Στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ, είδα το βιβλίο του Αρίστου Καμαρινού, «Ο Εμφύλιος Πόλεμος στην Πελοπόννησο, 1946-1949» και είπα στην παρέα μου: «Για σταματήστε εδώ και τους εξήγησα ότι ο Καμαρινός ήτανε ταγματάρχης μου στο ΔΣΕ. Στον ΕΛΑΣ ήταν Καπετάνιος, άλλα ήμασταν σε διαφορετικές περιοχές. Τον πιέζαμε να γράψει για το ΔΣΕ και ευτυχώς το έκανε. Ηταν τόσο θετικός και αντικειμενικός, ακόμα και στις δύσκολες στιγμές. Αξιαγάπητος απ' όλους τους πολίτες και τους αντάρτες μας, άλλα το φόβητρο των αποσπασμάτων και των διαφόρων άλλων τμημάτων των αντιπάλων μας. Ετσι όταν άκουγαν 2ο ανεξάρτητο τάγμα Ταϋγέτου, άλλαζαν πορεία.

Οι δικοί του, τον είχαν για σκοτωμένο, του είχαν κάνει και μνημόσυνο. Ομως αυτός είχε επιζήσει και είναι ο μόνος από τα ανώτερα στελέχη του ΔΣΕ που μπόρεσε να κρατηθεί ζωντανός και να περάσει στη Σοβιετική Ενωση.

Στο Φεστιβάλ λοιπόν της ΚΝΕ δεν έχασα καιρό, βάζω το χέρι μου στην τσέπη και πληρώνω το βιβλίο που την ίδια νύχτα ξενύχτισα παρέα μαζί του, χωρίς βέβαια να μπορέσω ούτε το 1/5 του βιβλίου να διαβάσω.

Είναι τόσο σωστά γραμμένο. Κάθε πρότασή του αγκαλιάζει ολόκληρο το νόημα. Είναι μια ολόκληρη ζωή, για όσους έζησαν την εποχή εκείνη στο ΔΣΕ ή σαν απλοί πολίτες κάτοικοι της ελεύθερης περιοχής με την πρωτεύουσά μας, τη Δίβρη.

Ο συγγραφέας στο βιβλίο του γράφει για την κάθε μάχη, την κάθε σύγκρουση, τόσο απλά και ξεκάθαρα, που νιώθεις τον εαυτό σου σαν επιτελάρχη, εφόσον είχες πάρει μέρος στις επιχειρήσεις εκείνες. Αλλα και όσοι δεν έζησαν από κοντά τα γεγονότα εκείνα, τα κατανοούν αμέσως, λες και ήταν παρόντες.

Προχωρώντας στο διάβασμα, πνίγεσαι από συγκίνηση. Στέκεσαι και θέλεις ν' αγκαλιάσεις, έστω και νοερά, ολόκληρη την ελεύθερη τότε περιοχή μας. Στο βιβλίο παρουσιάζει το ξεκίνημα του ΔΣΕ στην Πελοπόννησο, όλα τα στελέχη του με το βιογραφικό και τη φωτογραφία τους και ακόμα, με απόλυτη αντικειμενικότητα, τη συντροφική συνεργασία που υπήρχε ανάμεσα στον μοίραρχό μας Στέφανο Γκιουζέλη και τους αξιωματικούς μας. Μας μιλάει για τη συνειδητή πειθαρχία, τη συντροφική και αδελφική συνεργασία αξιωματικών και μαχητών.

Νιώθω μ' αυτό το βιβλίο τόσο μεγάλος, που νομίζω ότι είναι ένα ακόμα ντοκουμέντο του ΚΚΕ. Διάβασα κι άλλα βιβλία για το ΔΣΕ στην Πελοπόννησο και για τη ζωή μας στις φυλακές, και αναρωτιόμουν πάντα πώς βρέθηκαν κάποιοι κι έγραψαν τόσα ανύπαρκτα πράγματα...

Συγχαίρω τον σύντροφο Αριστο και καμαρώνω για την τόσο σωστή δουλιά που έκανε, καθώς και για την αντικειμενικότητά του. Εύχομαι να είναι γερός και να τελειώσει το βιβλίο που γράφει για την Εθνική Αντίσταση, ειδικότερα για την Πελοπόννησο.