Εκπνοή του 2008. Επτά χρόνια συμπληρώθηκαν φέτος το Νοέμβρη από την ιμπεριαλιστική επέμβαση των αμερικανο - ΝΑΤΟικών δυνάμεων κατοχής στο Αφγανιστάν, με αφορμή την επίθεση στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης, στις 11 Σεπτέμβρη. Επτά χρόνια κατοχής των ξένων δυνάμεων, που καλύπτονται πίσω από τον ευφημισμό της ειρηνευτικής δύναμης, υπό τον τίτλο «Διεθνείς Δυνάμεις Αρωγής και Ασφάλειας» - ISAF και τα ανδρείκελα της κυβέρνησης του Χαμίντ Καρζάι, που απολαμβάνει πλήρη δυσπιστία και αμφισβήτηση από τον αφγανικό λαό, για το δωσιλογισμό του. Τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι η δήθεν ειρηνευτική δύναμη είναι ένας καθαρά κατοχικός στρατός και ας εμφανίστηκαν ως «απελευθερωτές» της σκληρής και σκοταδιστικής εξουσίας των Ταλιμπάν, που εφάρμοζαν τον σκληρότερο ισλαμικό νόμο της Σαρία.

Ποιος όμως έφερε τους Ταλιμπάν; Ποιοι είναι; Γέννημα θρέμμα των μυστικών υπηρεσιών στα πλαίσια του «ψυχρού πολέμου» ενάντια στη Σοβιετική Ενωση και τις σοσιαλιστικές κυβερνήσεις. Και αυτοί σαν «απελευθερωτές» με αμερικανικό αέρα ήρθαν στην εξουσία του Αφγανιστάν, ανατρέποντας τη σοσιαλιστική κυβέρνηση, ισχυριζόμενοι ότι υπήρχε «σοβιετική κατοχή», από την εποχή του 1979... Με λίγα λόγια, οι ΗΠΑ ήρθαν στο Αφγανιστάν για να σώσουν το λαό από μία κυβέρνηση που οι ίδιοι εμφάνισαν ως σωτήρια πριν από κάποια χρόνια και η ιστορία επαναλαμβάνεται, με το λαό να μετατρέπεται σε «νέα θύματα αμάχων» που δικαιολογούνται από το στρατό κατοχής ως «παράπλευρες απώλειες»... Ωστόσο, κανείς σήμερα δε μιλά για το πώς ήταν πραγματικά η Λαϊκή Δημοκρατία του Αφγανιστάν, πριν Ταλιμπάν, CIA, ΝΑΤΟ και ΗΠΑ φέρουν το λαό και τη χώρα στη σημερινή της κατάσταση. Σήμερα, δεδομένης της κατοχής αποτελούν ένα συνονθύλευμα εθνικιστών, απελπισμένων αγροτών, φοιτητών, φτωχών, αλλά και διοικητών της αντεπανάστασης, καθώς και ανθρώπων που απλά θέλουν το τέλος της Κατοχής.

Τι ήταν και τι είναι το Αφγανιστάν στην πραγματικότητα για τις ΗΠΑ και τι ανάγκες εξυπηρετεί στην πολιτική τους;

Είναι χαρακτηριστική η θέση του αμερικανικού υπουργείου Αμυνας από τη δεκαετία του 1980 ακόμα. Πάντα χαρακτηριζόταν ως «σταυροδρόμι μεταξύ αυτού που ο Χάλφορντ Μακ Κίντερ αποκαλούσε την Καρδιά του Κόσμου και της ινδικής υποηπείρου. Η σημασία του οφείλεται στην τοποθεσία του, στη συμβολή μεγάλων οδών(...) είναι το σημείο συνάντησης αντιτιθέμενων δυνάμεων μεγαλύτερων από το ίδιο. Ο Μέγας Αλέξανδρος το χρησιμοποίησε ως μονοπάτι κατάκτησης. Αποτέλεσε αντικείμενο ανταγωνισμού ανάμεσα στη βρετανική και τη ρωσική αυτοκρατορία το 19ο αιώνα και πηγή ανταγωνισμού ανάμεσα στις υπερδυνάμεις, την αμερικανική και τη σοβιετική, τον 20ό. Με την κατάρρευση (σ.σ έτσι ονομάζουν την ανατροπή) της Σοβιετικής Ενωσης, κατέστη ένα σημαντικό δυνητικό άνοιγμα στη θάλασσα για τα περίκλειστα από γη νέα κράτη της Κεντρικής Ασίας. Η παρουσία μεγάλων αποθεμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου σε αυτήν την περιοχή προσέλκυσαν χώρες και πολυεθνικές επιχειρήσεις... επειδή το Αφγανιστάν είναι ένας σημαντικός στρατηγικός μοχλός, ό,τι συμβαίνει σε αυτό επηρεάζει τον υπόλοιπο κόσμο».

