Απέναντί σου στην οθόνη είναι όλα εκεί. Κοστούμια, ντεκόρ, χώροι, μουσικές, ήχοι, ακόμα και ηθοποιοί! Λείπει, όμως, το βασικό. Ο στόχος! Γιατί έγινε αυτή η ταινία; Ποιον θα μορφώσει; Ποιον θα διασκεδάσει;

Η τέχνη, και ο κινηματογράφος επομένως, πέρασαν πολλά ...στάδια! Ενα από αυτά ήταν η περίοδος του μελό. Οι κοινωνικο-πολιτικές συνθήκες, το επίπεδο των θεατών και άλλοι παράγοντες επέτρεπαν τέτοιου είδους προσεγγίσεις. Μετά το 1950, όμως, ο κόσμος άλλαξε ραγδαία. Η τεχνολογία έδιωξε τους ανώφελους, άλλωστε, ρομαντισμούς. Ο ρεαλισμός επιβλήθηκε...

Σήμερα μια αντιγραφή του «Οσα Παίρνει ο Ανεμος» είναι καθαρή αποκοτιά ή καλλιτεχνική απάτη. Δεν υπάρχει κανένας λόγος για να γυριστεί μια τέτοια ταινία. Δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να κλέψει ούτε ένα δάκρυ. Απορία μόνο γεννάει και εκνευρισμούς. Μια νέα γυναίκα, λέει, κόρη μπακάλισσας παρακαλώ, η οποία δε διάβαζε λογοτεχνία, δεν παρακολουθούσε θέατρο, δεν άκουγε μουσική, έπεισε τον εαυτό της ότι διαθέτει συγγραφικό ταλέντο και άρχισε να γράφει. Λες και το γράψιμο είναι αυγό που το γεννάνε οι κότες! Κάποια μέρα, έτσι γιατί το πίστευε η ίδια, εξέδωσε και το πρώτο της βιβλίο. Με την πρώτη απόπειρα κιόλας τινάχτηκε στον αέρα! Αγόρασε ένα εκπληκτικό σπίτι, έναν παράδεισο, ναύλωσε υπηρέτες, έγινε κυρία. Και σαν τέτοια γονάτιζε μπροστά της ολόκληρη η αγγλική αριστοκρατία. Ποια, η αγγλική αριστοκρατία! Η πιο αυστηρή μασονία στον κόσμο. Ενα παραμύθι, δηλαδή, που δε στέκεται ούτε για μικρά παιδιά!

Ξέχασα να σας πω πως όλα αυτά γίνανε στις αρχές του περασμένου αιώνα. Τότε που ο κόσμος συγκλονιζόταν από μεγάλα ιστορικά γεγονότα. Ξέχασα, επίσης, να σας πω πως για να εκμοντερνιστεί η οπισθοδρόμηση, η ταινία παριστάνει τη φεμινιστική, παριστάνει (αφελέστατα) την αντιπολεμική και επιπλέον διατείνεται πως ο καθένας (άμα το πιστέψει) μπορεί να γίνει οτιδήποτε. Ακόμα και συγγραφέας!

Κλείνοντας, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός πως ο σκηνοθέτης της ταινίας, ο κύριος Φρανσουά Οζόν, στην καριέρα του, έκανε πολύ καλύτερα πράγματα. Κανένας δε θα τον μεμφόταν για μια αποτυχία. Και οι αποτυχίες είναι μέσα στο παιχνίδι. Η συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, είναι συνειδητή πράξη αποπροσανατολισμού και σαν τέτοια θα καταγραφεί.

Παίζουν: Ρομόλα Γκαράι, Σαμ Νιλ, Σαρλότ Ράμπλινγκ κ.ά.