«Ταγμένος στο όνειρο για έναν καλύτερο κόσμο», όπως έλεγε και απέδειχνε με την εξαιρετική, αισθαντικά οργισμένη, δυναμικά οραματική ποιητική γραφή του, ήταν ο αγωνιστής της ΕΑΜικής Αντίστασης και ποιητής - ένας από τους σημαντικότερους «θεράποντες» της προοδευτικής μεταπολεμικής ποίησής μας - Θανάσης Κωσταβάρας, ο οποίος «έφυγε» στις 20/10 και κηδεύεται σήμερα (3.30μ.μ.) στο νεκροταφείο Χαλανδρίου.

Γεννημένος το 1927 στην Ανακασιά Βόλου, από φτωχή αγροτική οικογένεια, δεκαπεντάχρονος εντάχθηκε στην ΕΠΟΝ και μαθητής ακόμα του Γυμνασίου στον ΕΛΑΣ, σε μάχη του οποίου με τους Γερμανούς τραυματίζεται, σοβαρά. Μετά την απελευθέρωση έρχεται στην Αθήνα και εισάγεται στην Οδοντιατρική Σχολή, ενώ συνεχίζει να αγωνίζεται. Το 1949, πριν αποφοιτήσει, συλλαμβάνεται, δικάζεται, μεταφέρεται στις φυλακές Βούρλων και στη συνέχεια στη Μακρόνησο, όπου παραμένει έγκλειστος για τέσσερα χρόνια. Μετά την απελευθέρωσή του τελειώνει τις σπουδές του και εργάζεται ως οδοντίατρος. Στη Μακρόνησο, όμως, «μπολιάστηκε» με τη λογοτεχνία, την οποία υπηρέτησε με πάθος και με το όραμα ενός καλύτερου κόσμου. Στο ενεργητικό του είχε είκοσι ποιητικές συλλογές, τρεις τόμους με πεζογραφήματα, λογοτεχνικά δοκίμια και θεατρικά έργα (κάποια παίχτηκαν στο «Θέατρο Τέχνης», στη «Δωδέκατη Αυλαία», στο «Θέατρο της Δευτέρας» της ΕΡΤ). Εργα του μεταφράστηκαν στα γαλλικά, αγγλικά, γερμανικά, πολωνικά. Το 1986, η επιτροπή των Κρατικών Λογοτεχνικών Βραβείων, αποφάσισε να του απονείμει το Βραβείο Ποίησης. Εκείνος, όμως, ακέραιος και ασυμβίβαστος όπως ήταν, το αποποιήθηκε.