Δε θα προχωρούσε η Ιστορία, αν ο Louis Auguste Blanqui, πρόεδρος της Κομμούνας του Παρισιού, φυλακισμένος ολόκληρα 33 χρόνια, για τις επαναστατικές του ιδέες, δεν ξεσήκωνε τους εργάτες στο Παρίσι και στη Λυών, που έστησαν ακόμα μια φορά τα οδοφράγματα και πίσω από αυτά στις περίφημες μέρες του Ιουνίου έκαναν αίμα το τραγούδι τους και τα ροζιασμένα τους χέρια λάβαρα. Τρεις χιλιάδες εκτελέστηκαν και δώδεκα χιλιάδες κλείστηκαν στα στρατόπεδα της συγκέντρωσης στα 1848.

Μέρα Μαγιού μου μίσεψες, θα γράψει ο Ρίτσος, ύστερα από 100 χρόνια κάνοντας τραγούδι της οικουμένης τον πόνο της πόλης μου, της Θεσσαλονίκης, όταν το καλοκαίρι του 1936 οι δρόμοι της γέμισαν με το αίμα των εργατών και το κροτάλισμα της έφιππης αστυνομίας. Για να προχωρήσει η Ιστορία. Να 'ρθει ο Μεταξάς, να 'ρθει και ο πόλεμος, και ύστερα από αυτόν ο εμφύλιος, τα «πέτρινα χρόνια» της ελληνικής Αριστεράς και στο τέλος μια τρεκλίζουσα ανάπηρη Δημοκρατία, που κάθε μέρα ψυχορραγεί ανάμεσα σε άνεργους, σε φτωχούς, σε χυδαίους προστάτες, σε ξαναγεννημένους ιμπεριαλιστές! Κι όλ' αυτά μ' έφερναν όλο και πιο κοντά στην Ιστορία.

Αυτό κάνουν εξάλλου και οι ποιητές, το κουκούτσι της ζωής σπάνε μέσα στις λέξεις τους και μ' αυτό μας προκαλούν και μας φέρνουν κοντά στα «πράγματα», πίσω από την ψεύτικη επιφάνειά τους. Μόνο που μου τέλειωναν οι λέξεις και μου περίσσευε ο πόνος, γιατί δεν μπορούσα να βρω τον έρωτα που βρήκε ο Κωστής ο Μοσκώφ, για ν' αγαπήσει μέσα από αυτόν τον κόσμο ολόκληρο, τον Αλλο. Και να πεθάνει μια μέρα ήσυχος και ερωτευμένος με τη ζωή, την επανάσταση και τα προδομένα της όνειρα. Για να μας μάθει με το παιδικό του χαμόγελο πως η Ιστορία είναι ο έρωτας για τη ζωή, για το ακριβό τίμημα της ζωής που είναι η επανάσταση.