Η εισβολή των κατοχικών αμερικανο - ΝΑΤΟικών δυνάμεων στο Αφγανιστάν κάθε άλλο παρά την «απελευθέρωσή» τους σήμανε. Απόδειξη ότι ακόμα και όσοι τους περίμεναν ως «απελευθερωτές» από τον ισλαμικό νόμο, ξεδιάλυναν τις ψευδαισθήσεις τους και πλέον συντάσσονται με τους Ταλιμπάν, που έφτασαν να αποτελούν διέξοδο στην κατοχή, ως οι κυριότεροι οργανωμένοι εκφραστές του αντικατοχικού αγώνα. Ο στρατός κατοχής σήμερα έχει να επιδείξει σημαντικές «επιτυχίες» εναντίον των αμάχων, νεκρά παιδιά και βρέφη, κατεστραμμένα χωριά, πόνος, αύξηση της διαφθοράς, ιδιαίτερα υψηλά ποσοστά στο ναρκεμπόριο, που μόνο επί σοσιαλιστικής κυβέρνησης είχε εξαλειφθεί, και λαϊκή οργή, αγανάκτηση και δυσαρέσκεια. Οργή, δυσαρέσκεια και αγανάκτηση γιατί η ζωή είναι πιο ανελεύθερη, πιο δυσβάσταχτη, πιο ανυπόφορη, πιο επικίνδυνη ακόμα και από την εποχή της Σαρία. Οι ιμπεριαλιστές στην προοπτική της αύξησης μέρα με τη μέρα του αντάρτικου και των αντιτιθέμενων στην κατοχή, σχεδιάζουν σκλήρυνση της κατοχής, αύξηση του στρατού και προσπάθεια βελτίωσης του κοινωνικού τους προφίλ μέσω του ΟΗΕ. Σε αυτά τα πλαίσια εντάσσονται οι εκθέσεις που εμφανίζουν τη χώρα να εξακολουθεί να κατέχει τα πρωτεία στο εμπόριο οπίου, που πλέον μετατρέπεται και σε μέσο βιοπορισμού για τους αγρότες, εξαγγέλλοντας σκληρότερα μέτρα κατά των ναρκεμπόρων, χωρίς όμως να λένε ότι βρίσκονται στην ίδια την κυβέρνηση του Αφγανιστάν, ενώ ο ΟΗΕ ανακοίνωσε διπλασιασμό των δαπανών του για την αποστολή νέου προσωπικού στη χώρα, με στόχο «τη βοήθεια των Αφγανών», καλώντας παράλληλα, τις κατοχικές δυνάμεις να σεβαστούν περισσότερο τη ζωή των αμάχων και να περιοριστούν μόνο στους εξακριβωμένους στόχους...

Αντίστοιχη είναι και η θέση του Χ. Καρζάι, που ζητά δήθεν αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων, σε εύλογο χρονικό διάστημα και παράλληλα οικονομική στήριξη, για να αντεπεξέλθει η χώρα με τις δικές της δυνάμεις στις προκλήσεις... Θέση μάλλον φαιδρή, αφού οι μόνοι που στηρίζουν την υπάρχουσα κυβέρνηση είναι οι δυνάμεις κατοχής.

