περίοδο της μεταπολίτευσης και τις αρχές της δεκαετίας του '80, ως μη είσοδος στα ΑΕΙ των δυνάμεων καταστολής. Ετσι αποτυπώθηκε και στο νόμο - πλαίσιο του 1982. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, σήμερα να μιλάμε για πανεπιστημιακό άσυλο εννοώντας αν θα μπει ή όχι η αστυνομία μέσα σε ένα ίδρυμα, την ώρα που οι εταιρείες μπαινοβγαίνουν αβέρτα καταλύοντας κάθε έννοια ελεύθερης διακίνησης ιδεών.

Το ΚΚΕ δεν αντιμετωπίζει τα πανεπιστήμια ως χώρους που σκοπό έχουν να είναι «ταμπούρια» του κινήματος. Πρωταρχικά άλλος είναι ο ρόλος και ο σκοπός τους, εκπαιδευτικός, ερευνητικός. Δε θα μπορούν να παίξουν αποκλειστικά έναν τέτοιο ρόλο ούτε τότε, όταν η ταξική πάλη θα οξυνθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε το εργατικό κίνημα να δίνει απευθείας μάχες με τις δυνάμεις καταστολής. Αλλο ζήτημα η συμμετοχή των φοιτητών και των άλλων εργαζομένων σ' αυτά στην ταξική πάλη.

Κι μη βιαστεί κανείς να μιλήσει για το Πολυτεχνείο το 1973. Ούτε τότε ήταν αποκλειστικά και μόνο ή το μοναδικό «ταμπούρι». Η κατάληψη του Πολυτεχνείου ήταν μια συγκεκριμένη έκφραση της αντιδικτατορικής πάλης σε εκείνη τη συγκυρία, για συγκεκριμένους λόγους και αφού είχαν προηγηθεί εργατικές και αγροτικές κινητοποιήσεις, έως και απεργίες.

Επίσης, η κατάληψη είναι μια μορφή πάλης που σαφώς δεν αφορά μόνο το φοιτητικό κίνημα και δεν εφαρμόζεται μόνο στους χώρους της εκπαίδευσης. Μόλις την προηγούμενη βδομάδα, παραμονές της πανεργατικής απεργίας, το ΠΑΜΕ προχώρησε σε καταλήψεις γραφείων πολευθνικών εταιρειών και εργοδοτικών ενώσεων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Είναι ξεκάθαρο πως δεν μπορούμε να δεχτούμε την ποινικοποίηση της κατάληψης ως μορφής πάλης με συλλογικά παρμένη απόφαση από τα όργανα του κινήματος.

Κι αυτό έχει μια σημασία, γιατί στο παιχνίδι που παίζεται γύρω από το άσυλο, επιχειρείται η ποινικοποίηση της κατάληψης και άλλων μορφών πάλης του κινήματος μέσα στα ΑΕΙ. Είναι πρόσφατη η δήλωση του προέδρου της ΠΟΣΔΕΠ, Ν. Σταυρακάκη ότι «η κατάληψη είναι ένα πρόβλημα σε σχέση με το άσυλο», εννοώντας ότι διακόπτει πλευρές της λειτουργίας του πανεπιστημίου άρα και της ελεύθερης διακίνησης ιδεών.

Η απαίτηση του αντιδραστικού μπλοκ δυνάμεων (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ - ΠΟΣΔΕΠ) για την εφαρμογή του νόμου - πλαισίου, ισοδυναμεί με την ποινικοποίηση κάθε αγωνιστικής κινητοποίησης εντός των ιδρυμάτων. Γιατί ο νόμος - πλαίσιο βλέπει «βία» και «κατάλυση του ασύλου» σε κάθε διακοπή μαθήματος, συνεδρίασης συλλογικού οργάνου, σε οποιαδήποτε περίπτωση διακοπής κάποιας λειτουργίας του ιδρύματος. Απεργία, αποχή, οποιαδήποτε αγωνιστική κινητοποίηση είναι με αυτήν την έννοια αντίθετη σε ό,τι ονομάζουν άσυλο αυτές οι δυνάμεις. Η ενορχηστρωμένη επίθεσή τους με άξονα το άσυλο, ουσιαστικά στοχεύει στον ευνουχισμό του φοιτητικού κινήματος και κάθε αγωνιστικού σκιρτίματος υπαλλήλων και διδασκόντων στα ΑΕΙ. Είναι φανερό ότι μιλάμε για πλήρη διαστρέβλωση της έννοιας του ασύλου.

Τη δικαιολογία γι' αυτήν την επίθεση, τους τη δίνουν οι διάφορες ομάδες φοιτητών και μη, με τους τυχοδιωκτισμούς και τις προβοκάτσιες τους χωρίς καμιά συμμετοχή με απόφαση οργάνων του κινήματος. Οι ομάδες αυτές συμβάλλουν στον πλήρη εκφυλισμό του ασύλου, ως προστασία των ντουβαριών και των προαύλιων χώρων των ΑΕΙ από την είσοδο της αστυνομίας. Και πρέπει να σημειώσουμε ότι οι ομάδες αυτές, καλύπτονται πολιτικά από ΕΑΑΚ και ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στους φοιτητές, αλλά τους «ζεσταίνουν την πλάτη» συχνά και οι διοικήσεις των ιδρυμάτων και οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, όπως φάνηκε τον περασμένο Δεκέμβρη.