Κλάμα χωρίς δάκρυα, χωρίς ήχο. Εδώ και καιρό, στέρεψαν τα μάτια, "έκλεισε" η φωνή. Μόνο η σύσπαση του ρυτιδωμένου προσώπου να δείχνει τον αβάσταχτο πόνο, η μαύρη μαντίλα να συμβολίζει το απέραντο πένθος.
Η Λιούμπισα Ζίβιτς έχασε τους δυο γιους της στη σφαγή 14 Σέρβων αγροτών στο Γκράτσκο του Κοσσυφοπεδίου. Τώρα, που ο πόλεμος τέλειωσε. Τώρα, που οι δυνάμεις κατοχής του ΝΑΤΟ ισχυρίζονται πως απέτρεψαν τις εθνοκαθάρσεις και έφεραν την πολυπόθητη ειρήνη.
Αυτή την "ειρήνη" βιώνει η Λιούμπισα, ακουμπώντας στα φέρετρα των σφαγμένων γιων της. Αυτή την "ειρήνη" βιώνουν όλοι οι Κοσσοβάροι - Σέρβοι, Αλβανοί και Τσιγγάνοι - μέσα στην ανασφάλεια που προκαλεί το διοικητικό χάος, στο φόβο που έφεραν οι κατακτητές, στο μίσος για τον γείτονα. Αυτή την"ειρήνη" βιώνει ολόκληρη η Γιουγκοσλαβία, μέσα στα ερείπια των βομβαρδισμών, στα νεκροταφεία των σκοτωμένων, στα νοσοκομεία των σακατεμένων, στα εξανθήματα και τις πληγές που προκαλεί το άγγιγμα των ανθρώπων στην καρκινογόνα γη των τοξικών.
Κι ύστερα αναρωτιούνταν μερικοί γιατί ο ελληνικός λαός στάθηκε εξ αρχής και ομόθυμα στο πλευρό του λαού της Γιουγκοσλαβίας, όταν το ΝΑΤΟ εξαπέλυσε το βρώμικο, δολοφονικό πόλεμο εναντίον της γειτονικής μας χώρας.Δεν ήταν μόνο γιατί θέλει να βρίσκεται στο πλευρό των αδυνάτων κι αδικημένων, αλλά περήφανων αγωνιστών. Δεν ήταν μόνο γιατί αισθανόταν πως, αν δεν αντιδράσει, μπορεί να έλθει και η σειρά του. Ηταν και γιατί στη λαϊκή θύμηση υπάρχουν ακόμα οι ελληνίδες μάνες, μαυροφόρες και ρυτιδωμένες, να μοιρολογούν τα σκοτωμένα παιδιά τους, μετά την ιμπεριαλιστική επέμβαση και τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο και δεν ήθελε να δει την Λιούμπισα να μοιρολογεί, μπροστά στα φέρετρα των γιων της. Κοινή η ιστορία και ο πολιτισμός στα Βαλκάνια, ίδιο το μοιρολόι των μαυροφορεμένων μανάδων, κοινή η μοίρα των λαών τους, δεν μπορεί παρά ν' αλληλοστηρίζονται στον κοινό αγώνα για το μέλλον τους.
Ο θάνατος, ο θρήνος, ο οδυρμός, ο φόβος και το μίσος σκεπάζουν το Κοσσυφοπέδιο και ολόκληρη τη Γιουγκοσλαβία μετά τον πόλεμο και η ιμπεριαλιστική κατοχή καλύπτει πια όλα τα Βαλκάνια. Και οι "ειρηνοποιοί" της "νέας τάξης" συνεχίζουν το "θεάρεστο" έργο τους. Επισκέπτονται το Κοσσυφοπέδιο - τώρα περνάει από κει ο δικός μας πρωθυπουργός - σαν τους εγκληματίες που επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος, για να επιθεωρήσουν το στρατό κατοχής. Συσκέπτονται συνεχώς, μαζί με τα αρπακτικά των πολυεθνικών, για το μοίρασμα της λείας από τη λεγόμενη ανοικοδόμηση. Συναντιούνται σε κηδείες διεφθαρμένων βασιλιάδων - όπως τελευταία του Χασάν του Μαρόκου - και διασκεδάζουν για τη "νίκη" τους.
Δε "χορταίνουν" εκδίκηση, ιδιαίτερα εναντίον των λαών των Βαλκανίων και της Ευρώπης, που έζησαν στο σοσιαλισμό και αμφισβήτησαν επί χρόνια την ιμπεριαλιστική πρωτοκαθεδρία και ασυδοσία. Να, όπως στην ενωμένη Γερμανία, που καταδικάστηκε σε φυλάκιση η 80χρονη Ιρμγκαρντ Γεντρέντζκι - Αϊζερμαν, επειδή, ως δικαστίνα της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας, είχε δικάσει ναζί.
Χαίρονται τη "νίκη" τους και το διασκεδάζουν οι ηγέτες της "νέας τάξης", θεωρώντας πως "καθάρισαν" για πάντα με το σοσιαλισμό και τους λαούς. Αν, όμως, παρατηρούσαν με μεγαλύτερη προσοχή το βλέμμα της χαροκαμένης Λιούμπισα του Γκράτσκο, δε θα ένιωθαν και τόσο σίγουροι. Αυτό το βλέμμα προσκαλεί τη λαϊκή Νέμεση να μη λησμονήσει ποτέ και να μην αδρανεί για πολύ ακόμα. Και γρήγορα θα έλθει μια άλλη Ιρμγκαρντ να δικάσει τους νεοναζί ηγέτες της "νέας τάξης". Χρειάζεται, όμως, οι λαοί να διδαχτούν από την εμπειρία των λαθών και των αδυναμιών στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού, για να μην αφήσουν κανένα περιθώριο νέου πισωγυρίσματος στην ιστορία, ώστε να μη δοθεί ξανά η ευκαιρία στους εγκληματίες να δικάζουν και να καταδικάζουν δικαστές...
Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ
Feeds
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΠΛΟΚΟ στην πολιτική διάλυσης της Ζώνης 
