Τίποτα το παράδοξο δεν ενέχει η επιλογή του πρώην επικεφαλής της CIA, Ρόμπερτ Γκέιτς για να αναπληρώσει τον Ντόναλντ Ράμσφελντ που εξαναγκάστηκε σε παραίτηση μερικές ώρες μετά την ανακοίνωση των τελικών αποτελεσμάτων των ενδιάμεσων εκλογών της 7ης Νοέμβρη.

Οι λόγοι δε για την επιλογή πολλοί: να αποστασιοποιηθεί η σημερινή αμερικανική ηγεσία από την καταστροφή, από στρατιωτικής πλευράς, στο Ιράκ, να υπάρξει μια σχεδόν απρόσκοπτη και λιγότερο επιζήμια πολιτικά αλλαγή στρατηγικής στο Ιράκ, να αποτραπεί μια επιπρόσθετη και επικινδύνως παρατεινόμενη αναταραχή στις τάξεις των αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων ή να ανοίξει το δρόμο για μια δυναμική επιστροφή των Ρεπουμπλικανών, ώστε να επικρατήσουν εκ νέου στις προεδρικές εκλογές του 2008.

Ακόμη και η σημειολογία της επιλογής έχει την ειδική της σημασία. Τη δεκαετία του '80 ο Ντόναλντ Ράμσφελντ ήταν ο «άνθρωπος - κλειδί» μεταξύ της κυβέρνησης του Προέδρου Ρόναλντ Ρίγκαν και του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν, ενώ ο Ρόμπερτ Γκέιτς βρισκόταν στην καρδιά του μηχανισμού των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ, σχεδιάζοντας «μαύρες επιχειρήσεις» στην Κεντρική Αμερική και τη Μέση Ανατολή και φυσικά μέχρι το λαιμό μπλεγμένος στο διαβόητο πλέον σκάνδαλο Ιράν - «Κόντρας».

Τίποτα το παράδοξο δεν ενέχει και η αποδοχή του διορισμού του Γκέιτς ως επικεφαλής του Πενταγώνου με τυμπανοκρουσίες και διθυράμβους. Τόσο από τους Ρεπουμπλικανούς όσο και από τους Δημοκρατικούς.

Η συναίνεση φάνηκε εξ αρχής ...Χαρακτηριστικό είναι ότι η «εξέταση» του Ρόμπερτ Γκέιτς κράτησε μερικές μόνο ώρες και μετά ομοφώνως και τα 21 μέλη της αρμόδιας επιτροπής για τις Ενοπλες Δυνάμεις ενέκριναν το διορισμό και μόνο διθυραμβικά λόγια είχαν να πουν για την κατάθεση Γκέιτς στην Επιτροπή. Η δι(α)κομματική συναίνεση αποτελεί την πλέον καταφανή απόδειξη της κοινής πλεύσης Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανών όσον αφορά στη συνέχιση του ιμπεριαλιστικού πολέμου του Ιράκ, παρά τη σαφή αντίθεση που εξέφρασε ο αμερικανικός λαός κατά τις εκλογές της 7ης Νοέμβρη. Γεγονός που υποβαθμίστηκε ακόμη περισσότερο, όταν ο διορισμός του Γκέιτς προωθήθηκε στην ολομέλεια της Γερουσίας για έγκριση, όπου εγκρίθηκε απρόσκοπτα και φυσικά υπάρχει «ομαλή» αναπλήρωση του Ράμσφελντ.

Οι τελευταίες αυτές εξελίξεις, με επίκεντρο το διορισμό του Γκέιτς, με ακόμη πιο έντονο τρόπο αποκαλύπτουν το καθαρά δημαγωγικό χαρακτήρα της «αντιπολεμικής ρητορικής» του Δημοκρατικού Κόμματος που διαθέτει πλέον την πλειοψηφία και στα δύο Σώματα του αμερικανικού Κογκρέσου. Ο Τζακ Ριντ, γερουσιαστής των Δημοκρατικών από το Ροντ Αϊλαντ και μέλος του προεδρείου της παντοδύναμης επιτροπής για τις ένοπλες δυνάμεις, σύμφωνα με τους New York Times, δηλώνει για τον νέο επικεφαλής του Πενταγώνου: «Γνώρισα τον Ρόμπερτ Γκέιτς ως πραγματιστή. Πιστεύω εκτός αυτού πως ένα από τα προτερήματά του είναι ότι ξέρει να ακούει τον συνομιλητή του και ιδίως τους στρατιωτικούς. Είναι μια σημαντική διαφορά έναντι του προκατόχου του».

«Πραγματιστής»... Ετσι χαρακτηρίζεται η συναίνεση στη συνέχιση του πολέμου και μάλιστα με πιο ύπουλα και επικίνδυνα για τους λαούς μέσα. Αυτή είναι και η πραγματική ατζέντα των Δημοκρατικών. Και η κατανόηση της πραγματικής πολιτικής ατζέντας των δύο κομμάτων που νέμονται μόνιμα την εξουσία στις ΗΠΑ είναι η απαρχή για την εναντίωση στον πόλεμο του Ιράκ, αλλά και τους επόμενους πολέμους που ήδη βρίσκονται σε στάδια προετοιμασίας. Πόλεμοι ενάντια σε χώρες που ενδεχομένως αποτελούν εμπόδια στην επιβολή της ιμπεριαλιστικής ατζέντας των ΗΠΑ. Αυτό σημαίνει και ο διορισμός του Γκέιτς, του οποίου ο βίος και η πολιτεία, από μόνα τους αποτελούν ένδειξη για του τι μέλλει γενέσθαι...

