Μετά από 25 μέρες σκληρού απεργιακού αγώνα, το συνδικάτο του εργοστασίου της Ford («Φορντ») στη Ρωσία αποφάσισε στις 17 Δεκέμβρη τη λήξη της απεργίας, προειδοποιώντας όμως τη διεύθυνση του εργοστασίου πως σε περίπτωση που οι νέες διαπραγματεύσεις για τη συλλογική σύμβαση οδηγηθούν σε αδιέξοδο, θα ξεκινήσει το Φλεβάρη νέα απεργία.

Ο αγώνας που οργάνωσε το συνδικάτο του εργοστασίου της Ford στην πόλη Βσέβολοζσκ, που βρίσκεται στην ευρύτερη περιοχή του Λένινγκραντ, ξεκίνησε με την προειδοποιητική απεργία στις 7 Νοέμβρη και συνεχίστηκε με προειδοποιητικές απεργίες στις 20-22 Νοέμβρη, ενώ από τις 23 Νοέμβρη το εργοστάσιο σταμάτησε λόγω της απεργίας διαρκείας. Βασικό αίτημα του συνδικάτου ήταν η αύξηση των μισθών κατά 30%. Κατά τη διάρκεια της απεργίας, η διεύθυνση μπόρεσε με απεργοσπαστικό μηχανισμό να θέσει σε λειτουργία την αλυσίδα παραγωγής, που όμως δούλευε 2 και 3 φορές αργότερα από το κανονικό και μόνο στις 2 από τις 3 βάρδιες, ενώ σύσσωμη απεργούσε η κολεκτίβα του τεχνικού ελέγχου.

Σύμφωνα με τη ρωσική εφημερίδα «Κομμερσάντ», κατά τη διάρκεια της απεργίας δεν κατασκευάστηκαν αυτοκίνητα, που η πώλησή τους θα άφηνε στην εταιρεία κέρδη 90 έως 110 εκατομμυρίων δολαρίων και η εφημερίδα «Γκαζέτα» σημειώνει πως η εταιρεία αναγκάστηκε να εισαγάγει από την Ισπανία αυτοκίνητα για τις ανάγκες της ρωσικής αγοράς. Συνολικά, σημειώνεται πως το ρωσικό εργοστάσιο είχε το 2006 έσοδα 2,8 δισεκατομμυρίων δολαρίων (λιγότερο από το 2% των συνολικών εσόδων της Ford) κι αν ικανοποιούσε τις απαιτήσεις των εργατών θα «επιβαρυνόταν» το χρόνο με 7 εκατομμύρια δολάρια. Προτίμησε όμως να δείξει «πυγμή» κι αδιαλλαξία απέναντι στον απεργιακό αγώνα, έχοντας πολύ μεγαλύτερες απώλειες.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ρωσικής Ομοσπονδίας (ΚΚΡΟ), κρίνοντας τα αποτελέσματα της απεργίας, σημειώνει πως «μια σειρά παράμετροι αυτής της απεργίας είχαν ριζικά νέο χαρακτήρα. Δεν ήταν μια αυθόρμητη διαμαρτυρία, αλλά πρώτα απ' όλα ήταν μια καλά προετοιμασμένη απεργία. Το συνδικάτο, στις συνθήκες μιας φανερά αντεργατικής νομοθεσίας, οργάνωσε την απεργία νομικά σωστά, έτσι που στάθηκε αδύνατο να την απαγορεύσουν. Το συνδικάτο κατάφερε επίσης να δημιουργήσει ταμείο αλληλεγγύης, κάτι που βοήθησε στη διεξαγωγή της απεργίας, χωρίς να υπάρχουν σοβαρές συνέπειες για τη μεγάλη μάζα των απεργών. Δεν ήταν μια απεργία απόγνωσης, όπως συμβαίνει σε άλλες ρωσικές επιχειρήσεις, αλλά μια επιθετική ενέργεια, που έθεσε τους ιδιοκτήτες της εταιρείας σε δύσκολη θέση. Η εταιρεία είχε απώλειες εκατομμυρίων, ενώ έκανε χρήση ανεκπαίδευτων απεργοσπαστών, κάτι που μείωσε τη φήμη της. Ηταν μια από τις πιο μακροβιότερες απεργίες στη Ρωσία, κατά τη διάρκεια της οποίας οι απεργοί έδειξαν ελαστικότητα στις μορφές και τις μεθόδους του αγώνα». Οπως επίσης τονίζεται στην ανακοίνωση που υπογράφει ο Γκ. Ζιουγκάνοφ, πρόεδρος της ΚΕ του ΚΚΡΟ: «Ταυτόχρονα, οι εργάτες, όχι στα λόγια, μα στην πράξη, κατάλαβαν την ταξική αλληλεγγύη των Αμερικανών αφεντικών και των Ρώσων διευθυντών με τις ντόπιες αρχές, που εκδηλώθηκε στην προσπάθεια καταστολής της απεργίας. Πείστηκαν για την ταξική ουσία της σημερινής εξουσίας. Το ΚΚΡΟ χαιρετίζει τον αγώνα των ακλόνητων απεργών κι εκφράζει την υποστήριξή του στον αγώνα τους. Καταδικάζει τους απεργοσπάστες, που εργάστηκαν όχι μόνο για τον εαυτούλη τους, αλλά για να ματαιωθεί η απεργία, ενάντια στα ταξικά και προσωπικά τους συμφέροντα. Είμαστε πεπεισμένοι πως η ταξική πάλη στη Ρωσία, παράδειγμα της οποίας αποτέλεσε η απεργία στη Ford, θα δυναμώσει».

