Eurokinissi |
Από κινητοποίηση της ΠΟΘΑ και των καλλιτεχνικών σωματείων το 2005 |
Η μείωση του ετήσιου αριθμού συντάξεων στις μόλις 20, η μείωση του ποσού, η μη μεταβίβασή της στα παιδιά του δικαιούχου μετά θάνατον και οι άλλες διατάξεις του άρθρου 2 του ν/σ που αφορά στους καλλιτέχνες αποτελούν και για την ΠΟΘΑ, όπως και για το Εικαστικό Επιμελητήριο (βλ. χτεσινός «Ρ») τα κύρια σημεία που «υποσκάπτουν» το ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό μέλλον(;) των εργατών του πνεύματος και της τέχνης.
Η ΠΟΘΑ σημειώνει ότι το ν/σ έρχεται σε μια στιγμή όπου ακόμη «και για την κατηγορία των εργαζομένων καλλιτεχνών με εξαρτημένη σχέση που ανήκουν σε ασφαλιστικό φορέα, όπως οι ηθοποιοί, οι μουσικοί καθώς και οι τραγουδιστές, η υποαπασχόληση και η ανεργία οδηγεί πολλούς από αυτούς, άξιους και με μεγάλη προσφορά, μην καταφέρνοντας να θεμελιώσουν δικαίωμα σύνταξης, να διεκδικούν κάποια τιμητική σύνταξη για να επιβιώσουν τα τελευταία χρόνια της ζωής τους». Επιπλέον, αυτή η κατάσταση έχει σαν αποτέλεσμα, ο καλλιτέχνης, «από διαμορφωτής της κοινωνικής συνείδησης» να «οδηγείται μέσω της ανέχειας στη λογική της εμπορευματοποίησης». Ετσι «βαθαίνει η διείσδυση των επιχειρηματικών συμφερόντων στο χώρο του πολιτισμού που στόχο έχουν, όχι την ανάπτυξη του κοινωνικού ρόλου του καλλιτέχνη, αλλά την εξαγωγή του μεγαλύτερου δυνατού κέρδους».
Η ΠΟΘΑ απαιτεί «να λυθεί άμεσα και καθολικά το ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό των κλάδων των καλλιτεχνών δημιουργών στην κατεύθυνση ενός ταμείου με τριμερή χρηματοδότηση που θα περιλαμβάνει: Α) Αυτούς που εμπλέκονται στη διακίνηση των έργων τέχνης και κερδίζουν από αυτά. Β) Του κράτους που κερδίζει και αυτό, ακόμα και μετά το θάνατο του καλλιτέχνη. Γ) Του δημιουργού».
«Οι ανοχές των καλλιτεχνών έχουν φτάσει στο σημείο μηδέν. Μονόδρομο για εμάς αποτελεί η συσπείρωση στα σωματεία μας και η κορύφωση των αγώνων μας», καταλήγει η ΠΟΘΑ.