Σε ένα άθλιο υπόγειο - νοικιασμένο ως «κατάλυμα» - τις παγωμένες χειμωνιάτικες νύχτες, συνωστίζονται κάθε λογής εξαθλιωμένοι: Αλκοολικοί, πόρνες, κλέφτες, προλετάριοι, ηθοποιοί, αναρχικοί, ξεπεσμένοι αριστοκράτες. Ερημες, περιθωριοποιημένες υπάρξεις, με στοιχεία έντονα κοινωνικοαναρχικά, αλλά και ατομικιστικά βυθίζονται σ' έναν κόσμο σκληρότητας και αναισθησίας. Σ' ένα κοινωνικό και υπαρξιακό «βυθό», όπου τα όνειρα ματαιώνονται, τα πάθη κορυφώνονται και αναμετριούνται με το θάνατο.
Οι ηθοποιοί προσεγγίζουν έναν ακόμα Ρώσο δημιουργό, σ' ένα έργο με εντυπωσιακές προσωπογραφίες και εφιαλτικά επίκαιρη διάσταση, καθώς στην εποχή μας ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι οδηγούνται σε κοινωνικό «βυθό». Η διασκευή της Ρ. Πατεράκη ακολουθεί πιστά την πλοκή του πρωτοτύπου, αλλά τη μεταφέρει σε ένα πιο σύγχρονο πλαίσιο, πράγμα που επιτρέπει η πλοκή του έργου, στο οποίο δεν προσδιορίζεται η εποχή του. Ετσι στη διασκευή η γλώσσα και οι χαρακτήρες του έργου πλησιάζουν περισσότερο τη δική μας εποχή και γίνονται πιο οικείοι.