Σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, το κεφαλαίο γίνεται ακόμα πιο επιθετικό, προκειμένου να διασώσει την κερδοφορία του. Και τώρα που έχει ξεσπάσει η κρίση, οι αστικές κυβερνήσεις, πέρα από τις ενέσεις ενίσχυσης των τραπεζών (που θα καταλήξουν σε ενίσχυση συνολικά των επιχειρήσεων), επιμένουν στη συνταγή της πιο αποφασιστικής επιβολής των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Το επαναλαμβάνει ξεκάθαρα και διαρκώς, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί της κυβέρνησης, συναινεί πλήρως το ΠΑΣΟΚ.

Μέρος αυτών των αναδιαρθρώσεων είναι και αυτές που έχουν χαραχτεί για την ανώτατη εκπαίδευση, ώστε αυτή να λειτουργεί πιο αποφασιστικά υπέρ της κερδοφορίας του κεφαλαίου και της ιδεολογικής του θωράκισης και ενίσχυσης. Οι εξελίξεις στην Παιδεία, ακολουθούν αυτές στην οικονομία και τις εργασιακές σχέσεις. Ολόκληρη η διαδικασία της Μπολόνια προωθείται, αγκαλιάζεται και πλασάρεται από την ΕΕ ως ενισχυτική της ανταγωνιστικότητας της «ευρωπαϊκής οικονομίας» έναντι των ΗΠΑ. Οταν λοιπόν, οι οικονομίες τους, πλήττονται από την κρίση, θα αξιοποιήσουν τα πάντα, και την Παιδεία πιο αποφασιστικά, προκειμένου να ενισχύουν το κεφάλαιο που αιμορραγεί.

Αρα η κρίση έχει άμεση σχέση με το δικαίωμα των φοιτητών στις σπουδές και στη δουλιά, τώρα και στο άμεσο μέλλον.

Με το που θ' αρχίσουν να εφαρμόζονται πιο αποφασιστικά οι αναδιαρθρώσεις σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ, οι συνέπειες θα είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς. Κι όταν μιλάμε για αναδιαρθρώσεις, εννοούμε τους νόμους που ήδη έχουν ψηφιστεί, στο πλαίσιο των κατευθύνσεων της Μπολόνια και της πολιτικής της ΕΕ, εννοούμε το νόμο - πλαίσιο, το νόμο για την «αξιολόγηση», τις πιστωτικές μονάδες, το νόμο για τα μεταπτυχιακά και αυτόν για την έρευνα, τον πρόσφατο νόμο για τα κολέγια και την ενσωμάτωση της ευρωοδηγίας, όλο το αντιδραστικό νομοθετικό οπλοστάσιο που έφτιαξε η κυβέρνηση της ΝΔ τα τελευταία χρόνια με την ουσιαστική συναίνεση του ΠΑΣΟΚ και του ΛΑΟΣ και με τον ΣΥΝ να... της κλείνει πονηρά το μάτι αφού δεν τολμά να θίξει τον πυρήνα της πολιτικής της ΕΕ.

Αυτό το οπλοστάσιο έρχεται να χειροτερέψει την ήδη άθλια κατάσταση στις σπουδές, για τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών. Μέχρι τώρα μετρούσαμε τον αυξανόμενο αριθμό των φοιτητών και σπουδαστών που, μη μπορώντας να τα βγάλουν πέρα με το κόστος των σπουδών, αναγκάζονται είτε να εργάζονται παράλληλα, είτε να εγκαταλείψουν τις σπουδές. Μετρούσαμε τις οικογένειες που κατέφευγαν στα δάνεια προκειμένου να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Μετρούσαμε τα ποσοστά των άνεργων αποφοίτων... Στο άμεσο μέλλον, θα αρχίσουμε να μετράμε τον πολλαπλασιασμό όλων των παραπάνω. Και τα πράγματα θα είναι πολύ χειρότερα για τους σπουδαστές ΤΕΙ, αφού τα ιδρύματα παραμένουν διαχρονικά υποβαθμισμένα.

