Καλέ μου φίλε, καλημέρα! Και για σένα, καλή μου φίλη, εύχομαι να είναι η μέρα σου καλή. Σας βλέπω, όμως, και τους δύο ανήσυχους. Σας βλέπω να κοιτάτε γύρω σας με γεμάτα τα μάτια σας απορίες και είπα να σας γράψω. Επειδή, όμως δεν ήξερα πού να σας στείλω το γράμμα, αποφάσισα να το στείλω στο "Ριζοσπάστη". Σκέφτηκα πως όλο και κάποιος από τη γειτονιά, ή την παρέα θα αγοράζει τον "Κυριακάτικο" και έτσι θα το πληροφορηθείτε πως σας έγραψα. Φυσικά, δεν περιμένω να μου απαντήσετε. Είναι δύσκολο. Εχετε τόσες δουλιές. Και τόσες δυσκολίες! Οι λογαριασμοί τρέχουν, το νοίκι όσο πάει ανεβαίνει. Τα παιδιά χρειάζονται λεφτά για το φροντιστήριο. Και πού να περισσέψουν λεφτά να πάτε σε καμιά καλή κλινική τον παππού, που καιρό τώρα παραπονιέται πως, όταν ανεβαίνει τις σκάλες, του κόβεται η ανάσα. Ας μη θυμηθώ και την Κατερίνα, που τέσσερα χρόνια τώρα, από τότε που πήρε το πτυχίο της καθηγήτριας, άδικα ψάχνει για δουλιά, γιατί λέει, οι διορισμοί αργούν και δεν είναι καιρός για τέτοιες σπατάλες. Εξάλλου, πού να περισσέψουν λεφτά, έλεγε ο κυρ-Μιχάλης στο καφενείο, για να διοριστούν και άλλοι καθηγητές, και ας υπάρχουν του κόσμου τα κενά στα γυμνάσια και τα λύκεια. Τώρα, το κράτος πρέπει να πληρώσει τα μαλλιοκέφαλά του, για να εξοπλιστούμε με καινούρια όπλα και να μη φοβόμαστε την Τουρκία που μας έχει βάλει στο μάτι και ψάχνει την παραμικρή αφορμή, για να μπουκάρει στα νησιά μας, έλεγε ο κυρ-Μιχάλης στο καφενείο. Βέβαια, θα θυμάστε πως από μικρά παιδιά ζούσαμε μ' αυτό το φόβο. Κάντε υπομονή, μας έλεγαν. Να περάσουν αυτά τα δύσκολα χρόνια και τότε θα "σιάξουν" τα πράγατα. Θα στείλουμε τον παππού σε μια καλή κλινική και θα διοριστεί και η Κατερίνα. Τότε, βέβαια, δεν ξέραμε ούτε για τα επιτόκια, ούτε για πληθωρισμό ούτε για τους δείκτες του Χρηματιστηρίου.

Η πιο γνωστή λέξη που είχε να κάνει με τη ζωή μας, τις αρρώστιες των γέρων και τους διορισμούς ήτανε το "μεροκάματο". Ξέραμε, δηλαδή, πως με τη δουλιά όλα πήγαιναν μια χαρά. Ερχόταν το Σάββατο, έπαιρνε ο εργάτης το βδομαδιάτικο και γυρνούσε στο σπίτι του φορτωμένος. Το ίδιο και ο υπάλληλος κάθε πρώτη και 16 του μήνα. Τώρα, όμως; Τα πράγατα άλλαξαν, άλλαξαν και οι λέξεις. Ούτε το βδομαδιάτικο πέφτει κάθε Σάββατο ούτε ο μισθός είναι για όλους. Τα καφενεία γεμίζουν άνεργους. Γυναίκες, άντρες, πτυχιούχοι, τεχνίτες, αρχαιολόγοι, δάσκαλοι, γιατροί, αρχιτέκτονες, νοσοκόμες, υδραυλικοί, οικοδόμοι όλο αγωνία. Ρωτάνε για δουλιά. Ψάχνουμε στις "μικρές αγγελίες". Χάνουν το κέφι τους και αναρωτιούνται! Πού θα πάνε τα πράματα, τέλος πάντων!

Γι' αυτό και εσείς που αποφάσισα να σας γράψω αυτό το γράμμα είστε ανήσυχοι. Γιατί δεν καταλαβαίνετε πώς γίνεται να είναι η ζωή μας γεμάτη προβλήματα και αυτοί που μας κυβερνούν να καμώνονται τους χαρούμενους και τους ικανοποιημένους. Είστε ανήσυχοι, γιατί δεν μπορείτε να συνταιριάξετε μέσα στο μυαλό σας τα λόγια με τη ζωή. Τα πρώτα γεμάτα σιγουριά και μπόλικη ευτυχία. Και η δεύτερη γεμάτη μιζέρια, φόβο, αβεβαιότητα. Το αύριο προβληματικό. Οι νέοι χωρίς οράματα. Οι δάσκαλοι χωρίς καθαρό λόγο. Και από πάνω η τηλεόραση να πλημμυρίζει μπούτια και ξανθά μαλλιά.

Εσύ, τουλάχιστον, Κατερίνα που σου ροκανίζει τα φτερά η ανεργία και η απελπισία και είσαι και μορφωμένη με "άριστα" στο πτυχίο, φώναξε πως δεν πάει άλλο αυτή η κοροϊδία. Βγες στη γειτονιά σου και εξήγησέ τους πως τα πράγματα δεν αλλάζουν μόνα τους. Εμείς τα αλλάζουμε. Και για να τ' αλλάξουμε, πρέπει να καταψηφίσουμε όλους αυτούς που μας κυβερνούν ή που μας κοροϊδεύουν. Και εξήγησέ τους ακόμα πως το ΚΚΕ ούτε τους κυβέρνησε ποτέ ούτε τους κορόιδεψε. Τους λέει πάντα την αλήθεια! Καιρός, λοιπόν, να του δώσουν τη δύναμη που χρειάζεται!