Του Πάνου Μαραγκού από το ΕΘΝΟΣ

Κατά τ' άλλα, μάλλον αρχίζει η κάθαρση. Οπου κάθαρση σημαίνει αναδιάταξη στο πολιτικό προσωπικό, για να ανταποκρίνεται καλύτερα στη βασική υποχρέωσή του, να ασκεί έτσι το επιτελικό καθήκον του, ώστε το αστικό κράτος να λειτουργεί χωρίς κλυδωνισμούς. Τα άλλα τα λύνει η αγορά. Γι' αυτό εξάλλου και οι πολιτικοί της αγοράς εναλλάσσονται συχνά στους ρόλους τους ως «αριστεροί» και «δεξιοί». Είναι σαν το έρμα, που, ανάλογα τον καιρό και τα φορτία, του αλλάζεις θέση στα τάνκια κι εξασφαλίζεις ότι το βαπόρι θα τραβά με ισορροπία στην πορεία του.

Δεν πρόλαβαν να στεγνώσουν τα σχόλια στις παραπολιτικές στήλες για το γεύμα Ψυχάρη - Πάγκαλου, βγήκε ο εκδότης και ζητά να τελειώνει η ανακατωσούρα, γιατί, λέει, υπάρχουν και τα μεγάλα προβλήματα της χώρας που θέλουν λύση. Τώρα, γιατί είναι μεγάλο πρόβλημα της χώρας η λυσσασμένη επιδίωξη των αστών να μη βγαίνουν ποτέ στη σύνταξη οι εργάτες, αυτό μόνο όσοι κρατούν χοντρά λογιστικά βιβλία το γνωρίζουν. Το σίγουρο είναι πως η «κάθαρση» θα γίνει, γιατί περιμένουν τα «προβλήματα».

Οχι τα δικά σου προβλήματα. Εσύ, με τον έναν όλο κι όλο μισθό, δεν έχεις να λύσεις τίποτα. 600 ευρώ στα φροντιστήρια, άλλα τόσα στο δάνειο του σπιτιού, τα υπόλοιπα για τα πάγια και τέλειωσες. Κι ούτε που σου περνά από το μυαλό πως κάθε στιγμή στον καναπέ που κάνεις χάζι αυτούς που τρώγονται, ανεβάζεις τις μετοχές τους κι άρα χάνεις εσύ.

Το κλειδί ήταν πάντα στο πώς θα χάσουν αυτοί. Παράδειγμα; Σήμερα - παρά τη σιωπή στα ΜΜΕ, θα γίνουν διαδηλώσεις. Που ασφαλώς και θα ασχοληθούν και με το πολιτικό πρόβλημα. Αλλά χωρίς καμία αγωνία, για το αν θα είναι δεξιός, αριστερός ή κεντρώος ο βούρδουλας. Υπάρχει ένα τμήμα της εργατικής τάξης, που βλέπει από καιρό αλλιώς τα πράγματα. Και που όσο η κρίση του πολιτικού συστήματος βαθαίνει, τόσο περισσότερο προβάλλει η ανάγκη να αρχίσουν να συζητάνε οι εργάτες μεταξύ τους τη λύση με δικούς τους όρους. Μια τέτοια προοπτική οδηγεί στο να κερδίσει η εργατική τάξη, άρα να χάσουν οι αστοί. Στη διαδήλωση, λοιπόν...

Σήμερα, γιατί υπάρχει και η πραγματική ζωή των πολλών, που δυναστεύεται από όλους αυτούς που με μοιρασμένους ρόλους παριστάνουν τους αντίπαλους. Οχι πως δεν έχουν και μεταξύ τους διαφορές οι αστοί. Και, μάλιστα, μέχρι θανάτου. Αλλά έτσι είναι το παιχνίδι της αστικής εξουσίας. Που παραμένει τέτοια, εξουσία πάνω στην εργατική τάξη, όποια κόντρα κι αν εξελίσσεται στο εσωτερικό της.

Η κατάληξη των μεταξύ τους διαφορών είναι πάντα το γιγάντωμα της ισχυρότερης επιχείρησης σε βάρος άλλων, η ενίσχυση της εξουσίας του κεφαλαίου. Τώρα, μάλιστα, διαπιστώνεται και ευρύτερα πως αυτή η συγκέντρωση χρήματος και εξουσίας βλάπτει όχι μόνο την τσέπη, αλλά και το μυαλό της εργατικής τάξης.

Ασχετο: Κάτι παράξενους κύκλους που κάνει η ζωή, ώστε όχι μόνο τα ίδια ονόματα να παίζουν στις πιο σκοτεινές υποθέσεις, αλλά και τα ίδια συμφέροντα να κινούν τα τότε και τα τώρα νήματα. Κι ας λέει ο εκδότης - ένας είναι ο εκδότης - ότι είναι κατά φαντασίαν ασθενείς όσοι βλέπουν παντού διαπλοκή.