Ο Ρόμπερτ Γκέιτς για 26 χρόνια υπηρέτησε από όλα σχεδόν τα πόστα τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ. Σύμφωνα με τα στοιχεία των New York Times τουλάχιστον για δύο δεκαετίες εργάστηκε ως σοβιετικός αναλυτής στις κυβερνήσεις Κάρτερ και Ρίγκαν, ως αναπληρωτής του συμβούλου εθνικής ασφάλειας Μπρεντ Σκόουκροφτ, στην κυβέρνηση του πατέρα Μπους. Το 1991 ο Γκέιτς διορίστηκε διευθυντής της CIA μετά από σφοδρές συγκρούσεις για την ανάδειξή του, κατά τη διάρκεια των οποίων οι υφιστάμενοί του τον κατηγόρησαν ότι εκμεταλλεύτηκε πολιτικά τις εκθέσεις του για τη Σοβιετική Ενωση, για την ακρίβεια τις αλλοίωσε, προκειμένου να ταυτιστεί με την πολιτική Ρίγκαν και να εκλεγεί. Ομως, τότε είχαν εναντιωθεί και οι Δημοκρατικοί. Εναντιώθηκαν για την ανάμειξή του, αλλά κυρίως για την περιφρόνησή του προς την ερευνητική επιτροπή αναφορικά στο σκάνδαλο Ιράν -«Κόντρας», καθώς δε δέχτηκε να αποκαλύψει τίποτα και δηλώνοντας ότι δε γνώριζε το παραμικρό! Χρόνια μετά... ο Ρόμπερτ Γουόλς στο βιβλίο του «Firewall: The Iran/Contra conspiracy and coverup» αποκαλύπτει ότι ο Γκέιτς όχι μόνο ήταν σε θέση να γνωρίζει αλλά ελάμβανε συνεχείς αναφορές, γραπτές, προφορικές για τις δραστηριότητες του Ολιβερ Νορθ και των άλλων που εμπλέκονταν καθώς και για τη μεταφορά των χρημάτων.

Βέβαια, η ανάμειξη του Γκέιτς στο σκάνδαλο και η συγκάλυψη του ρόλου του, είναι ένα κεφάλαιο από μόνο του... του Γκέιτς, που από πολλούς Αμερικανούς αναλυτές θεωρείται ειδικός «στις ανατροπές κυβερνήσεων»... ειδικά αριστερών. Το αμερικανικό περιοδικό MotherJones αναφέρει χαρακτηριστικά την περίπτωση της εκπόνησης του 5σέλιδου υπομνήματος της 14ης Δεκέμβρη 1984 -ως υποδιευθυντής για τον τότε διευθυντή της CIA, Ουίλιαμ Κέισι - όπου αποκαλύπτονται οι απόψεις του: «Εφτασε η στιγμή να μιλήσουμε ξεκάθαρα για τη Νικαράγουα. Το νικαραγουανό καθεστώς κινείται σταθερά προς εδραίωση μιας μαρξιστικής - λενινιστικής διακυβέρνησης, τη δημιουργία ενός μόνιμου και καλά οπλισμένου συμμάχου της Σοβιετικής Ενωσης και της Κούβας στην καρδιά του Δυτικού Ημισφαιρίου. Διακηρυγμένος στόχος της είναι η περαιτέρω εξάπλωση της επανάστασης στην αμερικανική ήπειρο». Κάτι που ο Γκέιτς χαρακτηρίζει αμέσως μετά «απαράδεκτο» και προτείνει οι ΗΠΑ θα πρέπει να κάνουν «οτιδήποτε είναι εντός των ορίων της ισχύος τους, εκτός της εισβολής, ώστε να εξαλείψουν αυτό το καθεστώς».

Η Νικαράγουα δεν ήταν φυσικά το μοναδικό σημείο που ο Γκέιτς ήθελε οι Ηνωμένες Πολιτείες να αναλάβουν δράση. Το 1985, ως επικεφαλής πια του τμήματος αναλύσεων των μυστικών πληροφοριών σχεδίασε μια κοινή στρατιωτική επιχείρηση για επέμβαση εκ μέρους των Αιγυπτιακών και Αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων στη Λιβύη, με στόχο την ανατροπή του Μουαμάρ Καντάφι και τον «επανασχεδιασμό όλου του χάρτη της Βορείου Αφρικής». Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ θορυβημένο για τις αντιδράσεις, αλλά και τις απρόβλεπτες συνέπειες που μπορεί να είχε, το υποβάθμισε ως σχέδιο δράσης, βαπτίζοντάς το «σχέδιο εκτάκτου ανάγκης», και τελικά προχώρησε στην έναρξη των βομβαρδισμών στις 24 Μάρτη 1986 και αφού η «τρομοκρατική επίθεση σε παμπ του Βερολίνου» είχε λάβει χώρα...

Για το τέλος, σε δηλώσεις του ο σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας επί προεδρίας Κάρτερ και συγγραφέας μαζί με τον Γκέιτς της έκθεσης για την πολιτική στο Ιράν, Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι τόνισε πως ευελπιστεί ότι ο νέος διορισμός «θα σημάνει την απαρχή μιας μεγάλης αλλαγής στην αμερικανική πολιτική στη Μέση Ανατολή».

Οι παρατηρήσεις του Γκέιτς στην έκθεση του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων για το Ιράν δίνουν μια εικόνα της πολιτικής στάσης του: «Μεγαλύτερη αλληλεπίδραση μεταξύ των Ιρανών και του υπόλοιπου κόσμου θέτει τις βάσεις για την επίτευξη της εσωτερικής αλλαγής στη χώρα, που όλοι προσδοκούμε άμεσα».