«Δηλητήριο» είναι ο θάνατος ενός ανθρώπου για τους δικούς του. Λ.χ. ενός γονιού για τα παιδιά του, που ξανασμίγουν, ίσως μετά από πάρα πολύ καιρό στο πατρικό τους, για την κηδεία του γονιού. «Δηλητήριο» είναι και η απρόσμενη παρουσία τρίτων -ξένων, προπαντός η αναμόχλευση, ο εκούσιος «απολογισμός» δυσάρεστων, αλλά και ευχάριστων αναμνήσεων από την οικογενειακή ζωή, από καυγάδες, αντιζηλίες, φίλους, έρωτες, στόχους, ατυχείς προσδοκίες, που προκαλεί ο θάνατος και ο επικήδειος αποχωρισμός. Ακραίο γεγονός ο θάνατος. Και με ακραίο τρόπο μπορεί να αντιδράσει ο πονεμένος από αυτόν άνθρωπος, προσπαθώντας να ακυρώσει, να «σκοτώσει» το θάνατο και να «παρηγορήσει» τον πόνο που του προκάλεσε. Να αντιδράσει στο ζόφο του θανάτου, ακόμη και με μια «βέβηλη» πράξη. Μια πράξη επιβεβαίωσης της δύναμης της ζωής - λ.χ. κάνοντας έρωτα δίπλα στο φρεσκοσκαμμένο τάφο του αγαπημένου προσώπου. Αυτή την αναμόχλευση από το θάνατο της μνήμης, των σχέσεων με τον πατέρα τους και μεταξύ τους, του έρωτα των δυο αδελφών για την ίδια γυναίκα, η οποία σχετίστηκε με τον μικρότερο, αλλά προτιμά τον μεγαλύτερο και κάνει έρωτα μαζί του δίπλα στον τάφο του πατέρα του, τη διαδικασία της κηδείας (συζητήσεις, ταφή, νεκρόδειπνο κλπ.), χειρίζεται με ευαισθησία, αλλά και σαρκαστικό χιούμορ το έργο της Γαλλίδας δραματουργού Γιασμίνα Ρεζά «Συζητήσεις μετά την κηδεία», που παρουσίασε ο εταιρικός θίασος του ΣΕΗ «Συνθήκη» στο θέατρο «Πολιτεία», σε εξαιρετικής γλωσσικής αμεσότητας μετάφραση (Κωστή Σκαλιώρα), με απέριττο σκηνικό (Μανώλης Παντελιδάκης), αισθαντική μουσική (Σταύρος Σιόλας), λιτά ρεαλιστική σκηνοθεσία του Κωστή Καπελώνη και συνολικά καλές ερμηνείες (με σειρά εμφάνισης) των: Κώστα Χατζούδη, Μίλτου Δημουλή, Δέσποινας Πόγκα, Κωνσταντίνου Ζαμπάρα, Μαρίας Μακρή, Κατερίνας Αναστασίου.