Aνεξάρτητα από τα όσα μπορεί ορισμένοι να δηλώνουν δημόσια για ευνόητους λόγους, οι πάντες συμφωνούν πως η πορεία της παραγωγής στους κλάδους της βιομηχανίας γενικά και της μεταποίησης ειδικότερα, αποτελεί έναν από τους πλέον χαρακτηριστικούς δείκτες προκειμένου να διερευνηθούν η δυναμικότητα και οι προοπτικές μιας οικονομίας. Δείχνει το πόσο συνδυασμένα αξιοποιούνται οι υπάρχουσες πλουτοπαραγωγικές πηγές, οι παραγωγικές δυνάμεις και ο συσσωρευμένος μέσα από επενδύσεις πλούτος μιας κοινωνίας.

H υποδομή που διαθέτει η βιομηχανία (μαζί με την πρωτογενή παραγωγή), το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών της δυνάμεων, είναι ό,τι πιο "χειροπιαστό" διαθέτει μια κοινωνία. Υποδηλώνει, σε μεγάλο βαθμό, το πόσο η κοινωνία αυτή είναι αντικειμενικά σε θέση να ικανοποιήσει τις αυξανόμενες ανάγκες των πολιτών της και να δημιουργήσει εισοδήματα τα οποία θα αποτελέσουν πόρους και για άλλους κλάδους της οικονομίας. Μπορεί - με διάφορους όρους και προϋποθέσεις - να αποτελέσει... "το κρατούμενο", επί του οποίου είναι δυνατόν να οικοδομηθούν διάφοροι στόχοι της οικονομικής πολιτικής.

Oι εξελίξεις στους άλλους, στους μη παραγωγικούς κλάδους και ιδιαίτερα στις υπηρεσίες, έχουν οπωσδήποτε ενδιαφέρον και παίζουν το ρόλο τους. Το αποτέλεσμά τους όμως βρίσκεται σε εξάρτηση τόσο από την πορεία της βιομηχανίας, όσο και από άλλους ευμετάβλητους και αστάθμητους πολλές φορές παράγοντες. Αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια με τον τουρισμό στη χώρα μας, είναι αρκετά ενδεικτικό. Τα προηγούμενα χρόνια, πέρα από τους λόγους που συνδέονται με τον τρόπο που αναπτύσσεται ο ελληνικός τουρισμός, σημειώθηκε μια σαφής επιβράδυνση των σχετικών αποτελεσμάτων, λόγω της γενικευμένης λιτότητας στις χώρες της ΕΕ. Φέτος, εξαιτίας των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών στην περιοχή, στην πραγματικότητα έχει κηρυχτεί ένα ιδιόμορφο εμπάργκο, από το οποίο με τίποτα δεν μπορεί να ξεφύγει η ελληνική οικονομία.

Tα επίσημα στοιχεία για την πορεία της μεταποίησης από την προηγούμενη δεκαετία μέχρι σήμερα, δείχνουν ότι η οικονομική πολιτική που εφαρμόστηκε στη χώρα μας, κινήθηκε μακριά από τη λογική της αξιοποίησης των δυνατοτήτων, που υπήρχαν, για μια αναπτυξιακή πορεία. Το αντίθετο μάλιστα. Αν πάρουμε υπόψη μας ότι η κατανάλωση γενικά έχει αυξηθεί, ενώ το επίπεδο της παραγωγής κινείται σε κατώτερα επίπεδα από τα αντίστοιχα της προηγούμενης δεκαετίας, γίνεται φανερό πως έχουμε να κάνουμε με μια πολιτική, η οποία υπονόμευσε και οδήγησε σε συρρίκνωση σημαντικούς κλάδους της βιομηχανίας.

Kλάδοι όπως η τσιμεντοβιομηχανία, η ναυπηγοεπισκευαστική, η εξόρυξη μεταλλευμάτων, οι μεταλλοκατασκευές, η κλωστοϋφαντουργία, η βιομηχανία φαρμάκου, τα λιπάσματα, η μεταποίηση αγροτικών προϊόντων, ο κλάδος χαλυβουργίας, η βιομηχανία μηχανημάτων, οι κλάδοι του χάρτου και του ξύλου, είτε γνωρίζουν έναν πρωτοφανή μαρασμό, είτε (όπως τα τσιμέντα) έχουν παραδοθεί στο ξένο κεφάλαιο.

Eτσι, ενώ μπορεί να συμφωνήσει κανείς με τους κυβερνώντες ότι υπάρχει έντονα ανοδική πορεία σε μια σειρά κλάδους που συνδέονται με το χρηματικό πάρε - δώσε (τράπεζες, ασφάλειες, χρηματιστήριο κ.ο.κ.), στους παραγωγικούς τομείς, δηλαδή στους τομείς που συμβάλλουν στην ανάπτυξη, η εικόνα είναι διαφορετική: Ο ένας μετά τον άλλο, παραδοσιακοί κλάδοι της ελληνικής οικονομίας περιθωριοποιούνται ακολουθώντας μια πτωτική πορεία. Τα προϊόντα των ελληνικών επιχειρήσεων εκτοπίστηκαν από την ελληνική αγορά και τη θέση τους πήραν τα αντίστοιχα εισαγόμενα των πολυεθνικών. Τα κατασκευαστικά έργα στη χώρα, το ένα μετά το άλλο δίνονται σε ξένες κοινοπραξίες. Δεκάδες ελληνικές επιχειρήσεις ξεπουλήθηκαν στις πολυεθνικές κ. ο. κ.