Χτες, ο δήμαρχος Αμαρουσίου, Γ. Πατούλης, ανακοίνωσε ότι τα χρέη του δήμου ξεπερνούν τα 280 εκατομμύρια ευρώ. Είχαν προηγηθεί ο δήμαρχος Αθήνας, Ν. Κακλαμάνης, που ανέφερε ότι τα χρέη του δήμου μόνο προς τον ΟΤΕ φτάνουν τα 2 εκατομμύρια ευρώ και ο δήμαρχος Πειραιά, Π. Φασούλας, που σημείωνε ότι τα χρέη του δήμου από δάνεια από το Ταμείο Παρακαταθηκών ξεπερνούν τα 146 εκατομμύρια ευρώ. Και οι τρεις ζήτησαν τη βοήθεια της κεντρικής εξουσίας, υποβαθμίζοντας το θέμα της οικονομικής αιμορραγίας των δήμων που έχει άμεση επίπτωση στην τσέπη των εργαζομένων και ανάγοντας την επίλυσή του σε ζήτημα «δημοσίων σχέσεων» της όποιας δημοτικής αρχής με την κεντρική εξουσία.

Η οικονομική δυσπραγία των δήμων δεν είναι όμως ζήτημα «ατομικών» διαβουλεύσεων, είναι ζήτημα καθαρά πολιτικό. Και η πολιτική που ασκούν οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων, με τη συνενοχή των προσκείμενων σε ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΝ ηγεσιών των συλλογικών οργάνων της Αυτοδιοίκησης, υπαγορεύει την υποχρηματοδότηση των δήμων από το κράτος, ώστε να βρίσκουν χρήματα επιβάλλοντας χαράτσια, συνεργαζόμενοι με το ιδιωτικό κεφάλαιο, ιδιωτικοποιώντας υπηρεσίες, ξεπουλώντας την ακίνητη περιουσία...

Αραγε, γιατί όλοι αυτοί δε διεκδικούν - όπως έχουν χρέος - τους παρακρατηθέντες θεσμοθετημένους υπέρ της Τοπικής Αυτοδιοίκησης πόρους, οι οποίοι ανέρχονται στα περίπου 9 δισ. ευρώ; Γιατί δεν προβάλλουν το αίτημα για αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης προς το θεσμό; Δύο μόνο ερωτήματα που κάνουν την επίκληση για βοήθεια, απλά μια ανούσια πρόταση για τα μάτια του κόσμου...