Οπως σημειώνει η ιστορικός τέχνης Χαρούλα Χατζηνικολάου, «Δουλεύοντας στις δύο ή τις τρεις διαστάσεις, ο Μιχάλης Ραπανάκης τιθασεύει τα άκαμπτα υλικά. Τους δίνει σχήμα και τη λάμψη ενός υπερβατικού χώρου, όπου κατοικούν μορφές ιδανικές, συνήθως γυναικείες. Φυσιογνωμίες - αρχέτυπα που αποκαλύπτονται μέσω του λόγου που συμπληρώνει την εικαστική αφήγηση. Τα σχόλια είναι μικρά επιγράμματα. Λογοπαίγνια και στίχοι εγγλέζικοι ή ελληνικοί, μας διαφωτίζουν στην αποκάλυψη του κρυπτογραφικού νοήματος των έργων προκαλώντας μια "υπερρεαλιστική" ασυνεννοησία. Τα γράμματα ερεθίζουν το βλέμμα, υπονομεύοντας την ανάγνωση με λεπτότητα και χάρη... μεταξύ σοβαρού και αστείου».