Σήμερα χιλιάδες εργάτες και εργάτριες σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και 23 ακόμα πόλεις της χώρας κατεβαίνουν στα συλλαλητήρια του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου. Ορθώνουν φράγμα στα αντιασφαλιστικά μέτρα που επωάζει η κυβέρνηση, συγκρούονται με την πολιτική του κεφαλαίου, διεκδικώντας συλλογικές συμβάσεις εργασίας που να ικανοποιούν τις σύγχρονες ανάγκες τους. Και, ταυτόχρονα, δημιουργούν προϋποθέσεις, για την επιτυχία της πανεργατικής απεργίας στις 13 Φλεβάρη, για την παραπέρα κλιμάκωση των αγώνων.

Ο αγώνας των εργαζομένων αποκτά ακόμα μεγαλύτερη αξία, καθώς για δύο και πλέον μήνες τώρα, η σκανδαλολογία, τα σκάνδαλα και η σαπίλα που αποπνέουν έχουν πνίξει τη δημόσια ζωή της χώρας. Δεν είναι μυστικό ότι μια μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ, αξιοποιώντας το υπαρκτό σκάνδαλο, εξοστράκισαν από την ατζέντα τους κάθε μικρό ή μεγάλο πρόβλημα της χώρας και των εργαζομένων. Να γιατί, τα σημερινά συλλαλητήρια είναι μια ευκαιρία οι εργαζόμενοι να βγουν στο προσκήνιο και να φωνάξουν για όλα αυτά, που τα αφεντικά των ΜΜΕ αποσιωπούν και «θάβουν» μέσα στο βόρβορο που έχει ξεχειλίσει από τους υπονόμους του δικομματισμού και της καπιταλιστικής «ανάπτυξης».

Να, γιατί η εργατική τάξη της χώρας μας πρέπει να γυρίσει την πλάτη της όχι μόνο στην «πλουραλιστική ενημέρωση» που της σερβίρει η αστική τάξη και τα ΜΜΕ που διαθέτει, αλλά να συντρίψει το οικοδόμημα που με μαθηματική ακρίβεια γεννά και αναπαράγει σκάνδαλα, σκανδαλολογία και μπόχα, χτυπώντας ταυτόχρονα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Το συμπέρασμα μπορεί να είναι ένα: Πλούτος υπάρχει, αλλά τον καρπώνονται όχι αυτοί που τον παράγουν, αλλά μια κάστα που ζει στη χλιδή και τη διαφθορά. Αυτήν την κάστα και την πολιτική που εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους πρέπει να αντιπαλέψουν οι εργαζόμενοι. Να τσαλαπατήσουν τους ισχυρισμούς της ότι δεν υπάρχουν πόροι για το Ασφαλιστικό, ότι πρέπει να παρθούν μέτρα γιατί δήθεν δεν υπάρχουν χρήματα, ότι πρέπει οι εργάτες να ζουν με μεροκάματα πείνας.

Να, γιατί τώρα, ακόμα πιο αποφασιστικά, οι εργαζόμενοι, τα πλατιά λαϊκά στρώματα, χρειάζεται να οργανώσουν την αντίστασή τους και να κλιμακώσουν την πάλη τους. Να μείνουν σταθερά προσανατολισμένοι στο κύριο μέτωπο: Στην όξυνση της ταξικής πάλης, ενάντια στο σύνολο της αντιλαϊκής αντεργατικής πολιτικής. Αποτελεσματικό όπλο σε αυτόν τον αγώνα, θα είναι η μαζική εγκατάλειψη των κομμάτων του δικομματισμού και του «ευρωμονόδρομου». Η πιο βαθιά πολιτικοποίηση της πάλης τους, που να φτάνει μέχρι τη δημιουργία των προϋποθέσεων για τη δική τους λαϊκή εξουσία. Γιατί υπάρχει και ο άλλος δρόμος για τους εργαζόμενους. Ο δρόμος που θα βάλει τέλος στην εξουσία της πλουτοκρατίας, της διαφθοράς και των σκανδάλων της.