H «Αλλαγή» του '81 έκλεισε με «νέα τζάκια» και Κοσκωτά. Η «απαλλαγή» του '93 ολοκλήρωσε τον κύκλο της με ΑΓΕΤ, με ΟΤΕ και με «χορηγία» εφοπλιστή ύψους 1 εκατομμυρίου δολαρίων έναντι «κουπονιών» της Ρηγίλλης. Ο «εκσυγχρονισμός» του '96 πέρασε από τα «κότερα» και τα Χρηματιστήρια για να καταλύσει στα «Πόρτο Καρράς». Οσο για την «επανίδρυση» ψάχνει την επαγγελλόμενη «σεμνότητά της» στους «κουμπάρους» και αγωνιά μπας και συναντηθεί με την εξαγγελθείσα «ταπεινότητά της» στα παραλογιστήρια της «Ζήμενς»...

Αλήθεια, τα αξίζει όλα αυτά ο ελληνικός λαός;

*

Εκατομμύρια οι πλαστικές σημαίες κάτω από τα προεκλογικά μπαλκόνια αυτές τις δεκαετίες. Ανακύκλωση των συνθημάτων, κακοποίηση των εννοιών, διάψευση των προσδοκιών. Χλιδή αποκτημένη στο όνομα της «προσφοράς» και του «δημοσίου συμφέροντος». Καραβάνια οι μετακινούμενοι χειροκροτητές, καραβιές οι μεταφερόμενοι ψηφοφόροι. Λόγοι, συνεντεύξεις, διαγγέλματα για «καλύτερες μέρες». «Δεσμεύσεις» για τιμιότητα. Υποσχέσεις. Ιαχές. Βομβαρδισμός τηλεοπτικών διαφημίσεων. Καρφιτσωμένα χαμόγελα υποψήφιων «σωτήρων» σε ακριβοπληρωμένα ιλουστρασιόν περιτυλίγματα της απάτης. «Μακέτες» και δημαγωγία, ηθικολογία, λούφα και παραλλαγή.

Αλήθεια, τα αξίζει όλα αυτά ο ελληνικός λαός;

*

Από το «κ...σπιτο» του Παπανδρέου στην Εκάλη, στο «κ...εισιτήριο» του Λιάπη στη Γερμανία.

Από τα «έκανε ένα δωράκι στον εαυτό του» και τα «εγώ προήδρευα» του Αντρέα Παπανδρέου μέχρι το «μπλοκάκι» και τα «να πάτε στον εισαγγελέα» του Σημίτη, κι από κει στα «εν αγνοία» του κ. Ρουσόπουλου για τον κ. Λιάπη, στα «εν αγνοία» του κ. Βουλγαράκη για τους Πακιστανούς, στα «εν αγνοία» ενός ολόκληρου κράτους για τις υποκλοπές.

Από την «Καλτσεστρούτσι» και τον Παντσαβόλτα μέχρι τη «Ζήμενς», τον Τσουκάτο και τα «μαύρα ταμεία» του Σίκατσεκ. Από τις «λεόντειες» (πλην νομιμότατες...) συμβάσεις της Αττικής Οδού, των Σπάτων, του Ρίου, στις «νταβατζίδικες» (πλην νομιμότατες...) καταργήσεις του Συντάγματος προς δόξαν των «βασικών μετόχων».

*

Ο ελληνικός λαός, ο λαός των 670 ευρώ βασικό μεροκάματο, των 500 ευρώ μηνιαίας σύνταξης, των 470 ευρώ επιδόματος ανεργίας, ο λαός της γενιάς των 600 ευρώ της «απασχολησιμότητας», ο λαός των 2,5 εκατομμυρίων φτωχών και των 10 εκατομμυρίων χρεωμένων στις τράπεζες, σίγουρα δεν τα αξίζει όλα αυτά. Αλλά και σίγουρα δε θα πάψει να τα υφίσταται, όσο θα συνεχίσει να τα (και να τους) ανέχεται.