Εκτός από την απελπιστική κατάσταση που βιώνουν οι Παλαιστίνιοι στη Γάζα και τη Δυτική Οχθη, τα στοιχεία που αντλούμε από το ΚΚ Ισραήλ (με αφορμή την πρόσφατη επίσκεψη στη χώρα μας του Μοχάμεντ Μπάρακε, μέλους του ΠΓ της ΚΕ και επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Δημοκρατικού Μετώπου για Ειρήνη και τη Δικαιοσύνη) για τους Παλαιστίνιους που παρέμειναν στο Ισραήλ είναι εξίσου αποκαλυπτικά της πολύμορφης καταπίεσης που υφίστανται.

Ηδη, από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, το Μάη του 1948, ξεκίνησαν οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις για την απομάκρυνση των ντόπιων κατοίκων της Παλαιστίνης. Τότε διώχτηκαν από τις πατρογονικές τους εστίες 750.000 Παλαιστίνιοι που έφυγαν πρόσφυγες. Αυτή η περίοδος έχει χαρακτηριστεί από τους Παλαιστίνιους ως η «Νάκμπα», δηλαδή η καταστροφή. Σήμερα, ο αριθμός των προσφύγων ανέρχεται σε 4 εκατομμύρια, με πάνω από 1,5 εκατ. να ζουν σε προσφυγικούς καταυλισμούς στον Λίβανο, στη Συρία και την Ιορδανία. Με τους νόμους που σταδιακά ψηφίστηκαν από τις αντιδραστικές κυβερνήσεις του Ισραήλ, το νόμο για την υπηκοότητα, το νόμο για τα περιουσιακά στοιχεία, επιτεύχθηκε ο διωγμός των Παλαιστινίων. Για παράδειγμα, με βάση τον τελευταίο νόμο που αναφέραμε, «κατοχυρώθηκε» δικαίωμα στην περιουσία, μόνο στις περιοχές που δεν καταστράφηκαν. Αυτές που καταστράφηκαν εντελώς από τις ισραηλινές επιθέσεις πέρασαν στο κράτος του Ισραήλ.

Αυτή τη στιγμή, στο Ισραήλ έχουν παραμείνει 1,2 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι, που είναι στην πραγματικότητα πολίτες δεύτερης κατηγορίας και από αυτούς οι 280.000 ζουν στην Ιερουσαλήμ. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν να αντιμετωπίσουν καθημερινά τεράστια προβλήματα, σε συνδυασμό, βεβαίως, με την καπιταλιστική εκμετάλλευση, που γι' αυτούς είναι διπλή λόγω της πολιτικής πολύμορφων διακρίσεων σε Εργασία, Παιδεία, Υγεία κλπ. Το μόνο που τυπικά εξασφαλίζεται είναι το δικαίωμα ψήφου.

Είναι ενδεικτικά ορισμένα μόνο στοιχεία:

• Το 20% του πληθυσμού που αντιπροσωπεύουν οι Παλαιστίνιοι στο Ισραήλ κατέχει μόλις το 3% της γης.
• Το μέσο εισόδημα στο Ισραήλ εμφανίζεται στα 21.000 δολάρια το χρόνο, ωστόσο η πραγματικότητα των Παλαιστινίων δείχνει πραγματικό εισόδημα 7.500 δολάρια.
• Η φτώχεια στη χώρα είναι στο 22%, όταν για τους Αραβες και Παλαιστίνιους είναι 63% κάτω από το όριο φτώχειας.
• Οι δαπάνες στην Παιδεία ανέρχονται για τους Εβραίους φοιτητές κατά κεφαλήν 800 δολάρια το χρόνο, όταν για τους Αραβες φτάνει μόλις τα 200 δολάρια.
• Ενώ στους Αραβες επιτρέπεται η διδασκαλία στην Αραβική, στην Ιστορία διδάσκονται την Ιστορία για το Ισραήλ.

Την ίδια στιγμή, το Ισραήλ συνεχίζει και σκληραίνει την πολιτική των εποικισμών και του διαχωριστικού τείχους, προσπαθώντας να αποκόψει τη Βηθλεέμ και την Ιερουσαλήμ. Στο σχέδιο προβλέπεται η επέκταση των εποικισμών (κιμπούτς) σε δύο κατευθύνσεις από την Ιερουσαλήμ προς την Ερυθρά Θάλασσα. Επιχειρεί επίσης να καθιερώσει ως σύνορα ό,τι πετυχαίνει με την κατοχή. Μετά τις ανατροπές των σοσιαλιστικών χωρών στην ανατολική Ευρώπη, στο Ισραήλ πήγαν 1 εκατομμύριο έποικοι μόνο από τη Ρωσία, που οι περισσότεροι εκφράζουν ακραίες θέσεις.

Επίσης με το «επιχείρημα» της «εβραϊκότητας του κράτους» το Ισραήλ θέλει να αποτρέψει την επιστροφή των Παλαιστίνιων προσφύγων. Ωστόσο, το ζήτημα της επιστροφής των προσφύγων στις εστίες τους είναι πάγιο αίτημα όλων των Παλαιστινίων. Ταυτόχρονα, για να υπάρξει ένα πραγματικά βιώσιμο παλαιστινιακό κράτος, είναι επιτακτική ανάγκη να αποχωρήσουν τα ισραηλινά στρατεύματα από όλα τα κατεχόμενα εδάφη. Ετσι μόνο μπορεί να υπάρξει επιστροφή στα σύνορα του 1967.