Ζωή στις παράγκες, δουλειά σε «φούρνους» | ΕΡΓΑΤΙΚΑ

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΓΗΣ ΣΤΗ ΜΑΝΩΛΑΔΑ ΤΗΣ ΗΛΕΙΑΣ

Ζωή στις παράγκες, δουλειά σε «φούρνους»

Από το οδοιπορικό του «Ρ» στην περιοχή τις μέρες της απεργίας

Το σπίτι - θερμοκήπιο στο οποίο αναγκάζονται να μένουν για να βγάλουν το πικρό μεροκάματο

Δουλεύουν σαν είλωτες, ζουν σαν παρίες. Με αυτή τη φράση μπορεί κανείς να συμπυκνώσει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες μοχθούν για το μεροκάματο περίπου 2.500 μετανάστες εργάτες γης στις καλλιέργειες στην περιοχή της Νέας Μανωλάδας στην Ηλεία. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι άνθρωποι αυτοί δε διαθέτουν τα απαραίτητα έγγραφα παραμονής. Μέχρι και την περασμένη Κυριακή αμείβονταν με 23,50 ευρώ για δουλειά 7 ωρών, από τις 6.30 π.μ. έως τις 1.30 μ.μ. και με 3,5 ευρώ την ώρα από τις 5 το απόγευμα μέχρι το βράδυ. Τώρα, μετά τον απεργιακό τους αγώνα, το μεροκάματο κυμαίνεται από 25-26 ευρώ.

Οι συνθήκες εργασίας στα θερμοκήπια της φράουλας όπου τους συναντήσαμε μοιάζουν με θάλαμο αερίων. Ιδιαίτερα όταν η εξωτερική θερμοκρασία σκαρφαλώνει και ξεπερνά τους 30 βαθμούς Κελσίου, στο εσωτερικό του θερμοκηπίου εκτινάσσεται πάνω από 45 βαθμούς, με την ατμόσφαιρα πλέον να είναι αποπνικτική. «Εδώ μέσα έχει ζέστη, πολύ κούραση και καθόλου αέρα», μας λέει ένας από τους εργάτες.

Διπλωμένοι στα δύο, δουλεύουν ακατάπαυστα κάτω από τον καυτό ήλιο για να σοδιάσουν τις φράουλες. Το διάλειμμα είναι στις 11.45 ακριβώς και μόλις για ένα τέταρτο. Κατά τη διάρκεια της δουλειάς υπάρχουν «επιστάτες», άνθρωποι των μεγαλοκαλλιεργητών, που επιτηρούν. Ενας εξ αυτών φέρνει κάθε φορά ένα μπιτόνι με νερό για να δροσιστούν, χωρίς ποτήρια. Οι εργάτες τρώνε το κολατσιό που έχουν φτιάξει οι ίδιοι και πίνουν το νερό με τα κεσεδάκια στα οποία ρίχνουν τις φράουλες. Είναι χαρακτηριστικό ότι η... προσφορά του νερού δίδεται από πέρσι. Μέχρι τότε οι εργάτες το έφερναν μόνοι τους από το πρωί και μέχρι το μεσημέρι είχε... βράσει!

Πληρώνουν και νοίκι στα παραπήγματα!

Διπλωμένοι στα δύο, μέσα σε αποπνικτική ατμόσφαιρα, σοδιάζουν τη φράουλα...

Η επιστροφή από τη δουλειά, το μεσημέρι, κάθε άλλο παρά ανακόπτει το γολγοθά τους. Πλένονται στα γρήγορα, μαγειρεύουν στα γρήγορα, τρώνε στα γρήγορα, για να πάρουν μια ανάσα και να ξαναπάνε το απόγευμα για δουλειά. Η εικόνα που αντικρίζει κανείς βλέποντας αυτούς τους πρόχειρους καταυλισμούς είναι τόσο άθλια, που πραγματικά ο χρόνος γυρίζει δύο αιώνες πίσω. Οι χώροι στους οποίους διαμένουν - πολλοί έχουν και τα ανήλικα παιδιά τους μαζί - δεν κάνουν ούτε για να σταβλίζονται ζώα, πολύ περισσότερο να κατοικούν άνθρωποι.

Η εικόνα είναι απελπιστική. Στις κατασκευές - θερμοκήπια που καλλιεργούν τις φράουλες, στις ίδιες ακριβώς κατασκευές - παράγκες - θερμοκήπια οι μεγαλοπαραγωγοί στοιβάζουν τους μετανάστες, έξω από το χωριό στα βάθη των αγρών, οι οποίες και αποτελούν τα σπίτια τους. Κάθονται και κοιμούνται σε ξύλινες παλέτες με χαρτόνι για στρώμα και μοναδικό σκέπασμα μια κουρελού.

Πόσιμο νερό, τουαλέτα, ρεύμα είναι άγνωστες λέξεις. Η ατομική τους υγιεινή και το μπάνιο γίνεται από μια σωλήνα γεώτρησης, καταμεσής στο ύπαιθρο, με τα νερά να λιμνάζουν ακριβώς δίπλα όπου μένουν και να λειτουργούν ως φως πάνω στο οποίο συνωστίζονται όλων των ειδών τα έντομα. Από το ίδιο νερό, διανθισμένο με κάθε είδους «σαρίδια», πίνουν και μαγειρεύουν. Οι περισσότερο τυχεροί, ελάχιστοι στον αριθμό, διαβιούν κατά εικοσάδες σε εγκαταλειμμένα παλαιά σπίτια και αποθήκες που «άνοιξαν» για να φιλοξενήσουν ανθρώπους οι οποίοι πληρώνουν έως και 50 ευρώ το κεφάλι την παραμονή τους. Ετσι, εκεί που κατοικούσαν ποντίκια, σαύρες και αράχνες δημιουργήθηκε χώρος και για ανθρώπους.