Η ταινία έχει... χιλιάδες αρετές! Εχει εξαιρετικούς και «διδακτικούς» διαλόγους. Εχει θαυμάσιες ερμηνείες, που πλουτίζουν ακόμα περισσότερο την πλούσια αμερικανική ερμηνευτική παράδοση. Ολα στην ταινία είναι μετρημένα και πειθαρχημένα. Η επιλογή του δημιουργού της ταινίας να τοποθετήσει την ιστορία του μέσα σε ένα αυστηρό καθολικό σχολείο, δίνει στο θέμα του μεγαλύτερες προεκτάσεις. Το αυστηρό καθολικό σχολείο είναι, σίγουρα, ένας αυταρχικός και σκοτεινός χώρος. Χώρος που δε χωράει άλλες από τις δικές του απόψεις. Χώρος που δυσκολεύει την ανθρώπινη επικοινωνία. Χώρος, τελικά, που μοιάζει, που ταυτίζεται απόλυτα με την αυταρχική και υποκριτική συντηρητική καπιταλιστική κοινωνία. Χώρος που εμποδίζει κάθε καινούρια πνοή, κάθε διαφορετική συμπεριφορά.

Ο στόχος του Τζον Πάτρικ Σάνλεϊ, τόσο στο θεατρικό έργο του όσο και στην ταινία του, είναι να δημιουργήσει στο θεατή αμφιβολίες. Να τον πείσει να κάνει το ακριβώς αντίθετο του γνωστού «πίστευε και μη ερεύνα» των ορθοδόξων, των καθολικών και της πολιτικής συντήρησης. Η βεβαιότητα και οι παγιωμένες απόψεις για τον Σάνλεϊ, είναι εμπόδιο για κάθε παραπέρα συζήτηση. Οταν η βεβαιότητα και οι παγιωμένες απόψεις γενικεύονται, εμποδίζουν, τελικά, κάθε τι καινούριο να βγει στην επιφάνεια, να μπει σε κουβέντα.

Η ταινία τοποθετείται χρονικά στο 1964. Είχε μόλις δολοφονηθεί ο Κένεντι, ο πόλεμος στο Βιετνάμ βρισκόταν σε εξέλιξη, η αμερικάνικη κοινωνία είχε ξεκινήσει την αμφισβήτηση. Η πίστη, η ιεραρχία, οι θεσμοί, όλα μπήκαν στο μικροσκόπιο. Ηταν μια ενδιαφέρουσα περίοδος για την Αμερική. Η οποία, δυστυχώς, ελλείψει πολιτικού προσανατολισμού και πολιτικής καθοδήγησης, δεν έφερε μεγάλα πολιτικά και κοινωνικά αποτελέσματα. Η αμερικάνικη κοινωνία επέστρεψε στο «πίστευε και μη ερεύνα». Αυτό το πάγιο για την Αμερική «πίστευε και μη ερεύνα», θέλει να κλονίσει η ταινία.

Παίζουν: Μέριλ Στριπ, Φιλίπ Σέιμουρ Χόφμαν, Εϊμι Ανταμς, Βιόλα Ντέιβις.