«Ευαισθησία», «πολιτισμό» και «υπευθυνότητα» (sic) επικαλείται η συμβιβασμένη ηγεσία της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων του Υπουργείου Πολιτισμού (ΠΟΣΥΠΠΟ) για να αναστείλει την προγραμματισμένη, προειδοποιητική 48ωρη απεργία που είχε εξαγγείλει για χθες και σήμερα, «συνεκτιμώντας τις τελευταίες εξελίξεις που διαμορφώνονται στο ΥΠΠΟ μετά το "ατυχές" γεγονός με τον μέχρι πρότινος γενικό γραμματέα του υπουργείου, κ. Χρήστο Ζαχόπουλο (...) και για λόγους καθαρά πολιτικού πολιτισμού», προσθέτοντας ότι «θα επανακηρύξει» την απεργία!

Η ΠΟΣΥΠΠΟ επικαλείται και την «έμμεση "φόρτιση" που δημιουργήθηκε στους εργαζόμενους στο ΥΠΠΟ και στην κοινή γνώμη», δηλώνοντας «ότι δεν υπαναχωρεί από τις διεκδικήσεις των δίκαιων αιτημάτων των εργαζομένων». Στην ίδια ανακοίνωση, η ΠΟΣΥΠΠΟ καταγγέλλει για «αντιδημοκρατική συμπεριφορά» τον υπουργό Πολιτισμού, Μ. Λιάπη, με τον οποίο είχαν συνάντηση την ώρα της απόπειρας του πρώην γγ. Η κινητοποίηση ανεστάλη την ώρα που η ΠΟΣΥΠΠΟ λέει ότι «έχουμε γίνει μάρτυρες μιας πρωτοφανούς απαξίωσης των εργαζομένων από την παρούσα πολιτική ηγεσία» (σ.σ. από τις προηγούμενες όχι;) χαρακτηρίζοντας ως «ενδεικτικό» γι' αυτό το ότι ο υπουργός απουσίαζε από το πρόσφατο συνέδριό της! Ο ίδιος, επίσης, έστειλε στην ομοσπονδία και αγωγή για να κηρυχτεί η ματαιωμένη απεργία «παράνομη και καταχρηστική»! Παρ' όλ' αυτά, η ΠΟΣΥΠΠΟ «ευελπιστεί» πως στο «μεταξύ η πολιτική ηγεσία θα εκτιμήσει καλύτερα τα δίκαια αιτήματά μας»!

Η πραγματικότητα, όμως, είναι ότι η ΠΟΣΥΠΠΟ εμφανίζεται «ευαισθητοποιημένη» απέναντι σε μια κυβέρνηση που αφήνει χιλιάδες συμβασιούχους του ΥΠΠΟ απλήρωτους, που απέλυσε ήδη τουλάχιστον 200, λόγω των αντεργατικών διατάξεων του ΠΔ - «Παυλόπουλου» και αναμένονται και άλλες απολύσεις, αλλά και τη στιγμή που το ΥΠΠΟ «περί άλλα τυρβάζει» και σήμερα ανοίγει για το κοινό το ισόγειο του νέου Μουσείου Ακρόπολης με μια έκθεση για την ανασκαφή στου Μακρυγιάννη.

Εάν η ΠΟΣΥΠΠΟ νομίζει πως η υπαναχώρησή της από την απεργία «εκθέτει» το ΥΠΠΟ λαθεύει, διότι η αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης και οι αντιδραστικές επιλογές της στον πολιτισμό συνεχίζονται κανονικά. Αντίθετα, η ηγεσία της ομοσπονδίας εκτίθεται στους εργαζόμενους, οι οποίοι «σύρονται» να ετεροκαθορίζουν τους όρους της συλλογικής διεκδίκησης με ένα γεγονός που θα μπορούσε να αποτελέσει επίκαιρο, συμπληρωματικό αίτημα της απεργίας για το πώς ο δικομματισμός διαχειρίζεται την πολιτιστική κληρονομιά.

Στα αιτήματα της «αναβληθείσας» απεργίας περιλαμβάνονται η θεσμοθέτηση και αύξηση του πολιτιστικού επιδόματος, η υλοποίηση των υπογραμμένων συμβάσεων της ομοσπονδίας με «τις μέχρι τώρα πολιτικές ηγεσίες», η υλοποίηση των υπογραμμένων ή συμφωνημένων ειδικών κλαδικών αιτημάτων των εργαζομένων (διοικητικών, αρχαιοφυλάκων, εργατοτεχνιτών, συντηρητών, υπαλλήλων ΓΓΑ, υπαλλήλων ΤΑΠ κλπ.).