Η Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, παρουσιάζει στο θέατρο «Χώρα», το έργο της Αγγλίδας δραματουργού Σίλα Στίβενσον «Πέντε σιωπές». Πολύ ενδιαφέρον, μυθοπλαστικά, δράμα (το έργο αρχίζει περίπου από το τέλος του και η δράση πλάθεται μέσα από τις μνήμες των προσώπων), ψυχογραφικά δυνατό, θεματολογικά τολμηρό, κοινωνιολογικά αποκαλυπτικό, βαθύτατης ανθρωπιστικής κατανόησης και συμπόνιας για τα αμέτρητα στις σύγχρονες κοινωνίες πάσχοντα θύματα, το έργο της Στίβενσον καταγγέλλει το φαινόμενο της ενδοοικογενειακής ανδρικής ψυχολογικής, σωματικής και σεξουαλικής βίας. Φαινόμενο ανέκαθεν υπαρκτό, αλλά περιορισμένο, ανομολόγητο, «θαμμένο» μέσα στην οικογένεια, που όμως στη σύγχρονη κοινωνία της γενικευμένης βίας έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις. Η συγγραφέας, εξετάζοντας το φαινόμενο διαλεκτικά υπογραμμίζει τα κύρια, τα γενεσιουργά αίτιά του. Η βία γεννά τη βία. Η βία της ταξικής κοινωνίας, του πολέμου, της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, του ισχυρότερου στον ανίσχυρο και μέσα στην οικογένεια. Αυτή τη διαλεκτική ματιά αναδεικνύουν τα πρόσωπα του έργου. Ενας πατέρας, που μέχρι το «μεδούλι» του «ποτίστηκε» από τη βία του πατέρα του κατά της μάνας του και του ίδιου, ένας μικροαστός, αποδεχόμενος τη «λογική» της ανώτερης μορφής βίας, του πολέμου, έγινε φορέας της στην ίδια την οικογένειά του. Βιαστής ψυχοσωματικά της γυναίκας και συστηματικός, επί πολλά χρόνια, βιαστής - και σεξουαλικά - των δύο θυγατέρων του. Βιαστής τριών εξαρτημένων οικονομικά και καταναγκαστικά φυλακισμένων στο σπίτι του γυναικών. Η μάνα ανήμπορη, απελπισμένη, πονώντας για τις σμπαραλιασμένες ψυχολογικά κόρες της θα συναινέσει σιωπηλά στο λυτρωμό τους, στην από κοινού πατροκτονία τους. Μάνα και κόρες λυτρώνονται από το βιαστή τους, για να συνεχίσουν να ζουν με το εφιαλτικό «φάντασμά» του.

Εργο εξαιρετικά μεταφρασμένο (Χριστίνα Μπάμπου - Παγκουρέλη), με αφαιρετικά λειτουργικό σκηνικό και απλά κοστούμια (Μαρία Κονομή και Κλερ Μπρέισγουελ, αντίστοιχα), με ανησυχαστική μουσική (Πλάτων Ανδριτσάκης) και αρμόζοντες φωτισμούς (Ηλίας Κωνσταντακόπουλος), με βίντεο που υπηρετεί τη δραματουργική δομή του έργου (Γιώργος Κτενίδης), σκηνοθέτησε με ρεαλιστική καθαρότητα και ακρίβεια, με αισθαντική, καίρια και λεπτομερή δουλιά στο ψυχογράφημα των προσώπων η Ασπα Τομπούλη. Στην ποιότητα της παράστασης συμβάλλουν τα μέγιστα τέσσερις εξαιρετικές ερμηνείες. Η Κερασία Σαματά, με υπέροχη απλότητα, σπάνια φυσικότητα, εσωτερικότητα και οργισμένο ψυχισμό δεν παριστάνει, «είναι» η μεγαλύτερη κόρη. Η Μαρία Ζορμπά, με λεπτότητα και αλήθεια υποδύεται την ψυχολογικά πιο εύθραυστη μικρότερη κόρη. Εξαιρετικό δίπολο αποτελούν οι ερμηνείες της Κάτιας Γέρου και του Γιώργου Κέντρου. Η πρώτη υπεραισθαντικά πλάθει την πονεμένη, ανήμπορη, απλοϊκή, υπομονετική και με τη βία του άντρα της, μάνα. Και ο δεύτερος μορφοποιεί τον βιωματικό εθισμό, τον παραλογισμό, τη σκληρότητα, τη θυτοποίηση του θύματος.