Οταν το 1981, κέρδισε τις εκλογές το ΠΑΣΟΚ και άρχισε να κυβερνά τη χώρα ο Ανδρέας Παπανδρέου, η πρώτη του δουλία ήταν να υποσχεθεί αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις της εργατικής τάξης. Τότε μάλιστα ως νουνός, μας βάφτισε, εμάς τους συνταξιούχους, «περήφανα γηρατειά» και... άφησε εποχή! Από τότε και μέχρι σήμερα, την εποχή των εκσυγχρονιστών του ΠΑΣΟΚ, οι αυξήσεις έχουν περάσει «τα σαράντα κύματα», για να γίνουν τελικά ναυάγιο, παρά τα μεγάλα και παχιά, ως συνήθως, λόγια των κυβερνώντων μας, για ευημερία.

Εγώ πάντως, ως συνταξιούχος που είμαι, έχω να παρατηρήσω πως η σύνταξή μου σε καθημερινή βάση όλο και συρρικνώνεται. Οι παροχές που μου προσφέρονται στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, είναι τόσο υποβαθμισμένες, που φτάνουν πια στα όριά ντροπής. Κυλάει τόσο χρήμα - το δικό μας χρήμα - στις τσέπες των βιομηχάνων, από τη μια και η κυβέρνηση να θέλει να τους δώσει απλόχερα κι αλλά. Ενώ από την άλλη, όλες τις οικονομίες, η κυβέρνηση, τις κάνει στις πλάτες τις δικές μας, δηλαδή στις συντάξεις μας, που έχουν καταντήσει συντάξεις πείνας και αθλιότητας.

Οι απόμαχοι της δουλιάς, αισθάνονται παραμελημένοι και αδικημένοι και φυσικά με δίκιο τους, αφού μια ζωή δούλεψαν για να μπορέσουν τώρα στη δύση του βίου τους να ξεκουραστούν και απολαύσουν λίγο τη ζωή, βρίσκονται μπροστά στη σκληρή πραγματικότητα.

Εχουμε πια καταντήσει, εμείς οι χαμηλοσυνταξιούχοι, να μετράμε τις δραχμές μας, μην τυχόν και ξεφύγουμε λίγο από τον προϋπολογισμό μας και πέσουμε έξω. Τα παιδιά μας, όσοι από μας έχουμε, δε θέλουμε να τα επιβαρύνουμε, γιατί έχουν και αυτά τα δικά τους προβλήματα με την ανεργία και τις τόσες δυσκολίες που συναντούν στην επαγγελματική τους αποκατάσταση. Ημαστε υπερήφανοι και δε θέλουμε να τους γινόμαστε βάρος, ξέρουμε ότι και οι νέοι μας δυσκολεύονται πολύ και απογοητεύονται, αφού και αυτοί γεύονται με τον πιο σκληρό τρόπο τα «καλά» του καπιταλισμού.

Εχουμε φθάσει στα όριά μας, δεν πάει άλλο. Εάν δεν κινηθούμε μαζικά νέοι και γέροι, για να αποτινάξουμε αυτές τις βδέλλες που μας έχουν καθίσει στο σβέρκο για καλά, σε λίγο θα πέσουμε κάτω από την ανέχεια. Ομως ας μην κλαίμε τη μοίρα μας άλλο και καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια, ας βγούμε από το καβούκι μας, ας περπατήσουμε με γοργούς ρυθμούς συσπειρωμένοι, γύρω από το εργατικό, προοδευτικό κίνημα, για να μπορέσουμε να κερδίσουμε ό,τι μας ανήκει και για να σώσουμε ό,τι κατακτημένο από χρόνια με αίμα, που τώρα κινδυνεύει.