Τα προσχήματα τα οποία συνοδεύουν την κουβέντα που γίνεται κάθε τρεις και λίγο, για την άρση του πανεπιστημιακού ασύλου, είναι πάνω - κάτω τα ίδια: Κλοπές, διακίνηση ναρκωτικών, καταστροφές από ανεύθυνους ή κατευθυνόμενους «γνωστούς - άγνωστους». Μερικά από τα παραπάνω επικαλείται και ο Ιωάννης Παλλήκαρης, πρύτανης του Πανεπιστημίου Κρήτης σε επιστολή του, προκειμένου να καμουφλάρει την πρόθεση του πρυτανικού συμβουλίου να δώσει ...άσυλο στο νέο νόμο - πλαίσιο, να βάλει πλάτη στην καταπάτηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων.

Ετσι, ενώ, όπως ισχυρίζεται ο ίδιος στην επιστολή, «υπάρχουν δεκάδες επιστολές - εκκλήσεις φοιτητών και εργαζομένων του πανεπιστημίου μας, οι οποίοι ζητούν τη διαφύλαξη της σωματικής ακεραιότητός τους, από τις συμμορίες και τους εμπόρους ναρκωτικών», το πρυτανικό συμβούλιο αποφάσισε να δει το θέμα μέσα στο κατακαλόκαιρο, όταν η πλειοψηφία της ακαδημαϊκής κοινότητας βρίσκεται σε διακοπές. Κάνει λόγο απευθυνόμενος σε όσους αντιδρούν για «μικρές - απατηλές σκοπιμότητες», όταν η λύση έχει δοθεί πρώτα από τους φοιτητές, εδώ και καιρό: Αμεση πρόσληψη επαρκούς αριθμού μόνιμων δημόσιων υπαλλήλων για τη φύλαξη όλων των πανεπιστημιακών χώρων, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.

Το πανεπιστημιακό άσυλο αποτελεί μια σημαντική κατάκτηση του φοιτητικού και, γενικότερα, του λαϊκού κινήματος. Επιβλήθηκε με αγώνες και αιματηρές θυσίες. Συνέβαλε στη διαμόρφωση ενός πιο δημοκρατικού κλίματος διακίνησης των ιδεών μέσα, αλλά και έξω από τα πανεπιστήμια, καθώς οι κατασταλτικές δυνάμεις δεν μπορούσαν να είναι άμεσα παρούσες στους πανεπιστημιακούς χώρους. Είναι όλα αυτά, που το καθιστούν «αγκάθι» στα σχέδια της πλουτοκρατίας για μια κοινωνία χαφιεδισμού, φακελώματος και παρακολουθήσεων. Μια κοινωνία, όπου ο καθένας είναι «ένοχος» μέχρι αποδείξεως του εναντίου και που το λαϊκό κίνημα θα αποτελεί τον εσωτερικό εχθρό.