Οταν οι Αμερικάνοι βάζουν διά μέσω του Χόλιγουντ αυτόν αξιολάτρευτο σαλτιμπάγκο, τον Μπενίνι, να κάνει ταινίες που ισχυρίζονται ότι τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν απελευθερώθηκαν από τον Κόκκινο Στρατό και τη Σοβιετική Ενωση, αλλά από τους Αμερικανούς...

Οταν η κυρία Χίλαρι Κλίντον, επίδοξη πρόεδρος των ΗΠΑ, και η κυρία Κοντολίζα Ράις, δηλώνουν πως τα εγκλήματα του Ισραήλ στην Παλαιστίνη και στο Λίβανο είναι «ασκήσεις ελευθερίας» εκ μέρους του Τελ Αβίβ...

Οταν οι ΗΠΑ ναρκοθετούν στον ΟΗΕ την έκδοση οποιασδήποτε απόφασης κατά των δολοφόνων του Ισραήλ και αρνούνται ότι η εκτέλεση γυναικόπαιδων στη Γάζα και στη Ραμάλα είναι εγκλήματα,

τότε...

αποκτά το «δικαίωμα» κι ο κάθε Αχμαντινετζάντ του Ιράν, παρέα με τους εκπροσώπους της «Κου Κλουξ Κλαν», να διοργανώνει διασκέψεις στις οποίες βιάζεται η Ιστορία και αρνούνται ότι συντελέστηκε η εξόντωση εκατομμυρίων εβραίων στα κρεματόρια του ναζισμού.

Ετσι συμβαίνει σε έναν κόσμο που, στη μια όψη του νομίσματος της «νεοταξίτικης» δεσποτείας έχει για σύμβολο τους «θεοσεβούμενους» στο δόγμα «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας», και στην άλλη όψη του, τα παράγωγα της δεσποτείας έχουν για σύμβολο τους «Αγιατολάχ».

Αλλωστε δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι και ο Μπους και ο Αχμαντινετζάντ, μέσα στις τόσες διαφορές τους, βρίσκουν και κάτι που συμφωνούν απόλυτα: Οτι η «αυτοκρατορία του κακού» ήταν η ΕΣΣΔ...