Η Ουάσιγκτον δεν επιμένει να ξεχνά τις στενές σχέσεις της με τους Ταλιμπάν, που η ίδια εξέθρεψε, σχεδιάζοντας ενίσχυση της κατοχής, την οποία θα συνεχίσει, όπως ξεκαθάρισε από την προεκλογική του εκστρατεία ακόμα, ο νεοεκλεγείς πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, στα πλαίσια του «αντιτρομοκρατικού αγώνα». Βάσει των σχεδίων αυτών, μόνο από τις ΗΠΑ θα προστεθούν στο Αφγανιστάν ακόμα 20.000 στρατιώτες, ενώ πρόσφατα ανακοίνωσαν πρόθεση για ενίσχυση των δυνάμεών τους και η Βρετανία και η Γαλλία, ως ευθυγράμμιση με το νέο Αμερικανό Πρόεδρο. Φυσικά, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στο πλευρό των κατακτητών στέκεται από την αρχή και η ελληνική κυβέρνηση, με τις ελληνικές δυνάμεις που συμμετέχουν στο στρατό κατοχής να αναλαμβάνουν και σημαντικά διοικητικά πόστα, όπως το αεροδρόμιο της Καμπούλ.

Οι Ταλιμπάν, από την άλλη πλευρά, στις περιοχές που ελέγχουν, κυβερνούν με εξίσου τρομοκρατικό τρόπο, όπως και οι δυνάμεις κατοχής. Στήνουν δικαστήρια και εκτελούν ανθρώπους που είναι αντίθετοι σε αυτούς, χαρακτηρίζοντάς τους ύποπτους για χαφιεδισμό, επιμένουν στη Σαρία, επίσης σκοτώνουν αμάχους στις επιθέσεις τους κατά των κατοχικών, ενώ πραγματοποιούν συνεχώς επιθέσεις κατά κοριτσιών που τολμούν να πάνε στο σχολείο, καθώς οι γυναίκες, σύμφωνα με τη δική τους νομοθεσία, δεν πρέπει να μορφώνονται, αλλά να περιορίζονται στο σπίτι. Πρόσφατα μικρά κορίτσια δέχτηκαν επίθεση με οξύ στο πρόσωπο, τραυματίστηκαν σοβαρά, καθώς πήγαιναν στο σχολείο, και οι γονείς πλέον γίνονται ακόμα πιο επιφυλακτικοί και αποτρέπουν τα παιδιά τους από τη μόρφωση, φοβούμενοι τα χειρότερα...

Στο μεταξύ, στον πόλεμο μπλέκεται εξ αρχής και το Πακιστάν που αποτέλεσε τη γέφυρα ενίσχυσης των Ταλιμπάν, από τις ΗΠΑ, επί σοσιαλισμού και τώρα εισάγει πόλεμο, καθώς κατηγορείται ότι το αντάρτικο οργανώνεται στα εδάφη του και βομβαρδίζεται κατά τακτά χρονικά διαστήματα από τις αμερικανικές δυνάμεις. Αποτέλεσμα, η έντονη άνοδος του αντιαμερικανισμού και σ' αυτή τη χώρα, με τον κόσμο επίσης να στρέφεται προς τους θρησκευτικούς άρχοντες, που φορούν το μανδύα του πιο «καθαρού και τίμιου», από τους διεφθαρμένους πολιτικούς. Ενας αντιαμερικανισμός που οδήγησε και στις ανατινάξεις των ομάδων ανεφοδιασμού των κατοχικών δυνάμεων και κάνει πλέον τις ΗΠΑ να αναζητήσουν ασφαλέστερους δρόμους από το Πακιστάν, στρέφοντας το βλέμμα προς τη Ρωσία.

Ο λαός του Αφγανιστάν μοιάζει παγιδευμένος μεταξύ «Σκύλλας» και «Χάρυβδης», αναζητώντας την ελευθερία του. Τόσο η θέση του Αφγανιστάν, όσο και το ότι στα βόρεια της χώρας υπάρχει ένα από τα πλουσιότερα κοιτάσματα πετρελαίου, εξακολουθουν να το κρατούν στο κέντρο του ενδιαφέροντος των ιμπεριαλιστών, που δηλώνουν ότι δεν προτίθενται να το παραδώσουν έτσι απλά, εξηγώντας ακόμα και την προθυμία τους να συνδιαλλαγούν και να ξεκινήσουν συνομιλίες με τους Ταλιμπάν. Κανείς όμως δεν μπορεί να πείσει για την αγαθότητα των προθέσεών του...