Η Παγκόσμια Ημέρα για τα Παιδιά (11 Δεκέμβρη) πρέπει να μνημονεύεται ως μια ακόμα αφορμή, για να αναδειχτούν οι πιο απάνθρωπες πτυχές του καπιταλιστικού συστήματος, από τη βαρβαρότητα του οποίου δεν ξεφεύγουν ούτε μικρά, μεγαλύτερα ή ακόμα και αγέννητα παιδιά. Τα παιδιά της εργατικής τάξης, των λαϊκών οικογενειών, δε θα μπορούσαν να εξαιρούνται από την εκμεταλλευτική φύση του καπιταλισμού, από τη ληστρική δράση του κεφαλαίου σε όλο τον κόσμο, από τους πολέμους και την εξαθλίωση.

Η εικόνα που περιγράφει τον καπιταλιστικό κόσμο είναι η εξής: Κάθε βράδυ 300 εκατ. παιδιά στον κόσμο, πάνε για ύπνο πεινασμένα, 148 εκατ. παιδιά έχουν βάρος λιγότερο από το κανονικό για την ηλικία τους, 20 εκατ. παιδιά κάτω των 5 ετών πάσχουν από οξύ υποσιτισμό (στοιχεία της UNICEF). Την ίδια στιγμή, η καπιταλιστική οικονομία έχει εισέλθει σε κρίση, λόγω της υπερσυσσώρευσης προϊόντων και υπερσυγκέντρωσης κεφαλαίων...

Στη χώρα μας, περίπου 80.000 παιδιά ηλικίας 14 - 19 χρόνων εργάζονται (στοιχεία του Ιδρύματος Μαραγκοπούλου). Το φαινόμενο έχει ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις, καθώς για ηλικίες κάτω των 14 ετών, δεν υπάρχουν σχετικά στοιχεία. Το 10% αυτών των παιδιών απαντούν ότι εργάζονται από τα 10-12 χρόνια τους, το 34% από τα 12-14 χρόνια τους και το 56% από 14 ετών και πάνω. Το 48% εργάζονται σε συνεργεία - μηχανουργεία, το 18% σε άλλες χειρωνακτικές δουλειές, το 14% στην οικοδομή, το 12% σε εξωτερικές δουλειές και το 8% σε λαϊκές αγορές και παζάρια.

Στην Ελλάδα, κάθε χρόνο, 8.000 μαθητές εγκαταλείπουν την εκπαίδευση για οικονομικούς λόγους. Από την τελευταία απογραφή πληθυσμού προκύπτει, επίσης, ότι περίπου 2.800.000 άτομα, ηλικίας 16 ετών και άνω, δεν έχουν ολοκληρώσει το υποχρεωτικό 9χρονο σχολείο.

Στην Ελλάδα - όπως και στις «αναπτυγμένες» καπιταλιστικές χώρες - τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων είναι θύματα των πολιτικών που εφαρμόζονται. Από τα πρώτα θύματα αυτών των πολιτικών είναι τα παιδιά των μεταναστών και των προσφύγων.

Τα αδιέξοδα των παιδιών των μεταναστών και προσφύγων είναι αμέτρητα και προκαλούνται από την εξαθλίωση των γονιών τους σε όλα τα επίπεδα: «Παρανομία», ακόμα πιο χαμηλά μεροκάματα, φραγμοί στην Παιδεία και την Υγεία κ.ά. Ενα πολύ σοβαρό ζήτημα - ενδεικτικό της συνολικής αντιμεταναστευτικής πολιτικής - είναι ότι πολλά από τα παιδιά των μεταναστών που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα δεν...«υπάρχουν» καν για το ελληνικό κράτος. Το «πιστοποιητικό γέννησης», δηλαδή τη δημοτολογική εγγραφή, ένας αλλοδαπός είναι εξ ορισμού αδύνατο να την εκδώσει σε ελληνικό δήμο και υποχρεούται να το προσκομίσει από τη χώρα της ιθαγένειάς του, κάτι εξαιρετικά δυσχερές ή χρονοβόρο όταν το παιδί δεν έχει γεννηθεί σε εκείνη τη χώρα.

Ταυτόχρονα, και οι ασυνόδευτοι ανήλικοι δε χαίρουν καλύτερης μεταχείρισης από την πολιτική της ΕΕ και των κρατών - μελών της. Κραυγαλέα είναι τόσο η απουσία κέντρων υποδοχής των ανήλικων μεταναστών και προσφύγων, η παρεμπόδιση της οικογενειακής επανένωσης, αλλά και η Συμφωνία του Δουβλίνου 2. Λόγω της τελευταίας παρατηρείται το εξής φαινόμενο: Προορισμός πολλών ασυνόδευτων ανηλίκων δεν είναι η Ελλάδα. Μεγάλος αριθμός ανηλίκων δεν υποβάλλουν αιτήματα ασύλου στην Ελλάδα καθώς γνωρίζουν ότι τότε θα πρέπει να παραμείνουν στη χώρα της ΕΕ, όπου υποβάλλουν για πρώτη φορά αίτημα ασύλου. Ετσι, αφού αφεθούν από την Αστυνομία, πολλοί ανήλικοι αναζητούν μόνοι τους τον τρόπο με τον οποίο θα μετακινηθούν σε άλλη χώρα της επιλογής τους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ασφάλεια και τη διαβίωση των παιδιών αυτών.