Η ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Κορέα έγινε με την τυπική κάλυψη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Οι Αμερικανοί, εκμεταλλευόμενοι την απουσία της ΕΣΣΔ από το Συμβούλιο Ασφαλείας, κατάφεραν να περάσουν απόφαση που εμφάνιζε ως επιτιθέμενη τη ΛΔ Κορέας και ενέκρινε στρατιωτική επέμβαση - υπό την ομπρέλα του Οργανισμού - υπέρ του καθεστώτος του Σίγκμαν Ρι (η ΕΣΣΔ από ένα εξάμηνο πριν δε συμμετείχε στις συνεδριάσεις του Συμβουλίου σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το γεγονός ότι την έδρα που δικαιωματικά ανήκε στην κυβέρνηση της ΛΔ της Κίνας συνέχιζε να κατέχει προκλητικά εκπρόσωπος του προεπαναστατικού καθεστώτος του Τσαγκ Κάι Σεκ).

Στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Κορέα πήραν μέρος οι εξής 21 χώρες: Αιθιοπία (με στρατό), Αυστραλία (με στρατό, ναυτικό και αεροπορία), Βέλγιο (με στρατό), Βρετανία (με στρατό, ναυτικό και πεζοναύτες), Γαλλία (με στρατό και ναυτικό), Ελλάδα (ενισχυμένο τάγμα πεζικού και σμήνος μεταφορικών αεροσκαφών), Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής (με στρατό, ναυτικό, αεροπορία, πεζοναύτες), Καναδάς (με στρατό, ναυτικό, αεροπορία), Κολομβία (με στρατό και ναυτικό), Λουξεμβούργο (με στρατό), Νέα Ζηλανδία (με στρατό και ναυτικό), Νότιος Αφρική (με αεροπορία), Ολλανδία (με στρατό), Ταϊλάνδη (με στρατό, ναυτικό, αεροπορία), Τουρκία (με στρατό) και Φιλιππίνες (με στρατό). Υγειονομικές μονάδες έστειλαν η Δανία, οι Ινδίες, η Ιταλία, η Νορβηγία και η Σουηδία. Την ηγεσία και τη βάση των δυνάμεων επέμβασης αποτέλεσαν οι Ενοπλες Δυνάμεις των ΗΠΑ. Ο εξοπλισμός όλων των στρατιωτικών δυνάμεων ήταν αμερικανικής προέλευσης, πλην του βρετανικού τμήματος που ήταν βρετανικής κατασκευής. Τέλος, όλα τα εκστρατευτικά σώματα και υγειονομικές μονάδες αποτέλεσαν οργανικά τμήματα υπό τη διοίκηση αμερικανικών μεραρχιών και αντίστοιχων αμερικανικών μονάδων αεροπορίας και ναυτικού, πλην της βρετανικής Μεραρχίας που τέθηκε υπό αμερικανικό σώμα στρατού ("Το Εκστρατευτικό Σώμα Ελλάδος εις Κορέαν, 1950 - 1955", έκδοσις Διευθύνσεως Ιστορίας Στρατού, Αθήναι 1977, σελ. 13).

Οι ελληνικές κυβερνήσεις του Κέντρου - αρχικά με πρωθυπουργό το Νικόλαο Πλαστήρα και στη συνέχεια τον Σοφοκλή Βενιζέλο - χωρίς ενδοιασμό ανταποκρίθηκαν αμέσως στο αμερικανικό αίτημα να συμμετέχουν ένοπλες δυνάμεις της χώρας στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Κορέα. Αρχικά αποφασίστηκε να σταλεί εκστρατευτικό σώμα συνθέσεως Ταξιαρχίας με δύναμη 3.500 περίπου άνδρες και διοικητή τον ταξίαρχο Σόλωνα Γκίκα. Στη συνέχεια όμως - πάλι ύστερα από πρωτοβουλία των ΗΠΑ - η δύναμη του εκστρατευτικού σώματος μειώθηκε στον αριθμό των 1.000 περίπου ανδρών. Ετσι συγκροτήθηκε τάγμα και το ανάλογο διοικητικό επιτελείο.

