Την αγωνία της επιβίωσης των εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο και την καθημερινή τους αναμέτρηση με τις άθλιες συνθήκες εργασίας και ζωής επιβεβαιώνει έρευνα, σύμφωνα με την οποία τα μεροκάματα των μεταναστών κατρακυλούν ακόμα και στο 50% εκείνων των ντόπιων συναδέλφων (π.χ. στις ηλικίες 61-65 ετών οι αμοιβές των Ελλήνων είναι κατά 96,34% μεγαλύτερες από αυτές των μεταναστών). Την ώρα βέβαια που οι μισθοί βρίσκονται, ούτως ή άλλως, πολύ πίσω από τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής οικογένειας και την εξασφάλιση μιας αξιοπρεπούς ζωής.

Η απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί σ' εκατοντάδες τόπους δουλειάς, εργοστάσια, βιοτεχνίες, χωράφια κτλ., όπου χιλιάδες μετανάστες δουλεύουν χωρίς κανένα δικαίωμα, χωρίς ασφάλιση, χωρίς διάλειμμα, χωρίς ούτε τα στοιχειώδη μέτρα υγιεινής και ασφάλειας με αποτέλεσμα πολλοί να σκοτώνονται ή να σακατεύονται σε «ατυχήματα», ακόμα και χωρίς επαρκή φωτισμό ή αερισμό, μαρτυρά πως, όσο δεν ανατρέπεται η πολιτική που υπηρετεί το κέρδος, το κεφάλαιο δε θα σταματήσει να ξεζουμίζει τον εργάτη με κάθε τρόπο. Χωρίς κανένα φραγμό.

Γι' αυτό κι η ανάγκη να τραβήξουν οι εργάτες το δρόμο της οργάνωσης, της αντίστασης και της πάλης τους γίνεται όλο και πιο επιτακτική. Αλλωστε, μόνο έτσι μπορούν να κάνουν βήματα μπροστά. Δεν πέρασαν πολλοί μήνες από τότε που, με τον ενωμένο τους αγώνα και την έμπρακτη ταξική αλληλεγγύη, οι εργάτες γης της Μανωλάδας κατάφεραν ν' αυξηθούν τα μεροκάματά τους. Κόντρα στην εργοδοτική τρομοκρατία πάλεψαν κι οι κλωστοϋφαντουργοί μετανάστες της βιοτεχνίας LADY FASHION, στο Βοτανικό, κάμπτοντας την εργοδοτική αδιαλλαξία. Η πλούσια πείρα που συσσωρεύεται, αναδεικνύει ότι σκύβοντας το κεφάλι, μόνο περισσότερα χτυπήματα μπορεί να μετρήσει η εργατική τάξη...