Οι φοιτητές θα χρειάζεται να πληρώνουν για κάθε τους βήμα μέσα στις σχολές, ακόμα και για τον αέρα που αναπνέουν. Οι σπουδές θα υποβαθμιστούν ακόμα περισσότερο και τα πτυχία θα μετατραπούν σε πιστοποιητικά κατάρτισης, ενώ η υπερπληθώρα των αποφοίτων (που θα προκύψει και από την αναγνώριση των ΚΕΣ) και η διαρκής απειλή της ανεργίας θα λειτουργήσουν ως ισχυρός πέλεκης για τα εργασιακά δικαιώματα. Η κατάσταση με τα ξένα πανεπιστήμια (που τόσο εκθειάζονται τώρα λόγω των κολεγίων) είναι ενδεικτική, αν κοιτάξουμε προσεκτικά πόσοι νέοι φτάνουν μέχρι την ανώτατη εκπαίδευση, πόσοι φοιτητές πνίγονται στα δάνεια, πόσοι αναγκάζονται να δουλεύουν παράλληλα με τις σπουδές... Στην Αγγλία το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών που δουλεύουν ως «συνοδοί» (βλέπε ζιγκολό και κολ γκερλ) είναι φοιτητές και φοιτήτριες!

Παράλληλα, το κεφάλαιο, οι κυβερνήσεις και τα κόμματα που το υπηρετούν επιδιώκουν να μετακυλήσουν τα βάρη της κρίσης στο λαό. Αν κάτι τέτοιο συμβεί, τότε σημαίνει ότι το δικαίωμα στη δουλειά, το εισόδημα και συνολικά το βιοτικό επίπεδο των λαϊκών οικογενειών θα χειροτερέψει δραματικά. Ετσι οι φοιτητές και σπουδαστές που είναι παιδιά λαϊκών οικογενειών, θα πιεστούν διπλά από τις συνέπειες της κρίσης.

Για όλους αυτούς τους λόγους το φοιτητικό κίνημα πρέπει να είναι έτοιμο και να βροντοφωνάξει σήμερα, τώρα: «Την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία»! Τους αφορά άμεσα τους φοιτητές, όπως ακριβώς αφορά και τους εργαζόμενους. Και αντίστροφα, είναι υπόθεση των εργαζομένων η πάλη για την εκπαίδευση των παιδιών τους και τώρα σε συνθήκες κρίσης, είναι ανάγκη οι εργαζόμενοι να συμπορευτούν με τους φοιτητές για να μη δίνει η λαϊκή οικογένεια ούτε ένα ευρώ από την τσέπη της για τη μόρφωση των παιδιών της.

Είναι λοιπόν, υπόθεση και του φοιτητικού κινήματος να κάνει βήματα στην οργάνωση και αντεπίθεσή του, να παλέψει μαζί με τους εργαζόμενους για τις σύγχρονες ανάγκες των φοιτητών και συνολικά του λαού και της νεολαίας. Να βάλει φραγμό στις κατευθύνσεις ΕΕ - κεφαλαίου, να διεκδικήσει σπουδές και πτυχία που θα υπηρετούν τις ανάγκες του λαού, σε συνθήκες αποκλειστικά δημόσιας και δωρεάν ανώτατης εκπαίδευση.

Αυτή την ανάγκη στις σχολές την αναδεικνύουν μόνο οι δυνάμεις της ΚΝΕ και της ΠΚΣ. Ολοι οι υπόλοιποι προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν τη συζήτηση, θεωρούν ότι η κρίση δεν είναι υπόθεση των φοιτητών, δεν ακουμπάει την Παιδεία. Στην ουσία, λειτουργούν όπως τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, καλούν τους εργαζόμενους να κάνουν κι άλλες θυσίες (πόσες ακόμα άραγε;) να κατεβάσουν τον πήχη των απαιτήσεών τους λόγω κρίσης. Αν και μιλούν τάχα για την Παιδεία, αποδυναμώνουν τη δυνατότητα του φοιτητικού κινήματος να αντεπιτεθεί και να απαντήσει ακόμα και σ' αυτές τις αναδιαρθρώσεις στην Παιδεία, που είναι άρρηκτα δεμένες με τις εξελίξεις στην οικονομία και στην εργασία. Οταν λένε για «ισχυρά πτυχία» κλπ. χωρίς να αντιπαρατίθενται με τις κατευθύνσεις της ΕΕ σπέρνουν αυταπάτες και σπρώχνουν το κίνημα στην αγκαλιά του συμβιβασμού ή του πολιτικού σχεδιασμού μακιγιαρίσματος του συστήματος με τον ενδεχόμενο γάμο ΣΥΝ - ΠΑΣΟΚ.