Πριν από πολύ καιρό ο Ασίζ Νεσίν είχε γράψει το σατιρικό διήγημα «Τα προβλήματά μας», όπου μετέφερε διαλόγους από μια λαϊκή ταβέρνα στην Κωνσταντινούπολη. Φτωχοί εργάτες μιλούσαν με αγωνία για το τι θα γίνει με το διαζύγιο της τάδε σταρ του κινηματογράφου ή, ποιο τελικά θα είναι το όνομα του παιδιού της δείνα τραγουδίστριας... Ετσι, και με μπόλικο κρασί, «έσπρωχναν» τα αληθινά τους προβλήματα από τη συνείδηση, βάζοντας στη θέση τους εκείνα που έκαναν τίτλους οι εφημερίδες και τα λαϊκά περιοδικά.

Σήμερα οι καιροί έχουν αλλάξει και μαζί τους και τα μέσα που έχουν στα χέρια τους εκείνοι που θέλουν να «σπρώξουν» από τη λαϊκή συνείδηση τη σκέψη - δράση για τα αληθινά προβλήματα. Οταν τόσο εύκολα και ασύδοτα μετατρέπεται σε είδηση ο περίπατος ενός ινγκουάνα στο Νέο Ηράκλειο, πώς να μη γεννά βαθυστόχαστους προβληματισμούς η αλλαγή του εκπροσώπου Τύπου ενός κόμματος; Πώς να μην επιχειρείται να κλειστεί η πολιτική σκέψη στο αν χαμογελούσε ο τέως εκπρόσωπος κατά τη διάρκεια συναυλίας πολύ δημοφιλούς και άξιου κατά τ' άλλα καλλιτέχνη; Να μη μετρηθεί η απόσταση που τελικά κάθισε αυτός ο τέως από τον αρχηγό του κόμματος; Πώς θα βγούνε τα συμπεράσματα, αν δεν ξέρουμε πόσες ακριβώς φορές μίλησε απ' ευθείας στον ίδιο τον αρχηγό και πόσες με τη σύζυγό του; Σιγοτραγουδούσαν όλοι ή κάποιος που δεν ήξερε τα λόγια απλά ανοιγόκλεινε το στόμα του; Γιατί ο δημοφιλής καλλιτέχνης είχε αρνηθεί αυτόγραφο πριν από λίγα χρόνια στην άσημη τότε δεσποινίδα, που τώρα είναι σύζυγος του αρχηγού;

Κάποια εφημερίδα ανησύχησε για την αμερικανοποίηση της πολιτικής ζωής, με την τοποθέτηση του καινούριου εκπροσώπου Τύπου της ΝΔ και μέσα στα επιχειρήματα βάζει και... το γεγονός πως δεν έχει πανεπιστημιακό πτυχίο. Ετσι «βάθυνε» την «πολιτική» κρίση των αναγνωστών της. Κάποιοι άλλοι μετρούσαν ένα μεγάλο αγγούρι σε ένα κτήμα στο Αγκίστρι και με την ευκαιρία, αφού δήλωσαν πως «το αγγούρι τούς ενώνει...» -αλήθεια, τι να εννοούσαν;- ταυτόχρονα ξεπέταξαν και κάτι δηλώσεις κοπανιστού αέρα γύρω από το τι σημαίνει «πολιτικά» η αλλαγή του εκπροσώπου Τύπου του συγκεκριμένου κόμματος.

Το χειρότερο απ' όλα είναι πως οι παραπάνω ιστορίες δεν είναι φανταστικές. Είναι η «πραγματικότητα» όπου θέλουν να βυθίσουν το λαό για να ξεχάσει τη δική του πραγματικότητα και άρα το αληθινό νόημα της πολιτικής που πηγάζει από τα ταξικά συμφέροντά του. Σα να μη γίνεται χαμός για τα εργασιακά, την Παιδεία, την Υγεία, το πρόβλημα των πυρκαγιών, της αποκατάστασης των σεισμοπλήκτων, της ιμπεριαλιστικής επίθεσης στις φτωχές χώρες και τόσα άλλα. Είναι καιρός να «καρφωθεί» αυτή η πραγματικότητα στη λαϊκή συνείδηση, έτσι που και να μην μπορεί να παραμεριστεί από άλλα και να γεννά την αληθινή πολιτική δράση.