Πέμπτη 29 Γενάρη 2009
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 4
ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

Περί δίκιου και αγώνων

Δε μας ξενίζει η άποψη γνωστού αρθρογράφου πρωινής εφημερίδας που χαρακτηρίζει «πρωτότυπη την αντίληψη ότι οι κοινωνικοί αγώνες είναι εξ ορισμού δίκαιοι», καταλήγοντας στα περί «εμπορίου της κοινωνικής ευαισθησίας σε βάρος της κοινωνίας». Σημασία δεν έχει η αφορμή που παίρνει. Αλλωστε, δε βρίσκεται εδώ το πρόβλημα, αφού ο συγκεκριμένος γενικεύει, δημιουργώντας συνειρμούς ότι οι «κοινωνικοί αγώνες» είναι σε βάρος της κοινωνίας. Αυτό επιδιώκει να κάνει, ακριβώς γιατί αυτός και η τάξη που υπηρετεί θέλουν το λαό χειραγωγημένο στην πολιτική της εκμετάλλευσης και του κέρδους. Βεβαίως, ιστορικά έχουν αναπτυχθεί και αγώνες σπρωγμένοι από τα ίδια τα αφεντικά, για να διατηρήσουν και να ενισχύσουν την ιδιοκτησία τους, αλλά δε μιλά για αυτό.

Η άποψή του, επομένως, δεν επιχειρεί να ξεκαθαρίσει ποιος αγώνας είναι δίκαιος. Αυτό το ξέρει καλά. Αλλά έχει τη θέση των καπιταλιστών περί δικαίου. Που σημαίνει δίκαιο είναι το δίκαιο των καπιταλιστών, άδικο είναι το δίκιο του λαού, η πάλη για τα δικά του συμφέροντα. Και μ' αυτήν την έννοια προβάλλει την άποψη περί «εμπορίου του δίκιου» σε βάρος της κοινωνίας, δηλαδή των αφεντικών, και συκοφαντεί τους κοινωνικούς αγώνες, απογυμνώνοντας σκόπιμα τις λαϊκές διεκδικήσεις ενάντια στους καπιταλιστές, συσκοτίζοντας τα αίτια που παράγουν τα προβλήματα και τον ταξικό υπέρ του κεφαλαίου χαρακτήρα της ασκούμενης πολιτικής.

Το μαζικό λαϊκό κίνημα είναι σταθερά στο στόχαστρο της αστικής προπαγάνδας και αυτό εκφράζεται με πολλούς τρόπους και με κάθε ευκαιρία. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι αποτελεί απειλή για την κυρίαρχη πολιτική η ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα και η οικοδόμηση ενός ταξικού κινήματος διεκδίκησης των λαϊκών και εργατικών δικαιωμάτων που όχι μόνο θα αντιπαλεύει αποσπασματικά τις συνέπειες της κυριαρχίας του κεφαλαίου, αλλά θα διαμορφώνει συνειδήσεις και θα κατευθύνει στην ανατροπή της κρατούσας τάξης.

Το «δίκαιο» σαν έννοια και περιεχόμενο διαμορφώνεται ανάλογα με το ποια τάξη κατέχει την πολιτική εξουσία. Οι κοινωνικοί αγώνες είναι το μόνο μέσον που διαθέτουν οι εκμεταλλευόμενοι για να αποκρούσουν τις συνέπειες της πολιτικής της άρχουσας τάξης. Και η πάλη των τάξεων, είτε την παραδέχονται κάποιοι είτε όχι, υπάρχει και είναι παράγωγο του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος. Και αναπτύσσεται ενάντια στα μονοπώλια και την πολιτική που τα υπηρετεί. Αυτό είναι και το πραγματικό πεδίο αντιπαράθεσης, η πολιτική της άρχουσας τάξης.

Στην άποψη επίσης που με την ταχτική του παράλογου εκφράζει ο αρθρογράφος ότι «η αγωνιστική δικαιοσύνη είναι νοσηρή και βαθιά αντιδημοκρατική», αντιπαραθέτει «τη συνεχή διαπραγμάτευση στο όνομα της επιθυμητής συνδιαλλαγής». Δηλαδή, ο εργάτης να συνδιαλέγεται με τον εργοδότη για το πόσα θα χάνει. Λέγοντας ταυτόχρονα ότι αναπτύσσεται τάχα αντιπαράθεση μεταξύ των επιμέρους κοινωνικών αγώνων, κρύβοντας ότι συνήθως αυτή επίσης είναι στοχευμένη και υποβάλλεται από τις δυνάμεις του συστήματος, προκειμένου να εμφανίζουν το λεγόμενο «κοινωνικό αυτοματισμό» ως παράγωγο των αγώνων που αξιοποιείται στη συνέχεια για το χτύπημα των λαϊκών αγώνων και την απομαζικοποίησή τους.

Απάντηση απέναντι σε αυτές τις τακτικές είναι η ένταση των κοινωνικοπολιτικών λαϊκών αγώνων και η ανάδειξη των ταξικών τους χαρακτηριστικών. Παράλληλα, η ανάπτυξη της λαϊκής αλληλεγγύης, ο συντονισμός των αγώνων και η κοινή πάλη ενάντια στον κοινό αντίπαλο, αφαιρεί το έδαφος από όλους αυτούς τους προπαγανδιστές της σύγχυσης και του αποπροσανατολισμού.


Κυριάκος ΖΗΛΑΚΟΣ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