«Δεν είμαστε κατά της ιδιωτικής παρουσίας και οικονομικής δραστηριότητας σ' αυτούς τους χώρους. Υπό μια βέβαια προϋπόθεση. Να μην αναιρείται ο δημόσιος χώρος και να μην περιορίζεται ασφυκτικά ο πολίτης στο όνομα μιας οικονομικής υπερεκμετάλλευσης (...) άλλο συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα, που είναι χρήσιμη και ευπρόσδεκτη και άλλο υποκατάσταση ή αναίρεση του δημόσιου χώρου με την ευρεία έννοια του όρου από τον ιδιωτικό» (ο Παναγιώτης Παναγιώτου στο «ΕΘΝΟΣ»).

«Μπροστά στον κίνδυνο να απομονωθεί το ΚΚΕ την ανάγκη φιλοτιμίαν ποιούμενο θυμήθηκε χθες επιτέλους ότι υπάρχει πρόβλημα με τις καταπατήσεις και τις περιφράξεις των παραλιών» (το σχόλιο στη χτεσινή «ΑΥΓΗ»).

«Με μεγάλη ευχαρίστηση διαπίστωσα ότι η Αριστερά ξεκίνησε ένα μεγάλο κίνημα ώστε να αποκτήσουμε "ανοιχτές ακτές δωρεάν για το λαό".(...) Το ΚΚΕ, μάλιστα, πήγε ένα βήμα μακρύτερα, με το οποίο ουδείς μπορεί να διαφωνήσει. Ζήτησε "οι ακτές, τα δάση, τα βουνά και οι ολυμπιακές εγκαταστάσεις να γίνουν λαϊκή περιουσία" (...) επιβάλλεται το κίνημα του τζάμπα να επεκταθεί και στα ξενοδοχεία και στα πλοία και στα ταβερνάκια και σε ό,τι άλλο έχει ανάγκη ο λαός για να αξιοποιήσει τις δωρεάν παραλίες. Και επειδή κανένας δε θα μπορεί να τα χαρεί όλα αυτά έστω και δωρεάν αν δεν έχει άπλετο ελεύθερο χρόνο στη διάθεσή του, θα πρέπει να μειωθούν δραστικά οι ώρες εργασίας, χωρίς όμως παράλληλη μείωση των αποδοχών. Υπό αυτές τις προϋποθέσεις προσυπογράφω απολύτως στο όραμα μιας χώρας όπου όλα είναι δωρεάν και κανένας δε θα δουλεύει. Το ζήτημα είναι πού να τη βρεις αυτή τη χώρα!» (ο Γ. Πρετεντέρης, στο «ΒΗΜΑ» ).