Από χτες η πολιτική επικαιρότητα δεν έχει ούτε προϋπολογισμό, δεν έχει ούτε άρθρο 16, δεν έχει ούτε ΟΤΕ. Εκείνο που κατακλύζει την ειδησεογραφία είναι τα παιχνίδια μεταξύ «κλεφτών και αστυνόμων». Αυτή, όμως, τη φορά το νέο στην υπόθεση είναι ότι ο υπουργός Δημόσιας Τάξης (τυγχάνει να είναι ο κ. Πολύδωρας αυτή την περίοδο) αναζητά «συμπαίχτες» σ' αυτό το «σικέ» παιχνίδι, με έναν τρόπο που όχι απλώς προκαλεί, αλλά και δημιουργεί την ανησυχία ότι βρισκόμαστε ενώπιον μιας προπαγάνδας μακράς πνοής...

*

Ο κ. Πολύδωρας, μετά τους Μπαλάσκες του, τις ζαρντινιέρες του, τα «ηρωικά» του ΜΑΤ, τα μέτρα κατά των διαδηλώσεων, τις σιδηρογροθιές των «πραιτόρων» του και άλλα τέτοια «δημοκρατικά», θεώρησε σκόπιμο να «ανακαλύψει» έναν πολυπόθητο (απ' ό,τι φαίνεται) εχθρό για την Αστυνομία και τον βρήκε στους «γνωστούς - αγνώστους». Αλλά είναι πολύ αφελές να πιστεύει κανείς ότι ο κ. Πολύδωρας είναι αφελής, ή έστω τόσο αφελής, ώστε να μη γνωρίζει ότι οι κουκούλες των «γνωστών - αγνώστων» μοιάζουν πάρα πολύ με τις κουκούλες των παλικαριών της Ασφάλειας...

*

Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης δεν ενεργεί σπασμωδικά. Εχει σχέδιο. Ο κ. Πολύδωρας ποντάρει στα συντηρητικά αντανακλαστικά εκείνων των στρωμάτων που πριν από λίγα χρόνια ο Πάγκαλος αποκαλούσε «πλειοψηφία των νοικοκυραίων» και επιδιώκει να σύρει προς τα κει όλη την κοινωνία, τραβώντας μια τεχνητή ιδεολογική γραμμή ανάμεσα στους «ταραξίες» και τους «νομιμόφρονες». Από δω και πέρα αρχίζει το «τσουβάλιασμα» και η (δειλή ακόμα, είναι η αλήθεια) επανέκδοση της θεωρίας του «δακτύλου» που υποκινεί την «ανομία»: Κουκουλοφόροι, «γνωστοί - άγνωστοι», διαδηλωτές, απεργοί, χούλιγκαν, όλοι και όλα ένα πράγμα!

*

Το «γιατί» είναι προφανές: Η συκοφάντηση των αγώνων, η ενοχοποίηση του λαϊκού κινήματος, η «ποινικοποίηση» των μορφών πάλης, περνάνε, στην αρχή, μέσα από την απόδοση της κατηγορίας ότι όσοι διαμαρτύρονται και αντιστέκονται, ειδικά όσοι αντιδρούν στο σύστημα, παρέχουν «ψυχική συνδρομή» (!) στους «τρομοκράτες». Σε επόμενη φάση, το σχέδιο προβλέπει την ελεεινή ταύτιση του ταξικού, αντιμονοπωλιακού, αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, με τα σκοτεινά κουκουλοφόρα αθύρματα της εκάστοτε εξουσίας.

Που σημαίνει τούτο: Ακόμα κι αν δεν υπήρχαν αυτά τα αθύρματα, για να δυσφημίζουν τους λαϊκούς αγώνες και να αξιοποιούνται σαν άλλοθι για την ενίσχυση του «τρομοκράτους», το κράτος της καταστολής θα έπρεπε να τους κατασκευάσει. Αλλά από αυτό το στάδιο, της κατασκευής, έχουμε περάσει. Διανύουμε, πλέον, τη δεύτερη και παρατεταμένη φάση. Τη φάση κατά την οποία το κράτος, αφού δημιούργησε τους συνεργάτες του, τους «γνωστούς - αγνώστους», χρόνια τώρα τους «εξοπλίζει» και τους «προστατεύει». Είναι οι άνθρωποί του. Οι εν διατεταγμένη υπηρεσία προβοκάτορές του. Οι συμπαίχτες του σε αυτόν τον σικέ «κλεφτοπόλεμο».

Πολύ γνωστά πράγματα. Και καθόλου «άγνωστα»...