Πρόκειται για ένα τραύμα που δε φαίνεται αλλά σκοτώνει λίγο αργότερα από τη στιγμή που επιφέρεται. Μοιάζει ηθικής τάξεως αλλά δεν είναι. Μοιάζει συμπτωματικό φαινόμενο αλλά δεν είναι. Συμπυκνώνεται πολύ πρόχειρα σ' ένα γενικευμένο αίσθημα του τύπου «αηδία», αλλά το κάψιμο διαπερνά την επιδερμίδα του κοινωνικού ιστού και καρβουνιάζει ύπουλα, αργά και σταθερά το κόκαλο της κοινής της συλλογικής συνείδησης ως το μεδούλι. Είναι απλό ως προπαγανδιστική μέθοδος αλλά περίπλοκο ως ασθένεια, με τις ανυπολόγιστες επιπτώσεις της.

Εξοικειωνόμαστε με το αδιανόητο, να συζητάμε δημοσίως μία σεξουαλική εικόνα που αφορά έτσι κι αλλιώς στο σκληρό πυρήνα της έννοιας πρόσωπο και ατομικό δικαίωμα.

Εξοικειωνόμαστε με την αναγωγή του ασήμαντου σε σημαντικό και τ' ανάποδο, αφήνοντας την κριτική μας ικανότητα να υποτάσσεται σε εναλλακτικές σκοπιμότητες.

Εξοικειωνόμαστε με την ιδέα ότι ο πανάρχαιος «λόγος τιμής», όρος με τεράστια επικοινωνιακή υπεραξία σε όλους τους κοινωνικούς χωρόχρονους και πολιτισμούς, σήμερα, μπορεί να είναι απλώς «τιμολόγιο τιμής».

Αυτή η αρρώστια, η εμπέδωση δηλαδή δυσπιστίας για τον όποιο σύντροφο σε ομάδα κι όχι αγέλη, σκοτώνει κάθε επιθυμία ελεύθερης βούλησης κι επιλογής. Ο άνθρωπος αποφασίζει μόνος του να αμύνεται απέναντι σε εν δυνάμει προδότες, ξεφωνητές, δοσίλογους, ανθρώπους χωρίς μπέσα «που κρύβουμε τάχα μου όλοι μέσα μας και δοθείσης ευκαιρίας θα φανούν»... Εδώ είναι το ζουμί. Μη μιλάς. Μην εμπιστεύεσαι. Μη μοιράζεσαι γνώμες, πληροφορίες, κρίσεις. Ο μεγάλος αδελφός μπορεί να παραμονεύει, αλλά ο άλλος, ο μικρότερος, ο κρυμμένος στον κάθε «φίλο», διπλανό ή συνεργάτη ή σύντροφο είναι χειρότερος!

Θυμάστε τον τύπο του «άι χάσου μυρμηγκάκι» στους «Δέκα Μικρούς Μήτσους»; Ωσπου να γίνουμε όλοι πειθήνια μυρμηγκάκια θα κυκλοφορήσουν DVD πολλά και επαρκώς παραδειγματικά... Και ο μυρμηγκοφάγος δε θα χορταίνει.