Το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα αναχώρησε για την Κορέα από τον Πειραιά στις 16/11/1950 με το αμερικανικό οπλιταγωγό "Τζένεραλ Χαν" κι έφτασε στον προορισμό του στις 9/12/1950. Μετά την αρχική αποστολή και έως το 1955 πραγματοποιήθηκαν 22 αποστολές αντικαταστάσεως. Ετσι στο χρονικό διάστημα 1950 - 1955 στάλθηκαν στην Κορέα 669 αξιωματικοί και υπαξιωματικοί και 9.586 οπλίτες του ελληνικού στρατού (σύνολο ανδρών: 10.225). Αξίζει να σημειωθεί ότι το φθινόπωρο του 1953 η ελληνική δεξιά κυβέρνηση (του Παπάγου αυτή τη φορά) δέχτηκε να αυξήσει την ελληνική στρατιωτική παρουσία στην Κορέα - για να καλυφθεί το κενό της αποχώρησης γαλλικού τάγματος για την ινδοκίνα - από τάγμα σε Σύνταγμα, στέλνοντας άλλο ένα τάγμα.

Στην Κορέα στάλθηκαν επίσης οι εξής ελληνικές αεροπορικές δυνάμεις: Ενα σμήνος από 7 αεροσκάφη (αναχώρησε από την Ελευσίνα στις 11/11/1950 κι έφτασε στον προορισμό του την 1/12/1950). Στη συνέχεια, όμως στάλθηκαν άλλα 2 για αναπλήρωση απωλειών.

Η ελληνική στρατιωτική παρουσία στην Κορέα ουσιαστικά τερματίστηκε τον Οκτώβρη του 1955, όταν το εκστρατευτικό σώμα διαλύθηκε και η δύναμη των ανδρών του επέστρεψε στην Ελλάδα (στην Κορέα έμεινε μια συμβολική δύναμη 10 ανδρών). Οι αεροπορικές δυνάμεις επέστρεψαν στη χώρα λίγο νωρίτερα, το Μάρτη του 1955.

Οι ελληνικές απώλειες από τη συμμετοχή στον πόλεμο της Κορέας δεν ήταν λίγες. Αναλύονται δε ως εξής:

Απώλειες στρατού: Νεκροί 183 (15 αξιωματικοί και 168 οπλίτες). Τραυματίες 610 (33 αξιωματικοί και 577 οπλίτες). Σύνολο απωλειών 793 (48 αξιωματικοί και 745 οπλίτες).

Απώλειες Αεροπορίας: 4 αεροσκάφη και 12 νεκροί αξιωματικοί και υπαξιωματικοί (Βλέπε αναλυτικά: "Το Εκστρατευτικό Σώμα Ελλάδος εις Κορέαν, 1950 - 1955", έκδοσις Διευθύνσεως Ιστορίας Στρατού, Αθήναι 1977, σελ. 29 - 30, 166, 180, 182, 187).

Η συμμετοχή της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική εισβολή στην Κορέα ασφαλώς δεν είναι ένα γεγονός που τιμά τη χώρα και την ιστορία της, τις αξίες για τις οποίες αγωνίστηκε και αγωνίζεται ο ελληνικός λαός. Οι δε απώλειες σε έμψυχο και άψυχο υλικό υπογραμμίζουν με τρόπο τραγικό την ανάγκη οι Ελληνες εργαζόμενοι, ο λαός μας γενικότερα, να αγρυπνούν και να αγωνίζονται μέχρι εσχάτων για να μη γίνονται τα παιδιά τους, βορά στα κανόνια και θυσία στο βωμό των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, για να μην κατασπαταλιέται η εθνική - λαϊκή περιουσία προς όφελος αυτών που λυμαίνονται τον πλανήτη. Κι αυτός ο αγώνας αποχτάει σήμερα ακόμη μεγαλύτερη σημασία, δεδομένου ότι οι κυβερνώντες, γυρίζουν προκλητικά την πλάτη στην ιστορία, αν δεν τη διαβάζουν ανάποδα, και δε διστάζουν να εμπλέκουν τη χώρα σε ιμπεριαλιστικές στρατιωτικές αποστολές - ακόμη και στη γειτονιά μας - υπηρετώντας με απίστευτη δουλικότητα, όπως έγινε και στο παρελθόν, τα ίδια, μεγάλα αφεντικά. Τόσο η συμμετοχή στον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, όσο και η συμφωνία και υπογραφή στο νέο δόγμα του ΝΑΤΟ, αποδεικνύουν περίτρανα ότι οι κυβερνήσεις της άρχουσας τάξης υπερασπίζονται τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου, με κάθε τίμημα για το λαό. Μόνο που αυτός ο δρόμος αντιμετωπίζεται με τον οργανωμένο αντιιμπεριαλιστικό αγώνα από ένα λαϊκό μέτωπο πάλης.

Γιώργος ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