Από τον μαθητή Γιώργο Γαρεφαλάκη από το 8ο Λύκειο Ηρακλείου Κρήτης, πήραμε την παρακάτω επιστολή που μας γράφει, ανάμεσα στα άλλα:

Η μια δουλειά δε φτάνει για να ζήσεις και το σχολείο δε φτάνει για να μάθεις. Γονείς και παιδιά βυθιζόμαστε ολοένα και περισσότερο στα αυστηρά ωράρια του καπιταλισμού! Πότε θα βρεθούμε σαν οικογένεια; Στη διαδρομή σχολείο - φροντιστήριο ή από τη μια δουλειά στην άλλη; Δεν υπάρχει επικοινωνία μεταξύ γονιού και παιδιού και, σιγά σιγά, οι σχέσεις μέσα στην οικογένεια γίνονται τυπικές με ό,τι αυτό σημαίνει, αποξένωση κλπ.

Τα παιδία, είτε αντιδράνε είτε όχι, έχουν τα ίδια προβλήματα με εμένα, γιατί ζούμε μαζί στην ίδια κοινωνία! Το θέμα είναι να συνειδητοποιήσουμε πως αυτή η ζωή δε μας αξίζει και πρέπει να διεκδικήσουμε αυτό που μας ανήκει!

Είμαι σε έναν κόσμο που φαίνεται, από μέρα σε μέρα, αλλάζει και το μόνο που μένει ίδιο είναι τα προβλήματα. Οι φωνές που φώναζαν ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ είναι ακόμα στον αέρα, γιατί ούτε ψωμί έχουμε, ούτε παιδεία, ούτε ελευθερία. Δεν είσαστε παιδιά, ξέρετε τι κάνετε. Και δεν μπορώ να δεχτώ πως όλα αυτά είναι λάθος χειρισμοί! ΟΧΙ ΔΕΝ ΤΟ ΔΕΧΟΜΑΙ!! Δεν είναι ούτε λάθος χειρισμοί ούτε λάθος εκτιμήσεις! Είναι η πολιτική σας, η πολιτική που ασκείται σε αυτό τον τόπο, όχι μόνο από εσάς αλλά και από τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Και πρέπει να 'χει κανείς πολύ θράσος, για να μου πει πως η ζωή μου, τελικά, είναι ένας λάθος χειρισμός!!