Οπως σημειώνει ο Κ. Καρτελιάς για τα «ερωτικά», «Η Μ. Ιωαννίδου μ' αυτή τη δουλειά βρήκε ακριβώς το χώρο ανάμεσα στους ανθρώπους ως ύλη και τους ανθρώπους ως ιδέα. Ο συνειδητός διάλογος των σωμάτων αναδύει την άλεκτη αίσθηση της αλήθειας, που μόνο η τρέλα ή η τέχνη, από άλλες διαδρομές η καθεμιά, μπορούν να ανασύρουν. Εδώ, μ' αυτές τις εικόνες, υπάρχουν και τα δύο. Από τη μια, ο ιερός παροξυσμός της πράξης, το παραλήρημα, που οργανώνεται αυστηρά σε μια ελευθερία συνομιλίας (λόγου) άπειρων ψηγμάτων αγνοημένης γνώσης, κι από την άλλη, η αίσθηση που μένει στο θεατή της αναγνωστικής ματαιότητας (...). Ισως αυτά τα έργα της Μάτως δεν είναι ερωτικά σχέδια, αλλά μια αντιστασιακή πράξη απέναντι στην άδικη δικτατορία του μάταιου».