Το ότι ο Μάρτιν Σκορτσέζε δεν πήρε το «Οσκαρ» με τις αριστουργηματικές ταινίες «Ταξιτζής» (1976), «Οργισμένο είδωλο» (1980), «Τα καλά παιδιά» (1990) είναι εξηγήσιμο. Το συνειδητό «ρίξιμό» του από την «Ακαδημία» έγινε «θρυλικό» και ενδεικτικό για το ρόλο των βραβείων.

Στην πορεία όμως, αυτός ο σημαντικός σκηνοθέτης φαίνεται ότι άρχιζε να «εκβιάζει» τη βράβευσή του, με ταινίες υπέρ του δέοντος «χολιγουντιανές» σε μορφή και περιεχόμενο και κατώτερες της ιστορίας του, όπως «Οι συμμορίες της Νέας Υόρκης» (2002) και «Aviator» (2004). Απέτυχε και πάλι. Ισως γιατί η υποχώρηση συγχωρείται από το σύστημα. Ο υποχωρών... ποτέ. Με την τελευταία ταινία του, «Ο πληροφοριοδότης» είναι και πάλι προτεινόμενος για το «Οσκαρ» καλύτερου σκηνοθέτη από την Ενωση Αμερικανών Σκηνοθετών. Θα «κονταροχτυπηθεί» με τους Στίβεν Φρίαρς, Τζόναθαν Νέιτον, Βάλερι Φάρις, Μπιλ Κόντον και Αλεχάντρο Γκονζάλες Ιναρίτου.

Ισως αυτή τη φορά τα καταφέρει. Ισως όχι... Μπορεί προς τη «δύση» της καριέρας του να τον «ξεμπερδέψουν» με το γνωστό «Οσκαρ» επί του «συνόλου» του έργου του. Τα κινηματογραφικά όνειρα όμως θα παραμένουν «στοιχειωμένα» (ίσως και προδομένα) στο «ταξί» του Ρόμπερτ Ντε Νίρο και αυτό δεν πρόκειται να το αλλάξει κανένα «αγαλματάκι»...