«Εδώ στη Λάρισα έχουμε δυο μεγάλα αθλητικά κέντρα. Το πρώτο είναι το "Αλκαζάρ", με το κολυμβητήριο, το γήπεδο ποδοσφαίρου, μπάσκετ, πάλης, μικρά ποδοσφαιρικά γήπεδα κι άλλα αθλήματα. Κάθε απόγευμα γυμνάζονται δεκάδες, εκατοντάδες παιδιά. Το δεύτερο αθλητικό κέντρο είναι στη Νεάπολη. Εκεί έχουμε το κλειστό γυμναστήριο του μπάσκετ, βόλεϊ, τένις, τζούντο, πινγκ-πογκ κλπ. και εκεί γυμνάζονται εκατοντάδες παιδιά κάθε μέρα. Περίπου 1.000 παιδιά γυμνάζονται σε καθημερινή βάση και στα δυο κέντρα, χωρίς την παρουσία γιατρού. Σε περίπτωση περιστατικού ευελπιστούμε να μην είναι τίποτα το σοβαρό και βέβαια να έρθει γρήγορα το ασθενοφόρο. Στις διαμαρτυρίες μας οι υπεύθυνοι μας λένε: "Γιατρό δεν μπορούμε να φέρουμε, μπορούμε όμως να φέρουμε ανθρώπους από το ΕΚΑΒ να σας κάνουν μαθήματα για πρώτες βοήθειες!»...

Το πρόβλημα όμως δεν εστιάζεται μόνο στην παροχή ιατρικής βοήθειας κατά τη διάρκεια της προπόνησης ή των αγώνων, αλλά και το τι γίνεται γενικότερα με την παρακολούθηση των αθλούμενων. Και εδώ τα πράγματα είναι τραγικά... «Αυτό εξαρτάται από την οικογένεια του αθλητή. Βέβαια μετά τους θανάτους αθλητών τα τελευταία χρόνια οι Ομοσπονδίες ζητάνε σοβαρότερους ελέγχους. Αυτό όμως θα έπρεπε να γίνεται κάθε 6 μήνες. Κι όχι μόνο κατά την εγγραφή του αθλητή στο σωματείο».

Μιλώντας για την υγεία των αθλούμενων δεν μπορούσαμε να μην αναφερθούμε και στο Νο 1 εχθρό, όπως είναι σήμερα το θέμα του ντόπινγκ και της χρήσης αναβολικών, που έχει πάρει τη μορφή μάστιγας. Ως πρώην αθλητής και νυν προπονητής ο Πέτρος Κρίκης αναφέρθηκε στις αιτίες του φαινομένου, οι οποίες όπως εξηγεί είναι συνδεδεμένες με τις λογικές που αντιμετωπίζεται σήμερα ο αθλητισμός.

«Είναι μια πρόκληση, κυρίως για τα παιδιά που έχουν σωματικά προσόντα και φιλοδοξίες. Τα κίνητρα είναι γνωστά. Η φιλοδοξία και το χρήμα, μέσα απ' αυτά η επαγγελματική αποκατάσταση. Δυστυχώς, για το ντόπινγκ δεν έχει γίνει μια ανοιχτή συζήτηση, όπως έχει γίνει για τα ναρκωτικά. Ο αθλούμενος δεν έχει συνειδητοποιήσει, ότι θα πεθάνει ή θα μείνει ανάπηρος».

• Την τρίτη το Γ' μέρος