Διερωτάται, όμως, κανείς εάν θα προχωρούσε σ' αυτές τις συμφωνίες χωρίς τη συγκατάθεση των ισχυρών ευρω-εταίρων. Διερωτάται, επίσης, γιατί υπαρχούσης της Σοβιετικής Ενωσης οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις δεν ακολουθούσαν ανάλογη της σημερινής πολιτικής, παρ' όλο που τότε μπορούσαν να υπάρξουν πολύ καλύτερες συμφωνίες με σεβασμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων. Αυτή η ρητορική, ασφαλώς, ερώτηση καταδεικνύει την ποιότητα της ελληνικής αστικής τάξης ότι ταυτίζει τα εθνικά συμφέροντα μόνο με τα ταξικά της συμφέροντα.

Η νέα διεθνής τους ισορροπία έχει ως υπέρτατο ομολογημένο σκοπό την πλανητική τους επιβολή. Ομως, αυτή διασφαλίζεται μέσα από ισχυρές, έντονες «αγκωνιές». Τη στιγμή της περιοδικής τους έξαρσης δύναται να παρασύρουν τους παρακατιανούς εκκολαπτόμενους και κατά φαντασία εταίρους στον αφανισμό. Αυτό δύναται να συμβεί από ένα ισχυρό ρεύμα ανισορροπίας που δημιουργείται στην ανάλογη χρονική στιγμή. Ξέσπασε με περιφερειακούς εθνικούς ανταγωνισμούς μικρών κι αδύναμων χωρών για ζητήματα που θα μπορούσαν μόνες τους με απευθείας ισότιμες συνομιλίες να επιλύσουν.

Ολα είναι ρευστά κι όλα δύναται να συμβούν. Οι Ελληνες έχουν μπροστά τους μια διλημματική ερώτηση: Πόσο θα αντέξει η άρχουσα και διευθύνουσα αστική τάξη ένα τέτοιο παιχνίδι στο οποίο μπήκε με τη θέλησή της; Κυρίως, ποιο είναι το μέγεθος του κινδύνου να σύρει την Ελλάδα, κυρίως το λαό, σε μια νέα εθνική καταστροφή; Το παρελθόν είναι αποκαλυπτικό γι' αυτό...