Το Φλεβάρη του 2006, σε στεριά και θάλασσα, γράφτηκε μια από τις πιο σημαντικές σελίδες στη σύγχρονη ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος, με τις ταξικές δυνάμεις να αφήνουν ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους. Υπερασπιζόμενοι το δικαίωμα στη δουλιά και αντιδρώντας στο νομοσχέδιο - «σκούπα» του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας που χτυπάει εργασιακά, ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα, οι ναυτεργάτες κηρύσσουν απεργία στις 16 Φλεβάρη. Η καθολική συμμετοχή, η ενεργή συμπαράσταση των νησιωτών που αντιλαμβάνονται ότι τα κυβερνητικά σχέδια θα εντείνουν την απομόνωσή τους και η πρωτοπόρα δράση των ταξικών ναυτεργατικών σωματείων για την οργάνωση της απεργίας, υποχρεώνουν την πλειοψηφία της ΠΝΟ σε αλλεπάλληλες παρατάσεις του απεργιακού αγώνα. Τα μεσάνυχτα της 21ης Φλεβάρη, η κυβέρνηση απαντάει με το αυταρχικό μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης. Το ΠΑΜΕ σημαίνει συναγερμό. Για δυο μέρες, οι απεργοί ναυτεργάτες και οι χιλιάδες εργαζόμενοι της στεριάς που σπεύδουν να τους στηρίξουν πολύμορφα, κουρελιάζουν το κυβερνητικό φιρμάνι (φωτ.). Κανένα καράβι δε φεύγει από το λιμάνι του Πειραιά και της Πάτρας, μέχρι οι ναυτεργάτες να κηρύξουν τη λήξη της απεργίας και την ανασύνταξη των δυνάμεών τους. Στο μέτωπο των Συμβάσεων, το ΠΑΜΕ διοργανώνει στις 21 Φλεβάρη συλλαλητήρια σε 55 πόλεις όλης της χώρας.