Τρεις διαβαθμίσεις της μοναξιάς. Τρεις διαβαθμίσεις της ανάγκης του ανθρώπου για συμβίωση, αγάπη, έξοδο από το «καβούκι» του, για συνύπαρξη με τον έξω κόσμο, την πραγματική ζωή. Αυτός είναι ο θεματικός «πυρήνας» του έργου του Ιταλοαυστριακού Πέτερ Τουρίνι «Η λάμψη των Αλπεων» (1993), που ανέβασε η «Πράξη», στη Β' Σκηνή του «Θεάτρου οδού Κεφαλληνίας». Ενα έργο πολύ ενδιαφέρον. Μια παράξενη, πολύπτυχη θεματολογικά, αμφίσημη μυθοπλαστικά, μελαγχολικής, «λοξής» ειρωνείας αλληγορία για τα υπαρξιακά άλγη του σύγχρονου, αποκομμένου από την κοινωνία ανθρώπου. Και, παράλληλα, αλληγορία για την κοινωνία, τα συνταρακτικά γεγονότα και τις συντριμμένες προσδοκίες του 20ού αιώνα. Για τα αθάνατα επιτεύγματα του πνεύματος, το «θέατρο» στη ζωή και τη «ζωή» στο θέατρο, τα χαμένα νοήματα της γλώσσας και την ανάγκη επαναανακάλυψής τους. Για τη διάσωση της φύσης και την επανασύνδεση του ανθρώπου μ' αυτήν. Τα τρία πρόσωπα του έργου είναι και ανθρώπινες υπάρξεις και «προσχήματα», «μέσα» έκφρασης της αλληγορίας του Τουρίνι. Ενας έρημος, ηλικιωμένος, μορφωμένος, συνταξιοδοτημένος τυφλός, ζει στο «πνιγμένο» από τα αγαπημένα του βιβλία κλασικής λογοτεχνίας σπίτι του, σε ερημικό χωριό των Αλπεων. Ο τυφλός, ίσως, πριν τυφλωθεί ήταν δημοσιογράφος, ίσως θεατρώνης. Δεν έχει σημασία τι υπήρξε. Σημασία έχει ότι είναι ένας τυφλός, που βλέπει με τα «μάτια» της γνώσης και της ψυχής. Μόνος συμπαραστάτης του, ένας φτωχός, αμόρφωτος, νηπιακής γλώσσας, νεαρός χωρικός, τον βοηθά ηχητικά να αντιλαμβάνεται τα στάδια της μέρας, το ξημέρωμα, το μεσημέρι, τη νύχτα. Στο σπίτι του, μετά από αίτημά του στο Σύλλογο Τυφλών να τον συντροφεύσει λίγο μια γυναίκα, φθάνει μια μεσήλικη, που ίσως υπήρξε ηθοποιός, ίσως είναι η γραμματέας του συλλόγου. Δεν έχει σημασία τι είναι. Σίγουρα είναι μια γυναίκα, επίσης μοναχική, στερημένη την αγάπη. Η γυναίκα, κατανοώντας τη μακρόχρονη ερωτική στέρηση του τυφλού, ματαίως παριστάνει την πόρνη. Η ανάγκη του μοναχικού ανθρώπου δεν είναι τα σεξουαλικά τεχνάσματα. Είναι η αγάπη. Κι αυτή η ανάγκη θα σηματοδοτηθεί με ένα απόσπασμα μονολόγου από το σαιξπηρικό έργο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», που επαναλαμβάνει η γυναίκα. Η ομορφιά της γλώσσας μπορεί να γίνει «όχημα» για τη συνύπαρξή τους. Το έργο ευεργετημένο από τη μετάφραση (την υπογράφει ο Βασίλης Πουλαντζάς), με αξιοθαύμαστης αισθητικής (λιτά και ευρηματικά συμβολικό) σκηνικό και σύγχρονα κοστούμια (Ελλη Παπαγεωργακοπούλου), φωτισμένο υποβλητικά (Λευτέρης Παυλόπουλος), με αρμόζοντες ήχους (Δημήτρης Ιατρόπουλος), καθοδηγήθηκε σκηνοθετικά, με μέτρο και απέριττη ανάδειξη του πολύσημου λόγου, από τον υπεραισθαντικό ηθοποιό, όλο και πιο ελπιδοφόρο σκηνοθετικά, Δημοσθένη Παπαδόπουλο. Καθοριστικά στηρίγματα της σκηνοθεσίας είναι η λιτότατη, έμφορτη πνευματικότητας και υπονοηματικότητας ερμηνεία του Κώστα Γαλανάκη (τυφλός) και η μεταμορφωτική ερμηνευτική ικανότητα της Σοφίας Σεϊρλή (Γιασμίνε). Θετική είναι και η συμβολή του Γρηγόρη Γαλάτη (νέος).