Θέλουν να δουλεύουμε σε εργασιακούς χώρους «αποστειρωμένους» από κάθε πολιτική συζήτηση, από κάθε πολιτική παρέμβαση, από κάθε συζήτηση για τα δικαιώματα των εργαζομένων και από την ταξική συνδικαλιστική δράση. Δηλαδή, από κάθε δράση που βρίσκεται ενάντια στα συμφέροντα των εκμεταλλευτών εργοδοτών, ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική και ιδεολογία. Ετσι, οι απαγορεύσεις των περιοδειών της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στα εργοστάσια «Φούλιγκορ», στην Κόρινθο και «Χαλυβουργία Ελλάδας», στην Ελευσίνα, είναι ένα «καμπανάκι» που αποδεικνύει την τρομοκρατία που υπάρχει στους τόπους δουλιάς. Είναι μια πρόκληση που δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη, γιατί συνδέεται άμεσα με την κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων απ' τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Είναι σαφές πως υπάρχουν πολιτικές ευθύνες γι' αυτήν την τρομοκρατία. Θυμίζει τις εποχές που ήταν «φυσιολογική» η απαγόρευση εισόδου των κομμουνιστών στα εργοστάσια. Φανερώνει, επίσης, πως το κεφάλαιο δεν έχει σταματήσει ποτέ να φοβάται τις θέσεις του ΚΚΕ και να απαγορεύει ακόμη και τον κοινοβουλευτικό έλεγχο στα κάτεργά του. Αυτή είναι η δημοκρατία του. Φυσικά, οι διοικήσεις των συγκεκριμένων εργοστασίων δεν είναι ούτε οι πρώτες, ούτε οι τελευταίες, που δε θέλουν να ...διασαλεύεται η ένταση της εκμετάλλευσης στις επιχειρήσεις τους. Αυτό που επιθυμούν είναι, «εν ηρεμία», να γιγαντώνουν τα κέρδη τους, με υποταγμένους εργάτες.

Για το θέμα η κυβέρνηση της ΝΔ δε βρήκε ούτε μια λέξη αποδοκιμασίας, όπως δεν είχε βρει και το ΠΑΣΟΚ, τα προηγούμενα χρόνια, σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Δε βρίσκουν τίποτα να πουν και ας τίθεται και θέμα κοινοβουλευτικού ελέγχου. Δε μας προκαλεί εντύπωση. Αυτά τα κόμματα με την αντεργατική πολιτική τους, όλα αυτά τα χρόνια, έχουν φτιάξει τα σύγχρονα «γκέτο». Ο δικομματισμός, μαζί με το κεφάλαιο, έχουν διαμορφώσει το σύγχρονο εργασιακό τοπίο της ανασφάλειας και του εργοδοτικού αυταρχισμού. Δεν τους χρειάζεται πλέον το πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων για να ασκούν τρομοκρατία, άλλωστε, υπάρχει, πλέον, το ατελείωτο ηλεκτρονικό φακέλωμα. Υπάρχει, κυρίως, ο φόβος, που καλλιεργούν με την απειλή της απόλυσης, της μετάταξη και την κάθε είδους απειλή που χρησιμοποιούν.

Για το ζήτημα υπάρχει, όμως, και μια άλλη πολύ σημαντική παράμετρος. Οι εργαζόμενοι πρέπει να αντιληφθούν τη δύναμή τους και τα όπλα τους και να αντισταθούν. Να συνειδητοποιήσουν πως η υποτακτική «τακτική» που λέει, «δε μιλάω, δεν ακούω, δε συμμετέχω, δεν αντιδρώ και κάνω τη δουλίτσα μου», δε διασφαλίζει απολύτως τίποτα. Αντίθετα, είναι μια αντίληψη που θέλει να περάσει το σύστημα ως κυρίαρχη, για να μας μετατρέψουν σε άβουλα όντα που θα φοβούνται και τον ίσκιο τους. Είναι μια αντίληψη όχι μόνο υποτακτική, αναξιοπρεπής αλλά και ...αναποτελεσματική!

Ο πειθαρχικός εργαζόμενος δεν έχει ούτε μεγαλύτερο μισθό, ούτε προστατεύεται απ' την ανεργία και την εργοδοτική ασυδοσία. Είναι στην ίδια μοίρα με τους υπόλοιπους. Μοναδικός τρόπος για να αντιμετωπιστεί η εργοδοσία και η κυβέρνηση είναι ο συλλογικός αγώνας και η διεκδίκηση. Γνωρίζουν πως το ΚΚΕ προτρέπει τους εργαζόμενους να αγωνιστούν, για όλα όσα τους ανήκουν και στηρίζει αυτούς τους αγώνες. Γι' αυτό το θεωρούν ανεπιθύμητο. Γνωρίζουν, όμως, επιπλέον ότι το ΚΚΕ δεν τρομοκρατείται από τέτοιες απαγορεύσεις, μαθημένα τα βουνά απ' τα χιόνια. Θα συνεχίσει να περιοδεύει στους χώρους δουλιάς και να συζητά με την εργατική τάξη. Θέλουν, δε θέλουν...