Σε ανακοίνωσή του επίσης το Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας (ΚΕΚΡ-ΚΚΡ) χαρακτηρίζει την απεργία στη Ford ως «πανεπιστήμιο της ταξικής πάλης». Στην ανακοίνωση συγκρίνεται η απεργία στη Ford με την απεργία των εργατών του Ιβάνοβο το 1905, που μετά από 47 μέρες απεργιακού αγώνα αποφάσισαν να πιάσουν και πάλι δουλιά «ώστε να ανανεώσουμε τις δυνάμεις μας και να προετοιμαστούμε για τους νέους αγώνες», όπως έγραφαν. Οπως σημειώνεται στην ανακοίνωση του ΚΕΚΡ-ΚΚΡ:

«Η απεργία, που το σωματείο κατάφερε να οργανώσει στο πλαίσιο της αστικής νομοθεσίας, προκάλεσε την κακία και την λυσσώδη αντίδραση της αστικής τάξης. Ακόμη και οι πολιτικά καθυστερημένοι και ασυνείδητοι εργάτες πείστηκαν από την εμπειρία τους, για τον ταξικό χαρακτήρα του αστικού κράτους. Τα ρωσικά δικαστήρια, η εισαγγελία, οι τοπικές αρχές της πόλης του Βσέβολοζσκ και της περιφέρειας του Λένινγκραντ, άσκησαν ενάντια στους απεργούς όλα τα μέτρα πίεσης, έως την κήρυξη της απεργίας ως "παράνομης", της απαγόρευσης των συγκεντρώσεων στην πύλη του εργοστασίου, των αστυνομικών προβοκατσιών και απειλών, έως τη χρησιμοποίηση των ΜΑΤ στον εσωτερικό χώρο του εργοστασίου. Το ρωσικό αστικό κράτος στις αρχές του 21ου αιώνα, όπως το αστικο-τσιφλικάδικο στις αρχές του 20ού, με κυνισμό έδειξε τον πραγματικό προορισμό του, που είναι η υπεράσπιση των κερδών των καπιταλιστών, η καταστολή κάθε αντίστασης στη βία και στην εκμετάλλευση. Κι αυτό χωρίς να υπολογίζει ανθρώπινους και νομικούς κανόνες. Μ' αυτόν όμως τον τρόπο οι καπιταλιστές διδάσκουν κι οι εργάτες παίρνουν γρήγορα τα μαθήματα.

