Είναι κάποιοι τόποι που σε κρατούν πάντα δεμένο με τη γη τους. Εκείνοι οι τόποι που, όταν τους αφουγκραστείς, θα ακούσεις την κραυγή όλων εκείνων που βασανίστηκαν, εκείνων που έγραψαν με το αίμα τους ένα τραγούδι για τη ζωή. Οι μνήμες ξετυλίχτηκαν στην εκδήλωση, που έγινε χθες το βράδυ στο πρώην στρατόπεδο ΕΑΤ - ΕΣΑ που διοργάνωσε ο Σύνδεσμος Φυλακισθέντων Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967 - 1974, με αφορμή την επέτειο των 25 χρόνων από την κατάρρευση της δικτατορίας.

"Η θέση και η στάση μας αυτή αποτελεί ελάχιστο χρέος στα οράματα του αντιδικτατορικού αγώνα, που δεν εκπληρώθηκαν, και στους νεκρούς μας", είπε ο πρόεδρος του Συνδέσμου Μιχάλης Βαρδάνης. Και συνέχισε: "Πώς να μην είναι καταλυτική η συμβολή της αντιδικτατορικής αντίστασης στην αποκατάσταση των θεσμών, όταν για εφτά και πλέον χρόνια τα ξερονήσια του Αιγαίου γέμιζαν από αγωνιστές των πολιτικών και κοινωνικών αγώνων, όταν δολοφονούνταν από τη χούντα οι υπερασπιστές των δημοκρατικών και κοινωνικών ελευθεριών;".

Από την εκδήλωση δεν μπορούσε να λείψει η αναφορά στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας. Ο Μ. Βαρδάνης επισήμανε ότι ίσως να βρεθούμε σε πρωτόγνωρα μονοπάτια, σε νέες δικτατορίες. "Αιμάτινοι δρόμοι δεν έχουν διέξοδο. Πρέπει να αντιδράσουμε, να παρέμβουμε, να αντισταθούμε", είπε χαρακτηριστικά. Αμέσως μετά ακολούθησε καλλιτεχνικό πρόγραμμα με την Εφη Αγραφιώτη και την Νένα Βενετσάνου, ενώ προβλήθηκαν ιστορικά στιγμιότυπα από την περίοδο της δικτατορίας. Στεφάνια κατέθεσαν στο άγαλμα του αγωνιστή Σ. Μουστακλή ο πρόεδρος του Συνδέσμου και ο αντιπρόεδρος της Βουλής Π. Κρητικός. Ανάμεσα στους παρευρισκόμενους ήταν και οι Σπ. Χαλβατζής και Μπ. Αγγουράκης.

Φωτογραφικά ντοκουμέντα, έργα τέχνης, κατάθεση ψυχής από αγωνιστές που έστειλε το δικτατορικό καθεστώς στις φυλακές Κορυδαλλού, Αβέρωφ, Παρθένι Λέρου κυριαρχούν στο μουσείο Αντιδικτατορικής Δημοκρατικής Αντίστασης. Δεκάδες ζωές που στοιβάχτηκαν σε κελιά και το μαρτύριο τούς κεραύνωσε, το πάθος τούς λευτέρωσε. "Καλύτερα να πεθαίνεις όρθιος παρά να ζεις γονατιστός. Οι φίλοι μου να εκδικηθούν το θάνατό μου", έγραφε στην τελευταία του επιστολή ένας από τους χιλιάδες αγωνιστές, ο Θεόφιλος Φραγκόπουλος. Ψυχές που αναδίνουν μια φωνή που λέει μη σταματάς "η καταχνιά δεν τρόμαξε ακόμα". Μια φωνή που κραυγάζει, συνέχισε, γιατί οι καρδιές μας δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο. Ενα σύνθημα γραμμένο στον τοίχο που σε διαβεβαιώνει ότι "οι μέρες που λαχτάρησα θα 'ρθούν".