Θαυμάσιες σκόρπιες εικόνες! Οι οποίες, όπως γίνεται πάντα με τα σκόρπια πράγματα, τα παίρνει ο αέρας και χάνονται! Στο τέλος μένει μόνο η απορία! Είναι ποτέ δυνατόν να συνεννοηθεί ο δημιουργός με τους αποδέκτες, αφού δε μιλάνε την ίδια γλώσσα; Είναι ποτέ δυνατόν να περάσουν οι «παραβολές» του ποιητή, όταν αυτές είναι γραμμένες σε ανύπαρκτη γλώσσα; Σε γλώσσα που υπάρχει, αν υπάρχει, μόνο στο κεφάλι του δημιουργού; Η «λογική» σειρά των πραγμάτων είναι αναγκαία προϋπόθεση στο έργο τέχνης. Η αφήγηση δεν είναι τιμωρία! Είναι μέθοδος, τρόπος επικοινωνίας.

Δε θέλω να μπλέξω σε συζήτηση ότι τάχα ο καλλιτέχνης προηγείται του χρόνου! Και επομένως μπορεί να μιλάει κορακίστικα! Αυτά, αν κάποιος τα ισχυριστεί, μπορεί, χωρίς να το καταλάβει, να φτάσει στην τρέλα! Στη φθηνή τρέλα, στο χαβαλέ, όχι στην τρέλα των δημιουργών.

Τέλος πάντων φτάνει, πια, με τη χρησιμοποίηση του Χριστού σαν πηγή έμπνευσης. Η επιστήμη έχει τραβήξει τα «θεία» πέπλα και φώτισε τις σκοτεινές περιοχές! Η ιστορία του Χριστού είναι, πια, πταίσμα μπροστά στη σημερινή πραγματικότητα. Το «θείο» δράμα των μεταναστών, δεν έχει ανάγκη από μεταφυσικά δεκανίκια για να εκφραστεί και για να εκφράσει την οργή του. Φοβάμαι, λοιπόν, πως η καπηλεία είναι σε βάρος των μεταναστών!

Παίζουν: Γιάννος Περλέγκας, Εφη Θεοδώρου, Δημήτρης Σιακάρας, Σοφία Σεϊρλύ, κ.ά.