Στην κορύφωσή της φτάνει την ερχόμενη Τετάρτη η φετινή διοργάνωση του Τσάμπιονς Λιγκ με τη διεξαγωγή του τελικού στη Μόσχα όπου θα τεθούν αντιμέτωπες δύο αγγλικές ομάδες. Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Τσέλσι μετά τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο πρωτάθλημα της Πρέμιερ Λιγκ έρχονται να επιβεβαιώσουν το ίδιο και σε διεθνές επίπεδο με τη συμμετοχή τους στο φετινό τελικό.

Ασχετα, όμως, με τον νικητή του τελικού της Μόσχας το ραντεβού των δύο αγγλικών ομάδων στην κορυφαία στιγμή της διοργάνωσης αντιπροσωπεύει πλήρως την εικόνα που δείχνει τα τελευταία χρόνια το Τσάμπιονς Λιγκ. Οτι δηλαδή μετατράπηκε και παραμένει μια υπόθεση για λίγους και ισχυρούς. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι φέτος κοντράρονται δυο ομάδες από αυτές που θεωρούνται οι πιο πλούσιες στον πλανήτη.

Οπως επίσης ότι και η τελική φάση της διοργάνωσης και φέτος αποτέλεσε μια υπόθεση 3 - 4 χωρών από τις λεγόμενες προηγμένες ποδοσφαιρικά. Και όταν λέμε προηγμένες δεν εννοούμε μόνο αγωνιστικά αλλά και ό,τι συνεπάγεται το φετινό επαγγελματικό διεθνές ποδόσφαιρο: Χορηγούς, πολυεθνικές, διαφημίσεις τα οποία έχουν σαν αποτέλεσμα αρκετά πακέτα δισ. ευρώ να μπαίνουν στα ταμεία των συλλόγων. Αν και πρόσφατα ο νέος πρόεδρος της ΟΥΕΦΑ Μισέλ Πλατινί ευαγγελίστηκε το κλείσιμο της ψαλίδας μεταξύ ισχυρών και αδύναμων συλλόγων, εντούτοις η πραγματικότητα δεν τον δικαιώνει.

Οπως δεν τον δικαιώνει και το ίδιο σύστημα διεξαγωγής που εφαρμόζει η διοργανώτρια αρχή, της οποίας ηγείται με το διαχωρισμό (τουλάχιστον στους πρώτους γύρους της διοργάνωσης) των ομάδων σε γκρουπ δυναμικότητας. Είναι σίγουρο άλλωστε ότι και οι ίδιοι οι άνθρωποι της ΟΥΕΦΑ δε θα ήθελαν με τίποτα να δουν δυο εμπορικά ονόματα να κοντράρονται νωρίς νωρίς, πράγμα που θα σημαίνει και λιγότερο ενδιαφέρον για τη συνέχεια, εξαιτίας της απουσίας των λεγόμενων ...βαριών χαρτιών.

Η μετατροπή του πάλαι ποτέ Κυπέλλου Πρωταθλητριών σε Τσάμπιονς Λιγκ με απώτερο σκοπό τη δημιουργία ενός προϊόντος προς πώληση με αποκορύφωμα την απογείωση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων οδήγησε τη συγκεκριμένη ευρωπαϊκή διοργάνωση να μοιάζει με πρωτάθλημα μιας ελίτ. Που όμως στα πλαίσια της εμπορικότητάς του χρειάζεται και τους ...πληβείους του. Μόνο που αυτοί, εξαιτίας των διαμορφωμένων συνθηκών ανταγωνισμού, πολύ δύσκολα θα φθάσουν στο να γευτούν τη χαρά της απόλυτης επιτυχίας. Ο δρόμος προς τα επάνω στενεύει και είναι μόνο για λίγους, αφού τα λεφτά που μοιράζονται δεν είναι και λίγα και σίγουρα δεν είναι για τις ...ορέξεις όλων. Για παράδειγμα, τα στοιχεία που αφορούν τα οικονομικά κέρδη των ομάδων για τις συμμετοχές στη διοργάνωση μέχρι το 2006 είναι ενδεικτικά για το στάτους κβο που διαμορφώνεται. Τη μερίδα του λέοντος από τα κέρδη έχουν αποκομίσει οι «μόνιμοι θαμώνες» του, όπως η Μπάγερν Μονάχου (206 εκατ. ευρώ), η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (188,8 εκατ. ευρώ), η Ρεάλ (188,5 εκατ. ευρώ), η Γιουβέντους (167,5 εκατ. ευρώ). Απόδειξη της ζωτικής σημασίας του Τσάμπιονς Λιγκ για την οικονομική ευρωστία των ομάδων είναι ότι το 17% των εσόδων της πρωταθλήτριας Ευρώπης το 2005, Λίβερπουλ, προερχόταν από τη συμμετοχή της στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Τα στοιχεία του πίνακα σχετικά με την πριμοδότηση από την ΟΥΕΦΑ όσων ομάδων συμμετέχουν από τη φάση των ομίλων και μέχρι τέλους είναι χαρακτηριστικά. Μάλιστα, το ύψος των χρημάτων αποτέλεσε και το μεγαλύτερο όπλο της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Ποδοσφαίρου στον εσωτερικό πόλεμο που είχε με την περίφημη λίγκα των ισχυρών ομάδων G-14 που ζητούσαν αυτοδιαχείριση των κερδών, αλλά τελικά οδηγήθηκαν στη διάλυση.

Αναλυτικά τα μπόνους που δίνει η ΟΥΕΦΑ ανέρχονται στα εξής: Μπόνους παρουσίας: 1,6 εκ. ευρώ. Μπόνους αγώνα: 321.000 ευρώ. Μπόνους νίκης: 321.000 ευρώ. Μπόνους ισοπαλίας: 161.000 ευρώ. Πριμ πρόκρισης στους «16»: 1,6 εκ. ευρώ. Προημιτελικά: 1,9 εκ. ευρώ. Ημιτελικά: 2,6 εκ. ευρώ. Ηττημένος τελικού: 3,9 εκ. ευρώ Νικητής τελικού: 6,4 εκ. ευρώ.

Από την ανάλυση των παραπάνω προκύπτει ότι όσο ο δρόμος φθάνει προς το τέλος τόσο αυξάνονται τα κέρδη για μια ομάδα που προχωράει και παράλληλα τα αντίστοιχα όλων αυτών που θα τη στηρίξουν σε αυτήν την προσπάθεια όπως λ.χ. των χορηγών. Αρα αυτή που είναι δυνατότερη (και πιο πλούσια) σε αυτόν τον τομέα θα έχει και μεγαλύτερες πιθανότητες διάκρισης έναντι κάποιων άλλων λιγότερο δυνατών οικονομικά.

Σήμερα, δεν αμφιβάλλει κανείς ότι ο ανταγωνισμός στο επαγγελματικό διεθνές ποδόσφαιρο δεν είναι τίποτα άλλο από μια κόντρα επιχειρήσεων. Μεγάλες, μεσαίες, μικρομεσαίες, μικρές ποδοσφαιρικές εταιρείες συνθέτουν το γαϊτανάκι που συντονίζει το χορό του κέρδους. Και όπως συμβαίνει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό...» Μέχρι και ο πρόεδρος της ΦΙΦΑ Ζεπ Μπλάτερ δεν μπορεί να αρνηθεί την πραγματικότητα, αφού σε παλιότερη δήλωσή του είχε επισημάνει ότι «Οι μικρές ομάδες πολεμούν με βέλη, ενώ οι μεγάλες με πυρηνικές κεφαλές».