Κι ένα από αυτά τα μαθήματα είναι το εξής: Από τις αρχές των απεργιακών κινητοποιήσεων (7/11) προς το αγωνιστικό σωματείο της Ford υπήρξε σταθερή υποστήριξη από τη μεριά των ταξικών σωματείων, ακόμη κι από το εξωτερικό, καθώς κι από την πλευρά του ΚΕΚΡ-ΚΚΡ και μιας σειράς ακόμη οργανώσεων. Πικετοφορίες διαμαρτυρίας, συγκεντρώσεις υπέρ της απεργίας οργανώθηκαν με τη συμμετοχή τους. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι εργάτες ενός τέτοιου βιομηχανικού κέντρου, όπως αυτό του Λένινγκραντ, με ελπίδα και ανησυχία περίμεναν την επιτυχία των απεργών της Ford. Ομως τα εργοδοτικά σωματεία σιώπησαν. Π.χ. οι σύντροφοι της Απεργιακής Επιτροπής του εργοστασίου Μπαλτίισκ (που εδώ και αρκετό διάστημα αγωνίζονται για τη σωτηρία του εργοστασίου, με την άμεση συμμετοχή των κομμουνιστών του ΚΕΚΡ-ΚΚΡ), στήριξαν την απεργία στη Ford, ενώ αντίθετα τα συνδικάτα που ανήκουν στην Ομοσπονδία των Ανεξάρτητων Συνδικάτων και στο κόμμα της "Ενιαίας Ρωσίας" σιώπησαν και μερικοί εκπρόσωποί τους ανοιχτά κάλεσαν σε απεργοσπαστική στάση. Ετσι οι εργάτες της Ford βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή του ταξικού μετώπου, στην κατάσταση "ένας για όλους". Ομως για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης, για τη νίκη της εργατικής τάξης υπάρχει η αναγκαιότητα να δημιουργηθούν οι συνθήκες στις οποίες θα δουλέψει η αρχή "όλοι για έναν!". Ακριβώς έτσι σε μια ενιαία γροθιά και δρώντας κάτω από την ηγεσία των μπολσεβίκων, στον αγώνα ενάντια στην ταξική πάλη και το τσαρικό καθεστώς, έδρασαν οι εργάτες του Ιβάνοβο το 1905. Αυτό ακριβώς το καθήκον θέτει μπροστά στη ρωσική εργατική τάξη και στο εργατικό ΚΚ η λογική της ανάπτυξης του ταξικού αγώνα στη σύγχρονη Ρωσία. Κι αυτό το καθήκον αναπόφευκτα θα επιλυθεί!», καταλήγει η ανακοίνωση του ΚΕΚΡ-ΚΚΡ.

Αξίζει να σημειωθεί πως η απεργία πραγματοποιήθηκε παρά την προεκλογική περίοδο και συνεχίστηκε μετά τις βουλευτικές εκλογές (2 Δεκέμβρη), ενώ δεν πέρασε στους εργάτες η αντιδραστική προπαγανδιστική σύγκριση, που τους καλούσε να κάνουν η διεύθυνση του εργοστασίου. Συγκεκριμένα, τους ζητούσε να συγκρίνουν το ύψος των δικών τους μισθών (γύρω στα 550 ευρώ) με τους μισθούς σε άλλα εργοστάσια της ρωσικής αυτοκινητοβιομηχανίας (κατά μέσο όρο περίπου 300 ευρώ). Πρότεινε μάλιστα αυξήσεις 11%, στα πλαίσια του επίσημου πληθωρισμού. Ομως στις απεργιακές συνελεύσεις, οι εργάτες απέρριψαν την παραπάνω λογική και ζήτησαν μισθούς που να καλύπτουν τις πραγματικές ανάγκες τους, συγκρίνοντας με την κερδοφορία του κεφαλαίου τα τεράστια κέρδη της εταιρείας και της εργοδοσίας από τη δική τους δουλιά. «Ο μισθός μας είναι ελάχιστος μπροστά στην κερδοφορία της επιχείρησης, όταν το "αφεντικό" της Ford έχει βασικό μισθό 666 χιλιάδες δολάρια το μήνα και μόνο τους πρώτους 4 μήνες του 2007 είχε φανερά κέρδη 28 εκατομμυρίων δολαρίων», δήλωσε ο Πρόεδρος του Σωματείου Αλεξέι Ετμανοφ.

Ο ίδιος μετά τη λήξη της απεργίας δήλωσε πως «δείξαμε στην εταιρεία πως μπορούμε να απεργήσουμε για μεγάλο χρονικό διάστημα. Εδώ η ιστορία δεν τελειώνει και από τις κινητοποιήσεις μας δε θα παραιτηθούμε».

Να σημειωθεί πως η απεργία στη ρωσική Ford έκανε το «γύρο του κόσμου». Στους εργάτες, κατά τη διάρκειά της απεργίας, μήνυμα αλληλεγγύης έστειλε η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία (ΠΣΟ).