Αυτά, λοιπόν, για την Αυστραλία. Νομίζω πως σας έδωσα κάποιες βασικές πληροφορίες, σχετικές με τη «γέννηση ενός έθνους» και τη σύγκρουση δύο πολιτισμών. Την οργάνωση ενός κράτους και την ανάδειξη μιας κατηγορίας πολιτών, που μπορεί η καταγωγή τους να πηγαίνει μέχρι τις φυλακές του Λονδίνου, είναι βέβαιο, όμως, ότι σήμερα τους διακρίνει ένας βαθύς πατριωτισμός, που φαίνεται και λίγο ανεξήγητος. Και το λέω αυτό, γιατί, όταν άκουσα έναν εθελοντή οδηγό που με πήγαινε στο ολυμπιακό πάρκο να κατηγορεί τον υπουργό των Ολυμπιακών Αγώνων για τον τρόπο που οργάνωσε τη μεγάλη αθλητική φιέστα του Σίδνεϊ και τον ρώτησα γιατί κατατάχτηκε στους εθελοντές, αφού διαφωνούσε, μου απάντησε: Για πατριωτικούς λόγους.
Ο σκοπός μου, όμως, δεν ήταν να σας κάνω μάθημα της αυστραλιανής ιστορίας με τα σημειώματά μου αυτά. Για το Σίδνεϊ ήθελα να σας μιλήσω και για τους Ολυμπιακούς του Αγώνες. Για το Σίδνεϊ, που, ίσως, να είναι μια από τις πιο όμορφες πόλεις του κόσμου. Ενα παιχνίδι, στην ουσία, φύσης και ανθρώπινων έργων, παλιού και καινούριου, κραυγών και σιωπής. Και για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, που δεν ήταν παιχνίδι, αλλά η άγρια αναζήτηση του πιο δυνατού, του πιο γρήγορου και του ψηλότερου. Η άγρια αναζήτηση της διάκρισης, του διαφημιστικού ντόπινγκ και του φωτογραφικού πρωτοσέλιδου, όπου η περιγραφή της νίκης δεν είναι μια απλή αναφορά στον άνθρωπο, αλλά στη μεταφυσική έννοια ενός ρεκόρ. Και το λέω αυτό, γιατί σκέφτομαι πως ένα ρεκόρ, μια ανθρώπινη επίδοση, με άλλα λόγια, που είναι το προϊόν μιας ανθρώπινης προσπάθειας, δεν μπορεί παρά να είναι πεπερασμένο. Να έχει, δηλαδή, ένα τέλος. Και δεν ξέρω αν αυτό έγινε στο Σίδνεϊ ή αν θα γίνει στην Αθήνα το 2004. Το βέβαιο είναι ότι σε κάποιους από τους Ολυμπιακούς του μέλλοντος η τελετή της λήξης δε θα είναι η αποθέωση των ήχων και των χρωμάτων, ούτε θα αφηγείται ιστορικές στιγμές και τεχνολογικά επιτεύγματα, απλώς θα περιοριστεί στο θρηνητικό παιάνα ενός αγώνα που τελείωσε, γιατί ο άνθρωπος, όσο παραμένει άνθρωπος, δεν μπορεί να πηγαίνει όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο ψηλά, όλο και πιο δυνατά.
Και όλ' αυτά τα σκεφτόμουνα, όσο κρατούσε η περιπλάνησή μου στα δρομάκια του ολυμπιακού πάρκου, ενός σημαντικού επιτεύγματος τεχνολογίας και μεταμοντέρνας αισθητικής. Τα σκεφτόμουνα, όσο προχωρούσα με κρεμασμένη στο λαιμό μου την καρτέλα του G (TZI) που σημαίνει Guest και που σύμφωνα με το λεξικό το Guest δε σημαίνει μόνο «προσκεκλημένος» και «μουσαφίρης», κατά το λαϊκώς λεγόμενο, αλλά και «παράσιτο»! Σκεφτόμουνα, λοιπόν, όλ' αυτά τα σχετικά με το τέλος των ρεκόρ, όσο περιδιάβαζα ως «παράσιτο» τις αίθουσες υποδοχής των αθλητικών σταδίων, όπου οι γαρίδες της Τανσμανίας μέσα σε στρογγυλές πιατέλες συναγωνίζονταν τους αστακούς του Ντάργουιν και τα αυστραλιανά κρασιά «δάκρυζαν», όπως λένε και οι γευσιγνώστες, μέσα σε κρυστάλλινα ποτήρια. Και όλ' αυτά για τους παρασιτικούς ΤΖΙ, βέβαια, όχι για όλους. Στο κάτω κάτω, πολύ γρήγορα το κατάλαβα πως οι Ολυμπιακοί Αγώνες δε γίνονται για τον πολύ κόσμο. Γίνονται για τις πολυποίκιλες κατηγορίες των ΤΖΙ, που περιφέρονται μεταξύ του Supreme Dome, όπου ο Κεντέρης ανατρέπει την αφροαμερικανική υπεροψία, του Darling Harbor, όπου ο Πύρρος σηκώνει στα χέρια του το μισό κόσμο, και του Botany Bay, όπου ο Κακλαμανάκης ματαίως περιμένει τον άνεμο να φυσήξει.
Να, λοιπόν, το δύσκολο ερώτημα: Τι μπορεί να σημαίνουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, όπου και αν διοργανώνονται αυτοί; Τι μπορεί να σημαίνει το επιθετικό σύνθημα πιο ψηλά, πιο δυνατά, πιο γρήγορα, σε έναν κόσμο που δεν έχει άλλο να κατεβεί «του κακού τη σκάλα», σε έναν κόσμο που έχει ξοδέψει τη δύναμή του εδώ και κει, σε φωτιές και μπαρούτια, σε διωγμούς και θανατηφόρες πείνες; Σε έναν κόσμο, που ούτε να τρέξει μπορεί ούτε να κόψει το νήμα της νίκης, γιατί του έχουν κόψει τα πόδια; Εγώ, τουλάχιστον, δεν μπόρεσα να απαντήσω. Σκέφτηκα μόνο. Σκέφτηκα και είπα στον εαυτό μου πως όλ' αυτά έχουν νόημα μόνο για τους ΤΖΙ, δηλαδή τους μουσαφίρηδες και τα παράσιτα!
Του Γ. Χ. ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗ
Κυρίως φύλλο
Feeds
TV - ΔΕΥΤΕΡΑ
