Από την τουρκική ταινία «Η Διεθνής»

Για πολλούς λόγους θα αναφερθούμε σε μια τουρκική ταινία που παρουσιάστηκε στο φετινό Φεστιβάλ. Η ταινία «International», των Sirri Sureyya Onder-Muhharem Gulmez, πρόσφερε ό,τι ήθελε κάθε αριστερός και γενικά προοδευτικός και σκεπτόμενος άνθρωπος. Με πολύ όμορφο τρόπο συνέδεσε το αίσθημα με την πολιτική, την επανάσταση με το όνειρο. Η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα μικρό χωριό. Οι αμόρφωτοι χουντικοί στρατιωτικοί μαζεύουν κάποιους μουσικούς του δρόμου για να κάνουν μια μπάντα. Παράλληλα, ένας φοιτητής πείθει την κοπέλα του, να σαμποτάρουν τα τραγούδια που θέλουν οι στρατιωτικοί και προσπαθούν, σαν αντίδραση, να παίξουν τον ύμνο της «Διεθνούς». Ο διοικητής δεν την ξέρει αλλά του αρέσει. Οταν, όμως, μετά από τυχαία γεγονότα, η μπάντα, παρουσία ανώτατων αξιωματικών, παίζει τη «Διεθνή» νομίζοντας ότι είναι απλώς εμβατήριο, η αστυνομία επιτίθεται. Σκοτώνονται ο φοιτητής και ο πατέρας της κοπέλας, ο οποίος ήταν ο αρχηγός της μπάντας.

Μετά από πολλά χρόνια, η ίδια κοπέλα, μητέρα πλέον, ακούει τη «Διεθνή» από την τηλεόραση. Οι μνήμες φέρνουν κοντά της τον πατέρα της και τον αγαπημένο της. Με αυτή την πολύ όμορφη παρωδία, οι σκηνοθέτες κοροϊδεύουν την άγνοια και το φαιδρό πρόσωπο των δυνάμεων καταστολής και αποκαλύπτουν τις απάνθρωπες πράξεις τους. Με κινηματογραφικό λόγο, ο οποίος λειτουργεί παγκόσμια, έχουμε μια εξαιρετική αφήγηση η οποία αγγίζει τον ποιητικό ρεαλισμό. Βάζει την πολιτική και την επανάσταση μέσα στη ζωή.